Birtingur - 01.01.1961, Blaðsíða 50

sem alltaf vantar, fægja lampaglös og klippa af
kveikjum, svo að lamparnir ósi ekki, og til þess að
eiga ekki á hættu að slokkni á þeim, þegar gestir
koma, verð ég að láta olíu á þá sjálf . . .
Stúdentinn : Söng!
Ungfrúin: Bíðið! — Erfiðleikana fyrst —
erfiðleikana við að halda óhreinindum lífsins frá
sér.
Stúdentinn: En bið eruð þó auðug og
hafið tvo þjóna!
U n g f r ú i n : Það stoðar ekki! Þó þeir væru
þrír! Það er erfitt að lifa, og stundum er ég
þieytt . . . Hugsið yður, að komið væri barna-
lierbergi líka!
Stúdentinn: Æðsta gleði lífsins . . .
Ungfrúin: Og dýrasta ... Er lífið þess virði
að leggja svona mikið á sig . . .?
Stúdentinn: Það fer eftir því hvers maður
væntir sér að launum . . . Ég mundi einskis láta
ófreistað til að vinna hönd yðar.
CJ n g f r ú i n : Talið ekki þannig! — Það getur
aldrei orðið!
Stúdentinn: Hvers vegna?
U n g f r ú i n : Þér megið ekki spvrja um það.
Þ ö g n .
Stúdentinn: Þér misstuð armbandið út um
gluggann . . .
Ungfrúin: Vegna þess að höndin er orðin
svo visin . . .
Þ ö g n .
Eldabuskan sést með japanska flösku í
hendi.
Ungfrúin: Þarna er sníkjudýrið sem étur
mig og okkur öll.
Stúdentinn: Hvað er hún með í hendinni?
Ungfrúin: Það er litarflaskan með hrafna-
sparkinu! Þetta er matarlitur, sem breytir vatni
í kraftsúpu, kemur í stað sósu og getur töfrað
fram kálseyði og skjaldbökusúpu.
Stúdentinn: Út!
Eldabuskan: Þið sjúgið úr okkur merg-
inn og við úr ykkur; við tökum blóðið og skil-
urn ykkur vatninu — með litnum. Þetta er litur!
— Nú fer ég, en ég verð kyrr hér á heimilinu
eins lengi og ég kæri mig um! F e r .
Stúdentinn: Hvers vegna ber Bengt orðu?
Ungfrúin: Vegna sinna miklu mannkosta.
Stúdentinn: Hefur hann enga galla?
U n g f r ú i n : Jú, bæði marga og mikla, en fyrir
lestina fá menn engar orður.
Þau brosa.
Stúdentínn: Þið eigið mörg leyndarmál
hérna á heimilinu .. . .
U n g f r ú i n : Eins og allir aðrir . . . bezt að
hver þegi yfir sínum!
Þ ö g n .
Stúdentinn: Er yður vel við bersögli?
Ungfrúin: Já, í hófi!
Stúdentinn: Stundum fæ ég ofsalega löng-
un til að segja allt sem ég hugsa; en ég veit að
heimurinn færist, ef allir væru fullkomlega hrein-
skilnir. Þögn,. Ég var við jarðarför fyrir nokkr-
um dögum . . . í kirkjunni var allt mjög hátíð-
legt og fallegt!
Ungfrúin: Var það útför Hummels forstjóra?
Stúdentinn Já, hins þokkalega velgerðar-
manns míns! — Við höfðagafl kistunnar stóð
roskinn vinur hins látna, og hann flutti kveðju-
orð; presturinn hafði djúp áhrif á mig með virðu-
legri framkomu sinni og fagurri ræðu — Ég grét,
við grétum öli,. — Að greftrun lokinni fórum
við í veitingahús . . . Þar var mér sagt að ræðu-
maðurinn hefði elskað son hins framliðna . . .
Ungfrúin einblínir á hann eins og til að
reyna að átta sig á orðum hans.
Stúdentinn: Og að hinn látni hefði fengið
peninga að láni hjá aðdáanda sonar síns . . .
Þ ö g n . Daginn eftir var presturinn tekinn fast-
ur fyrir að hafa stolið fé kirkjunnar! — Það er
þokkalegt atarna!
U ng f r ú i n : Úff!
Þ ö g n .
48 Birtingur