Birtingur - 01.01.1961, Síða 57

menningu, enginn tekur eftir þeim nema
úthlutunarmennirnir og aðrir nánustu
aðstandendur, það þarf miklar fyrirspurn-
ir og eftirgrennslanir til þess að fá að
vita deili á sumu þessu listafólki sem
svo er nefnt og upplýsingar um afrek
þess. Hinsvegar er þýðingarlaust að leita
að nöfnum sumra ungra listamanna sem
fást raunverulega við listrænt starf. Til
þess að hægt væri að standa straum af
kostnaði við það að heiðra Kristmann
Guðmundsson og koma heiðurslauna-
mönnum upp í tölu postulanna, varð að
strika út ungt fólk sem leggur sig fram
í starfi sínu. Hver á að erfa landið? Það
virðist vera stefnan að refsa þeim sem
vinna af alúð en efla hina. Það væri hægt
að telja mörg nöfn sem ættu að vera
þarna. Það geta allir sem eitthvað hafa
fylgzt með.
Þessir styrkir eiga ekki að vera handa
cmbættismönnum né fyrrverandi embætt-
ismönnum á eftirlaunum sem hafa ekki
einu sinni tilburði að vinna að listsköpun.
Er ekki mikilvægast að efla hið stríðandi
og starfandi fólk sem ber uppi andlit dags-
ins á þessum vettvangi?
Gustukagjafir vegna vorkunnsemi ættu
að vera einkamál úthlutunarmannanna og
ganga nær þeirra eigin pyngju eða vísast
til stofnana sem gegna sérstöku hlutverki
í þá átt. Eru það ekki almannatryggingar
sem sjá um ellistyrkina? Og stjórnmála-
flokkarnir eiga að kosta beint sína snatt-
þjóna í stað þess að launa þeim snún-
ingana úr þessum sjóðum.
Bókafélagabækur
Fyrir Jöngu átti að vera búið að segja
frá bókum sem komu út hjá útgáfufélög-
unum tveim sem yppa sínum bryntröllum
hvort að öðru undir ströngu eftirJiti
hinna móðursjúku enþúsíasta stjórnmál-
anna. Mál og Menning eða Heimskringla
annarsvegar Almenna Bókafélagið hins-
vegar. Æ hvaða bækur voru þetta nú
aftur. Það voru nú reyndar prýðilegar
bækur sumar, ég leyfi mér að byrja á
bókum Máls og Menningar þó einhver
fái hnerra út af því og kalli þessi orð
mín fyrir bragðið svívirðilegan áróður
til framdráttar heimsbolsivismanum. Þá
má ég kannski byrja á því að þakka fyrir
ljóðabækurnar eftir Guðmund Böðvai’s-
son og Snon’a Hjartarson. Það er vissu-
lega fengur að þeim og þakkarvei’t að
þetta forlag skuli gei’a sitt til að fjölga
lesendum þessai’a skálda sem ei’u svo
geðþekk hvort með sínum hætti.
Það er alls ekki vansalaust hve lítið hefur
vei’ið gert til að kynna skáldskap þessara
tveggja manna, enda hafa þeir vei’ið
látnir gjalda þess að liggja ekki flatir
fyrir prökkurum stjórnmálalífsins. Þess-
ai’a tveggja skálda er Guðmundur kannslxi
fljótteknai’i í sinni opnu einlægni, Snorri
lærðari og dulari. Einhverntíma kemur á
daginn að öði’um hefur verið þakkað sitt-
hvað sem skáld eins og Snon’i hefur átt
sinn hlut í að varð til en við skulum
geyma þá sögu.
Hér stendur ekki til að fara að ritdæma
ljóðaþýðingar Helga Hálfdánarsonar né
annað hitt sem er vei’ið að nefna í þess-
um linum, eigum við ekki að láta sér-
fræðingunum það eftir þó hér sé hætt á
að minnast á liið lofsamlega starf sem
Helgi vinnur á þessum vettvangi. Undir
Birtingur 55