Vera - 01.04.1993, Side 14

BOÐBERAR
Gefum okkur að hér á landi sé til einhver and-
spyrnuhreyfing sem reynir að grafa undan sam- I
stöðu kvenna og stöðva sókn þeirra til fulls jafn-
réttis. Hvar er þessi hreyfing? Það eru engin
formleg samtök til í landinu. Hvar birtist hún þá,
ég meina hreyfingin? Á tröppunum hjá okkur í líki
trúboða? Tæplega. Er til einhver leyniregla valda-
mikilla einstaklinga sem hittist í skjóli nætur og
bruggar launráð gegn konum? Ja, að minnsta
kosti hef ég ekki frétt af henni. En hvar er þá þetta
bakslag? Er þetta kannski allt saman tómt rugl?
Ef svo er, hvers vegna finnst mörgum konum
að sér þrengt? Hvers vegna heyra fullfrískar úti-
vinnandi mæður að þeim væri nú bara best að
fara heim aftur? Hvers vegna nagar samviskubitið 1
sýknt og heilagt þær konur sem senda börnin sín
í dagvistun? Hvers vegna heyrum við að |
framakonan sé þjóðfélaginu, börnum, gamal-
mennum og ... körlum vond? Beinlínis hættuleg?
Skrimsli sem réttast væri að útiýma? Hvers vegna
heyrum við að glötuð hjónabönd, vegalaus börn, stórfellt
atvinnuleysi sé konum að kenna? Er einhver rödd sem
segir þetta? Hvar, hvenær, hvernig segir hún það?
BAKSLAGSINS
Hlustum á þessa rödd:
„Nú þegar atvinnuleysi er meira en áður, er ekki úr
vegi að hugsa til baka. Hvað hafa verið búin til
mörg óþörf og óarðbær störf á síðustu árum? Áður
en konur komu i auknum mæli út á vinnu-
markaðinn gekk flest betur. Það þarf enginn að
halda að með aukinni þátttöku kvenna á vinnu-
markaði hafi tekjur þjóðfélagsins aukist í sama
mæli. Alls ekki. Þessi þátttaka kvenna á vinnu-
markaði varð til þess að fleiri vinnandi hendur hafa
þurft að skipta á milli sín sömu krónum og áður.
Þetta segir mér að þjóðfélagið, konur, karlar og
ekki síst ungviði þjóðarinnar hefur hreinlega
skaðast af aukinni þátttöku kvenna á vinnu-
markaði. Það er ekki úr vegi að leiða hugann að
þeim hrikalegu atburðum sem urðu í Liverpool á
Englandi. En drengjunum tveim, sem eru ákærðir
fyrir morð á ungum dreng, er báðum búið þannig líf
að mæður þeirra vinna utan heimilis ...
... Það er á tímum eins og nú sem þjóðin þarf að
spyrja áleitinna spurninga. Ein spurningin er um það hvort
íslenska þjóðin hafi ekki tekið spor aftur á bak með aukinni
þátttöku kvenna á vinnumarkaði."
(Lesendabréf frá Magnúsi E. Hansen, DV, mánudaginn 1. mars 1993)