Vera - 01.10.1989, Blaðsíða 30

Kvennalistinn er hreyfing en ekki stjórn-
málaflokkur og starfsemi hans og vinnu-
brögð eru því öðruvísi en flokkanna.
Valddreifing er ofarlega á stefnuskrá
Kvennalistans og þess vegna skiptast konur
í hreyfingunni á um að gegna valdastöðum.
Að skiptast á eða „rótera“ er nýjung í ís-
lenskri pólitík. Því fylgir töluverð áhætta því
þekking og reynsla þeirra kvenna, sem eru
að hætta, geta tapast Kvennalistanum ef
ekki er gætt að. Þess vegna hefur útskipt-
ingaregla Kvennaiistans verið mjög umdeild
bæði innan Kvennalistans og utan. En það
verður engin framför ef aldrei er reynt eitt-
hvað nýtt og Kvennalistinn væri ekki til ef
konur þyrðu ekki að taka áhættu.
í haust var komið að því, í annað skipti, að
skipta út fulltrúa Kvennalistans miðju kjör-
tímabili, eins og lýst var yfir fyrir kosningar.
Fyrir tveimur árum tók Elín G. Ólafsdóttir
við af Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur sem
borgarfulltrúi og Kristín Halldórsdóttir
sagði af sér þingstörfum á Alþingi frá og með
fyrsta september s.I.
í tilefni af þessum tímamótum ræddi Vera
við Kristínu Halldórsdóttur um kvennahreyf-
inguna, reynslu sína af þingstörfum og stöðu
Kvennalistans.
Kristín hafði ekki tekið þátt í stjórnmálum
áður þegar hún tók þátt í fyrstu kosninga-
baráttu Kvennalistans árið 1983 og var
þetta því ný reynsla fyrir hana.
„Þessi kosningabarátta var rosalega erfið,“
sagði Kristín. „Ég er ekki mjög feitlagin mann-
eskja en það tálguðust hreinlega af mér kílóin.
Ég var eiginlega hætt að sofa og borða. Á hverj-
um degi var ég að gera eitthvað í fyrsta sinn,
stundum oft á dag. Ég fór í fyrsta skipti í
útvarpið, fyrsta skipti í sjónvarpið, fyrsta
skipti í beina útsendingu, á fyrsta vinnu-
staðafundinn, fyrsta opna fundinn, hélt fyrstu
ræðuna, o.s.frv., o.s.frv. Þetta var auðvitað
mikil lífsreynsla. Ég hafði ekkert annað en
brjóstvitið og innri röddina í veganesti."
Hvað fannst þér erfiðast við þessa kosn-
ingabaráttu?
„Við fórum hægt af stað enda vissum við lítið
hvernig við ættum að gera þetta. Fljótlega fór-
um við þó að fara á vinnustaðafundi. Ég byrj-
aði á mjög stórum vinnustað þar sem var full
kaffistofa af ekkert sérstaklega vinsamlegu fólki.
Ein af fyrstu spurningunum sem beint var til
okkar var „eruð þið giftar stelpur?“. Það var
greinilegt bæði á spurningunni og orðanna
hljóðan að spyrjanda fannst það með ólíkind-
um að einhverjir væru svo heimskir að vera í
sambúð við þessar konur.
Erfiðast persónulega, var að koma fram í
beinni útsendingu í sjónvarpi. Ég fór í hana
sannfærð um að ég myndi deyja fyrir framan
sjónvarpsvélarnar. Það hefði verið ákaflega
dramatískt en ég var ekki alveg tilbúin til að
verða aðalleikkonan í slfku leikriti.”
„Þessi leið sem við höfum farið heldur
hreyfingunni á vissan hátt á lífi en hefur
líka margt erfitt í för með sér“
Þegar Kvennaframboðið bauö fram til
borgarstjórnar hafði kvennahreyfingin
staðið utan við þetta svokallaða kerfi.
Starfsemin hafði, fram að því, einkennst
af andófi, mótmælagöngum og uppákom-
um. Árið 1982 var svo tekin ákvörðun um
að bjóða fram til borgarstjórnar og
bæjarstjórnar á Akureyri og þar með að
fara inn í kerfið og reyna að breyta því
innan frá. Margar konur höfðu efasemdir
um að hægt væri að breyta kerfinu innan
frá og töldu að ef konur færu að taka þátt
í þessari starfsemi væru þær að viðhalda
kerfi sem kúgar konur. Konur tóku þessa
áhættu en ennþá spyrja þær sig hvort hægt
sé að breyta kerfinu innan frá.
„Það er kannski ekki hægt að gjörbylta því“,
sagði Kristín, ,,en ég trúi því auðvitað einlæg-
lega að hægt sé að breyta því innan frá, annars
30