Vera - 01.10.1989, Blaðsíða 21

SIGURVEIG
G UÐM U N DSDÓTTIR
fyrsta sinn. Gunnar Sigurgeirsson frá Ljósmynd: Anna Fjóla
Akureyri var mér samtíða á hælinu, en Gísladóttir.
hann var lærður píanóleikari. Hann
æfði sig mikið og við hlustuðum hug-
fangin á.
Kristmann Guðmundsson var
berklasjúklingur og staðráðinn í að
vera skáld og Stefán frá Hvítadal
hafði einnig verið á hælinu. Það var
mikið talað um þessa menn og önnur
skáld, en Snorri Hjartarson var mér
samtíða á hælinu sem ungur maður.
Hann gekk um fölur og fár því ástin
hans, Dúna Böðvars, var alltaf rúm-
liggjandi þetta sumar. Við fylgdumst
spennt með nýjum ljóðabókum sem
komu út og kepptumst við að mynda
okkur skoðun á bestu ljóðunum áður
en gagnrýnendur birtu dóma sína.
Það var lifað í skáldskap og rómantfk.
Oft tóku sjúklingar lagið og jieir
sem höfðu hæfileika fengu leiðsögn
hjá Gunnari og sungu við undirleik
hans. Ungur maður, Tómas Baldvins-
son frá Dalvík, var mjög efnilegur
söngvari og ég varð náttúrulega skot-
in í honum. Það gerðist þegar við sát-
um og hlustuðum á Gunnar spila
„Tunglskinssónötuna" og ég horfði
íaugun á þessum fallega, ljóshærða
pilti með stór, blá augu. Rómantískara
gat það varla verið. F.n það var allt í
nxtjándualdar stíl og varð þvf að fara
illa. Tómas var einit af þeim sem dó
ungur, eða tveim árum eftir að við
kynntumst. Fyista ástin mín fékk því
sama endi og rómantíkin nærist á.
Við konurnar snerum kvæðum
skáldanna við, því þau fjölluðu flest
um karlmenn sem gráta konur. Eina
skáldkonan sem skrifaði í þessum
anda var Ólöf frá Hlöðum. Hún elsk-
aði mann sem hún fékk ekki, en hún
var eldri en við. Okkar uppáhald var
Stefán frá Hvítadal og auðvitað Davíð
sem varð strax þjóðskáld. Dæmi um
lag sem varð vinsælt er þýðing
Hannesar Hafstein á kvæði Bellmans
um tæringuna. Þaö byrjar svona:
„Flýt þér, drekk út
því dauðinn búinn bíður."
Dauðinn var í stöðugri návist við
okkur, fólk var að deyja allt í kring.
Eg var fyrst á hælinu í hálft ár, fór
síðan í Kvennaskólann og að honum
loknum fór ég beint á hælið aftur og
var í eitt ár. Ég á Kvennaskólanum
mikið að þakka. Þær voru miklir upp-
alendur, Ingibjörg H. Bjarnason og
fröken Ragnheiður Jónsdóttir. Ég
kunni vel við að vera í sérskóla með
stúlkum og tel mig hafa mannast
þarna. Ég lærði kurteisi og prúð-
mennsku því skólabragurinn var
þannig.
Þegar ég kom út af hælinu var ég
hálft ár heima hjá mömmu. Það var
einmanalegur tími, ég saknaði lífsins
á hælinu og þó ég væri útskrifuð gat
ég ekkert unnið. Ég mátti þakka fyrir
að geta gengið. Fólk forðaðist mig af
hræðslu við smit svo þetta var hálf-
gerð einangrun. Ég var heldur ekki
laus við berklana því í ljós kom að ég
var með bakberkla og var lögð á
spítalann þar sem Kópavogshælið er
núna. Þar lá ég rúmföst næstu þrjú
árin. Ég var algjörlega ósjálfbjarga,
mátti ekki setjast upp né fara úr
rúmi. Ég horfði á heiminn í spegli sem
var við rúmið mitt. í honum sá ég yfir
Arnarnesvoginn og fylgdist náið með
sjónum og síbreytileik hans.
Það eina sem ég gat gert á sjúkra-
húsinu var að reyna að þroska and-
ann. Það var eitt einkenni sem fylgdi
berklasjúklingum að þeir voru oft nær
óhóflega bjartsýnir. Kannski var það
dauðaóttinn sem reyndi að ýta raun-
veruleikanum burt. Mig langaði auð-
vitað til að lifa og leit á veikindi mín
sem aukaatriði hjá sálarlífinu. Ég hellti
mér út í heimspekilegar og trúarlegar
vangaveltur og las allt sem til náðist
um slík efni, Biblíuna, „Breytni eftir
Kristi" eftir munkinn Tómas frá
Kempis, Helga Péturs, spíritisma og
þess háttar.
Það sem bjargaði þó mest þessari
fangavist var stofusystir mín, skáld-
konan Elín Sigurðardóttir, af Reykja-
hlíðarættinni. Hún var sjór af fróðleik
um íslenskar bókmenntir, mikil kven-
réttindakona og til hennar komu í
heimsókn margar helstu merkiskonur
á þeirri tíð, Guðrún Lárusdóttir
alþingismaður, Laufey Valdimarsdótt-
ir með kveðjur frá móður sinni
Bríeti, Lórelei þeirra tíma Svanhildur
Þorsteinsdóttir, fegursta kona sem ég
21