Birtingur - 01.01.1961, Síða 48

dauðaskerminum; til vinstri dyr inn í borðstofu og
eldhús.
Stúdentinn og Ungfrúin (Aðela) við borð-
ið; hún við hörpuna, hann standandi.
U n g f r ú i n : Syngdu nú fyrir blómin mín!
Stúdentinn: Er þetta blóm sálar yðar?
Ungfrúin : Þetta er eina blómið mitt! Finnst
yður hýasintan falleg?
Stúdentinn: Mér finnst hún fegurst allra
bióma, þessi netta jurt sem rís bein og spengileg
upp frá rótinni, hvílir á vatninu og sökkvir hvítum
hreinum rótarþráðum í litlaust djúpið; ég elska liti
hennar: hinn snjóhvíta saklausa hreina, hinn hun-
angsgula ljúfa, hinn æskubleika, hinn þroskarauða,
en mest af öllu bláa litinn: daggarbláa, djúpeygða,
tákn tryggðarinnar .... ég elska þá alla miklu meira
en gull og gimsteina, hef elskað þá frá því ég var
barn, dáðst að þeim, vegna þess að þeir eiga alla
þá fögru eiginleika sem mig sjálfan skortir . . .
Samt! .. .
Ungfrúin: Hvað?
Stúdentinn: Hefur ást mín ekki verið endur-
goldin: þessi fögru blóm þau hata mig . . .
U n g f r ú i n : Hvers vegna segið þér það?
Stúdentinn: Þegar hreinn og sterkur ilmur
þeirra berst mér að vitum með fyrstu vorvind-
unum, sem leikið hafa um bráðnandi fönn í hlíð,
verð ég ringlaður: hann deyfir mig og blindar,
hrekur mig úr herberginu, skýtur að mér eitur-
örvum sem særa hjarta mitt og valda höfuðþyngsl-
um! Þekkið þér ekki ævintýri þessa blóms?
U ng f r ú i n : Segið mér það!
Stúdentinn: Fyrst skal ég segja yður hvað
það táknar. Rót þess er jörðin sem hvílir í ljós-
vakanum, út frá henni stendur leggurinn beinn eins
og alheimsásinn, og á efri enda hans sitja sexhyrnd
stjörnublómin.
U n g f r ú i n : Stjörnurnar yfir jörðunni! Ó, hve
það er mikilfengleg sýn — hvernig datt yður þetta
í hug?
Stúdentinn: Bíðum nú við! Ég sá bað í aug-
um yðar! — Það er sem sagt eftirmynd Kosmos . . .
Búdda situr með rótina — jörðina — á hnjám,
horfir á hana vaxa út og upp og breytast í himin.
— Aumingja jörðin á að verða himinn! Eftir því
er Búdda að bíða!
Ungfrúin: Nú datt mér eitt í hug — er ekki
snæblómið einnig sexhyrnt?
Stúdentinn: Þér segið nokkuð! — Þá eru
snæblómin fallandi stjörnur . . .
Ungfrúin: Og snædropinn snjóstjarna . . .
sprottin úr snjónum.
Stúdentinn: Og Síríus hinn guli og rauði,
fegursta stjarnan á festingunni — hann er ilmjurt-
in með gulan og rauðan bikar og sex hvíta
geisla . . .
Ungfrúin: Hafið þér séð askalónslaukinn
blómstra?
Stúdentinn: Já, það hef ég séð! — Blómin
mynda bolta, eða öllu heidur hnött sem minnir á
himinhvelfið hvítum stjörnum stráð . . .
Ungfrúin : Já, Guð hve þetta er mikilfengleg
samlíking! Hverjum datt hún í hug?
Stú dentinn: Þér!
Ungfrúin: Þér!
Stúdentinn: Okkur! — Við höfum getið hana
í sameiningu, við erum vígð . . .
U n g f r ú i n : Ekki enn . . .
Stúdentinn: Hvað er eftir?
U n g f r ú i n : Biðin, reynslan, þolinmæðin!
Stúdentinn: Jæja! Reyndu mig! Þ ö g n..
Segið mér eitt: hvers vegna sitja foreldrar yðar
þarna inni án þess að mæla orð frá vörum?
Ungfrúin: Þau hafa ekkert að segja hvort
öðru, vegna þess að hvorugt þeirra trúir neinu sem
hitt segir. Faðir minn hefur orðað það þannig:
Til hvers er að tala, fyrst við getum ekki lengur
lcikið hvort á annað?
Stúdentinn: Þetta er hörmulegt að heyra . . .
Ungfrúin: Þarna kemur eldabuskan . . . Lítið
á, hvað hún er orðin stór!
Stúdentinn: Hvaða erindi á hún hingað?
U n g f r ú i n : Hún ætlar að spyrja mig um síð-
degisverðinn — ég sé nefnilega um matseldina,
rueðan mamma er veik . ..
Stúdentinn: Þurfum við að hugsa um elda-
mennskuna?
Ungfrúin: Við verðum að borða . .. Lítið á
eldabuskuna, ég get ekki horft á hana . . .
Stúdentinn: Hver er þessi ferlega kona?
Ungfrúin: Hún er af blóðsuguættinni Hum-
mel; hún étur okkur með húð og hári.
46 Birtingur