Nýtt og gamalt - 01.01.1915, Side 48

46
Ijóst, að eins og nú væri komið, væri
eðlilegt að allrar varúðar væri gætt.
Jeg komst og að raun um að mis-
indismenn reyndu að maka krókinn.
Því þegar þessir menn voru nýfarnir,
kom einkennislaus maður og kvaðst
sendur til að rannsaka hirslur mínar.
En hann varð þó feginn að hraða sjer
brott, því að honum sýndi jeg enga
kurteisi.
. . . Því meira sem frjettist, því kyr-
líitari urðu menn. Pað var enginn,
sem sýndi kæti. Hljóðfæraslátturkíiffi-
húsa þagnaði Sjálfkrafa; bann gegn
slíku var nærri óþarft. Allir voru fá-
mæltir og með alvörusvip, einkum
hjá borgarhliðum og sjúkrahúsum,
þegar flóttamenn og særðir menn voru
að koma. Blöðin hættu nærri fregnum
sínum. Stundum iifnaði snöggvast yfir
fólkinu. Það barst fregn með vonar-
geislum eða um afreksverk, en svo sló
öilu brátt í dúnalogn.
fögnin var mikil og löng — þangað
til alt í einu! — Hvað er þetta ? —
Fólk vaknar um miðja nótt óttaslegið.
Loftskip fara yfir borgina með sprengi-
kúlur, spilla eignum og drepa friðsama
borgara í fasta svefni. — Úr þvi varð
enn kyrlátara frá því kl. 8 á kvöldin.
Borgarbúar sofa í fötunum og þora
þó ekki að sofa. Það er eins og kyiðin
segi manni að nú sjeu þúsundir manna
að hlusta við múrveggina hvort drun-
ur sprengikúlnanna sjeu í nánd. Menn