Vera - 01.05.1983, Blaðsíða 8

ekki sérlega í tísku og þykir yfirleitt ekki
mjög fallegt.
Svo annað dæmi sé tekið. Alveg var það
sáluhjálparatriði á ákveðnum árum að pils-
ið væri svona rétt fyrir neðan miðja kálfa,
hvorki styttra né síðara. Skórnir urðu líka
eitt árið að vera með sérstaklega þykkum
sólum og það meira að segja korksólum,
annað gekk ekki. Gallabuxurnar urðu líka
að vera uppbrettar og skórnir við þær að
sjálfsögðu mokkasíur.
Svona hefur þetta gengið meira og
minna gegnum árin, og enn er mér sko al-
deilis ekki sama, hvorki um síddina á pils-
unum, né um ýmislegt annað svo sem lagið
á skónum eða efnið í fötunum mínum.
Þykir mun betra að vera í fötum úr góðum
efnum og í litum sem skera ekki í augun
eða æpa hver á annan. Það er því ljóst að ég
læt glepjast af þeirri tísku sem ég vil láta
glepjast af, en tel mig þó hina ágætustu
kvennabaráttukonu.
En það er tíska í fleiru en fötum. Það er
tíska í öllum fjáranum. Við skulum velta
þessu örlítið nánar fyrir okkur. Mörgum
okkar hefur illilega skotist í þessu sam-
bandi og telja sjálfum sér trú um að þeir
séu nú ekki aldeilis að elta tískuna. Halda
sem sé að tískan sé fyrst og fremst bundin
við konur og föt. Það er nú eitthvað annað.
Það er tíska í öllum okkar lifnaðarháttum,
við áttum okkur bara ekki alltaf á því.
Núna er til dæmis í tísku hjá sumum að
búa í gömlum húsum eða íbúðum upp-
gerðum þó og með öllum þægindum. Hjá
öðrum er í tísku að eiga ekki ákveðna hluti
þó að fjárhagur leyfði, svo sem sjónvarp og
bíl. Hjól eru mjög í tísku hjá sumum og ef
þú átt bíl, þá er ákveðnar reglur þar um
eftir hópum. Hjá einum hópi má eiga
gamla bíla, eða Skoda og Trabanta, en hjá
öðrum hópi verður að endurnýja bílinn
reglulega og tegundin má ekki vera af verri
endanum, annars ertu ekki með. íþróttir
eru t. d. eitt af því sem tískan hefur áhrif á.
Hvorki er þannig sama hvaða íþrótt uin er
að ræða, né hvernig „græjurnar" eru.
Svona gæti ég haldið áfram endalaust að
rekja dæmi um það hvernig mannlegir eig-
inleikar birtast og hafa reyndar gert frá
örófi. Það ætla ég ekki að gera, en að lok-
um ætla ég að segja þetta.
Það er auðvitað engin mótsögn í því að
fylgja „tískunni" og berjast fyrir kvenfrelsi,
það tel ég mig ekki þurfa að rökstyðja nán-
ar. Það eina sem ég hef áhyggjur af varð-
andi sjálfa mig, og verð með einhverju móti
að vinna bug á er þetta með óburstuðu
skóna!
Elín G. Ólafsdóttir
Skátabuxur og snæri eða...?
Ég hef sjálf aldrei haft föt sem sérstakt áhugamál. Ég
verð þó að viðurkenna að þau hafa vissulega skipt mig
máli. Mér hefur alla tíð þótt erfitt að sameina klæðaburð
minn og þá persónu, sem ég held að ég sé. Ástæða þess
er líklega sú, að það er flóknara að klæða sig ef maður er
kvenmaður, bæði vegna þess að fatatíska kvenna er
margbreytileg og svo hitt að konan klæðir sig ekki ein-
göngu fyrir sjálfa sig, heldur einnig fyrir karlmenn. Þess-
vegna er ekkert skrítið að konur geti haft það að áhuga-
máli að klæða sig vel og frumlega og ekki síst aðlaðandi.
Þegar ég segist ekki hafa áhuga á fötum lýg ég samtímis.
Hvaða kona hefur ekki einhvern tímann á ævi sinni verið
þjökuð af fatapælingum og látið eftir þeim hégóma sem
gjarnan fylgir þeim. En að vísu fer þetta allt eftir þeim
tímum sem við lifum á, efnahag og ekki hvað síst ástandi
kvennahreyfingarinnar hverju sinni. Á fyrstu árum
Rauðsokkahreyfingarinnar, sem ég starfaði með um
tíma, var útbreidd andstyggð á öllu tísku- og fatadútli, þar
sem gengið var út frá þeirri skoðun að allir fataframleið-
endur og fatahönnuðir litu einungis á konuna sem kyn-
veru og einsettu sér því að græða á líkama hennar. Ég
gekk svo langt að ég fyrirleit allar þær konur sem „lögðust
svo lágt“ að hafa áhuga á fötum, sérstaklega ef þær
kenndu sig við kvennabaráttu í þokkabót. Það fannst mér
vera hrein svik við málstað kvenna. í dag sé ég, að ég var
haldin barnasjúkdómi kvennabaráttunnar, því nú þykir
það sjálfsagt og eðlilegt og tilheyra reynsluheimi kvenna
að hafa áhuga á að klæða sig og þá ekki endilega eftir
duttlungum frá londonparísnjújork, heldur eftir persónu-
legum frumlegheitum og tiktúrum. Það þykir fínt að hafa
listrænan smekk fyrir fötum og þessa gætir auðvitað ekki
síður í kvennahreyfingu.
Andúð mína á fatapælingum kvenna hér áður, má ef til
vill rekja til spekúlasjóna kvenna í fjölskyldu minni, þar
sem heilu jóla- og afmælisboðin snerust um snið og efni
og lekker föt um leið og borðin svignuðu undan hnallþór-