Birtingur - 01.01.1961, Blaðsíða 6

sagði skrifstofustjórinn strangur á svip.
,,Hvar varstu?“
Maðurinn leit á viðskiptavinina tvo sem
stóðu við afgreiðsluborðið eins og til að
gefa í skyn, að návist þeirra gerði sér
ókleift að svara. Þar sem þessir viðskipta-
vinir voru báðir karlmenn lét skrifstofu-
stjórinn það eftir sér að hlæja.
,,Ég þekki þetta bragð“, sagði hann.
„Fimm sinnum einn og sama daginn er
ekki svo lítið ... Jæja, þér er bezt að
setja upp spariandlitið og koma með af-
ritin að bréfaviðskiptum okkar í Delacour-
málinu. Hr. Alleyne vill fá þau“.
Þetta tiltal í annarra viðurvist, hlaupin
upp stigann og ölið sem hann hafði hvolft
í sig, allt gerði það manninn hálfringlað-
an, og þegar hann settist við borð sitt
til að ná í það sem um var beðið, skildi
hann hve vonlaust það var, að hann gæti
lokið afritinu fyrir hálf sex. Kvöldið
nálgaðist óðum, dimmt og hráslagalegt, og
hann langaði til að eyða því á börunum,
drekka þar með kunningjum sínum í
skjannabjörtu gasljósi og glasaglamri.
Hann náði í Delacourbréfin og brá sér
út úr skrifstofunni. Hann vonaði að hr.
Alleyne tæki ekki eftir, að tvö síðustu
bréfin vantaði.
Rakur og stingandi ilmvatnsþefurinn lá
alla leið upp í herbergi hr. Alleynes.
Ungfrú Delacour var miðaldra kvenmaður,
gyðingleg í útliti. Það var sagt, að hr.
Alleyne gerði sér títt um hana eða pen-
ingana hennar. Hún kom oft á skrifstof-
una og tafði lengi, þegar hún kom. Núna
sat hún fast við skrifborðið umleikin
sætum ilmi, strauk handfangið á regnhlíf-
inni sinni og kinkaði kolli, svo stóra,
svarta fjöðrin í hattinum dúaði. Hr.
Alleyne hafði snúið stól sínum í hálfhring
til að sitja á móti henni og hvíldi hægri
fót sinn spjátrungslega á vinstra hné.
Maðurinn lagði bréfin á borðið og hneigði
sig djúpt, en hvorki hr. Alleyne né ung-
frú Delacour svaraði þessari Imeigingu
hans. Hr. Alleyne drap fingri á bréfa-
bunkann og bandaði svo þessum fingri 1
áttina til hans eins og hann vildi segja:
„Þetta er gott, þér megið fara“.
Maðurinn fór aftur niður í neðri stofuna
og settist við borð sitt. Hann starði fast
á hálfskrifaða setninguna: Undir eng-
um kringumstæðum skal téður
Bernard Bodley bera ... og hugs-
aði, hvað það væri skrítið að þrjú síðustu
orðin skyldu byrja á sama staf. Skrif-
stofustjórinn fór að reka á eftir ungfrú
Parker og sagði að hún yrði aldrei búin
að vélrita þessi bréf svo þau kæmust í
póst. Maðurinn hlustaði á tikkið í ritvél-
inni í nokkrar mínútur og tók svo til við
að ljúka afritinu. En hann var óskýr i
kollinum og hugurinn leitaði í birtuljóm-
ann og glauminn á knæpunni. Þetta var
kvöld til að drekka heitt púns. Hann
stritaði við að afrita, en þegar klukkan
sló fimm, átti hann enn eftir fjórtán
síður. Fjandinn. Hann gat ekki lokið þessu
í tæka tíð. Hann langaði til að blóta hátt
og slá hnefanum í eitthvað af öllu afli.
Honum rann svo í skap, að hann skrif-
aði Bernard Bernard í staðinn fyrir
Bernard Bodley og varð að byrja að
nýju á óskrifaðri örk.
Honum fannst hann hefði krafta til þess,
einn síns liðs, að sópa öllu út úr skrif-
stofunni. Hann brann í skinninu að gera
4 Birtingur