Birtingur - 01.01.1961, Blaðsíða 51

Stúdentinn: Vitið þér, hvað ég hugsa um
yður núna?
U n g f r ú i n: Segið það ekki, því þá dey ég!
Stúdentinn: Ég verð, annars dey ég! . . .
Ungfrúin: Á sjúkrahúsum segja menn allt
sem þeir hugsa . . .
Stúdentinn : Alveg rétt! — Faðir minn lauk
œvi sinni á geðveikrahæli . .
Ungfrúin: Var hann veikur?
Stúdentinn: Nei, stálhraustur, en hann var
óður! Ojá, hann missti stjórn á sér einn góðan
veðurdag, og nú skal ég segja yður hvernig það
atvikaðist . . . Hann umgekkst eins og við öll
hóp manna, sem hann kallaði vini sína, vegna
þess að orðið er stutt og þjált í munni; þetta
voru að sjálfsögðu sótraftar, eins og menn eru
fiestir,. En hann varð að hafa samneyti við ein-
hverja, af því að hann gat ekki alltaf verið einn.
Jæja, jafnaðarlega segir maður ekki öðrum hvað
maður hugsar um þá, og hann gerði það ekki
heldur. Hann vissi áreiðanlega hve óhreinlyndir
þeir voru, þekkti undirferli þeirra út í æsar . , .
en hann var vitur maður og vel upp alinn, þess
vegna var hann alltaf kurteis. En dag nokkurn
hafði hann fjölmennt gestaboð — það var að
kvöldi dags; hann var þreyttur eftir erfiði dags-
ins og leiður, fyrst á að þegja, síðan að tala
tóma vitleysu við gestina .. .
Uað fer hrollur um Ungfrúna.
Stúdentinn: Viti menn — við borðið kveð-
ur hann sér hljóðs, lyftir glasi og ætlar að fara
að halda ræðu . . . Þá brast flóðgarðurinn, og í
longu máli færði hann gestina hvern af öðrum
úr hverri spjör. Síðan settist hann yfirkominn
af þreytu á mitt borðið og sagði þeim að fara
til andskotans!
U n g f r ú i n : Úff!
Stúdentinn: Ég var viðstaddur og ég gleymi
aldrei þvi sem síðan gerðist! . . . Pabbi og mamma
f!ugust á, gestirnir þutu út ... en faðir minn
var fluttur á geðveikrahæli, og þar lézt hann!
Þ ö g n . Þegar menn hafa þagað of lengi verður
andrúmsloftið kyrrt og fúlt, og þannig er loftið
i húsinu hérna. Hér er eitthvað rotið! Og ég sem
hélt að þetta væri paradís á jörðu, þegar ég
sá yður fara hingað inn í fyrsta sinn . . . Það
var á sunnudagsmorgni, ég stóð hugfanginn hérna
fyrir utan og horfði inn; ég sá ofursta sem var
ekki ofursti, ég hitti fyrir mér göfugan vel-
gjörðarmann sem var glæframaður og hengdi sig
að lokum, ég sá múmíu sem ekki var og jóm-
fiú, já meðal annarra orða: hvað varð um jóm-
frúdóminn? Hvar er fegurð að finna? I náttúr-
unni og huga mér þegar hann er sparibúinn!
Hvar eru heiður og trú? I ævintýrunum og á
barnasýningum leikhúsanna! Hvar er það sem
ekki bregzt vionum iríínum? .... í ímyndun
minni! — Eitruð reyndust mér blómin yðar, og
nú hef ég eitrað líf yðar — ég bað um hönd
yðar og ætlaði að búa okkur heimili, þar sem
við mættum una við ljóð, söng og hörpuleik, en
þá kom eldabuskan ... Sursum Corda! Reynið einu
sinni enn að slá eld og purpura úr gullhörpunni
. . . reynið, ég bið yður, sárbæni yður á hnján-
um .. . Jæja, þá geri ég það sjálfur!
Tekur hörpuna, en strengir hennar hljóma ekki
við áslátt.
Harpan er þögnuð! Hugsa sér að fegurstu blómin
skuli vera svona eitruð, eitruðust af öllu —
bölvun hvílir yfir allri sköpuninni, öllu lífinu . . .
Hvers vegna vilduð þér ekki játast mér? Vegna
þess að sjálf lífslind yðar er sjúk ... nú finn
ég að blóðsugan í eldhúsinu er byrjuð að sjúga
n.úg: ég held það sé Lamía að gefa barni brjóst;
það er alltaf í eldhúsinu, sem börnin á heimilinu
bljóta fyrstu hjartasárin, ef það gerist ekki í
svefnherberginu . . . sumar eiturtegundir gera
menn blinda, aðrar opna augu þeirra — ég er
trúlega fæddur með einhverja hinna síðarnefndu
í æðum, því ég get ekki sagt að hið ljóta sé
fallegt eða kallað hið illa gott — ég g e t það
ekki! Jesús Kristur steig niður til heljar —
þannig endaði vist hans ú jörðunni: dárakistunni,
fangelsinu, líkhúsinu jörð; dárarnir drápu hann,
þegar hann reyndi að frelsa þá, en bófinn var
látinn laus — bófinn nýtur alltaf samúðar! —
Vei! Vei okkur öllum! Frelsari heimsins, frelsa
þú oss — við förumst!
Birtingur 49