Vera - 01.06.1996, Síða 36

„Mikið átt þú góðan mann," sagði sam-
starfskona mtn þegar ég sagði henni að ég
væri á leið í fri, ein. „Leyfir Hafliöi þér
þetta?“ sagði eiginmaður vinkonu minnar
þegar hann heyröi fréttirnar. „Hver verður
með Vigdísi?" heyrðist frá fleiri en einum.
Þegar þessar línur eru settar á þlað er
tæþ vika liðin síðan ég sagði skilið við mann
og barn. Fríiö hófst líklega um leið og ég
kyssti þau og horfði á eftir þeim aka norður
í land. Ég fór á Sólon íslandus með vinkonu
minni, var mætt I morgunverð til annarrar
klukkan átta morguninn eftir, átti langt og
gott samtal við tvær á vinnustað þeirra, hitti
fimm kunningjakonur í hádegisverði á Horn-
inu og rétt náði rútunni klukkan hálf þrjú út
á flugvöll þar sem ég drakk kók með einni
sem ég hitti þar af tilviljun. Sú var á leið til
vina og vandamanna vestan hafs og engum
þótti það merkilegt - af því að hún er ein-
hleyp og barnlaus. Sjálf virtist ég vera gang-
andi kraftaverk, ein á leiö til útlanda, frá fíl-
hraustum sambýlismanni og átján mánaða
dóttur sem elskar dagmömmuna sína, og
ekki með snefil af samviskubiti.
Ég naut flugferðarinnar, las reyfara,
drakk hvítvín og hlakkaöi til. í New York biðu
mín vinir frá námsárunum þar. Viö skipt-
umst á fréttum - sumir höfðu skipt um starf,
aðrir um maka, börn höfðu fæðst, fólk hafði
flutt o.s.frv. Viö fórum á alla uppáhaldsstað-
ina mína og ég var kynnt fyrir nýjum. Ég heill-
aðist einna mest af nýju Barnes & Nobles
bókabúðunum sem hafa sprottið upp um all-
an bæ, eru á nokkrum hæðum, úrvalið er
ótrúlegt, kaffihornið huggulegt og þær eru
opnar frá 10 á morgnana til miðnættis.
Áður en ég fór á fullt í að njóta lífsins hlýddi
ég kalli Veru sem hafði beðið um pistil um
háreyðingu - og gerði nokkuð sem ég hafði
aldrei gert: Fór á snyrtistofu. Ekki eina held-
ur tvær. Allt í nafni rannsóknablaöa-
mennsku, sem hefur gefið mörgum góða af-
sökun til að reyna eitthvað nýtt.
„Þeim býöur viö þér“
Það er mikið vatn runniö til sjávar síöan ég
kom fyrst til Bandarikjanna fyrir tuttugu
árum. Síðasta verk móöur minnar áður en
ég yfirgaf landið þá var að raka mig undir
höndunum. Hún sagði mér að það þætti
sóðalegt í Ameríku að hafa hár undir hönd-
unum. Fljótlega komst ég að því að mennt-
aðar og meðvitaðar konur litu á það sem
vissa uppreisn að vera með hár á þessum
líkamsparti. Ég hafði aldrei hugsað um það
þannig, fannst þetta bara eðlilegasti hluturí
heimi. Þegar ég kom þangað níu árum síðar
til náms hafði andrúmsloftið breyst. Margir
litu á það ekki aðeins sem rakasta sóða-
skap heldur allt að því yfirlýsingu um sam-
kynhneigð! Ég lét mig það engu skipta og
brosti út í annað yfir úrvalinu af kven-rak-
græjum í búðunum. En það er erfitt að vera
ööruvísi og fljótlega hætti ég að ganga í
ermalausum bolum. Ég lét þó ekki undan
þrýstingnum og hafði bara gaman af þegar
ég sá konur horfa á loðnar lappir mínar með
viðbjóði. Gerði meira að segja í því að mæla
lengd háranna á almannafæri og naut at-
hyglinnar. Ég fór í ferðalag með ameriskri
vinkonu minni sem þurfti aö vakna tveimur
tímum á undan mér því morgunverkin tóku
svo langan tíma: raka sig undir höndum og
á fótum, fara í sturtu, fela andlitshár, mála
sig og velja föt sem hentuðu dagskránni.
Sjálf stökk ég í sturtu, í stuttbuxurnar og út.
Hún sagði mér að árinu áður hefði hún ekki
þorað með mér í slíka ferð, hún hafði tekið
eftir því að ég daðraði ekki við karlmenn,
breytti ekki einu sinni röddinni þegar þeir
nálguðust og dró af þessari undarlegu hegð-
un minni þá ályktun að ég væri lesbía.
Aölaðandi er konan ánægö
Ég lá á bekk og kona, líklega af Ttölskum
ættum, makaði á mig heitu vaxi og reif hár-
in á fótleggjunum af mér með rótum. Hún
átti stofuna, sem sérhæfði sigí hand- ogfót-
snyrtingu en hægt var að fá það hár greitt og
snyrt sem mátti vera eftir á líkamanum. Að-
Ekki veit ég hvort það er móöurhlutverkið,
sú staöreynd aö mér finnst ég hafa orðið
loönari meö aldrinum og hárin pirra mig
meir en áður, eöa tíðarandinn sem gerir þaö
aö verkum aö undanfarin ár hefur háreyðing
veriö eitt af vorverkunum minum.
spurð sagðist hún hafa séð loðnari konuren
mig! Hún tjáði mér að ameriskar konurfæru
yfirleitt í háreyðingu einu sinni í mánuði,
sumar allan ársins hring en aðrar létu sér
nægja vor og sumar. Hún vissi vel að evr-
ópskar konur heföu annaö viðhorf til líkams-
hárs því þau hjónin höfðu fariö til Rómar.
„Fararstjórinn okkar sem var yndisleg ítölsk
stúlka, stóð á Péturstorginu og benti í allar
áttir. Hún var svo loöin undir höndunum og
við sem komum öll héðan störðum á hana
og á hvort annað. Okkur fannst þetta ógeðs-
legt og það sem hún sagði okkur fór fyrir
ofan garð og neðan.“ Hún yppti öxlum, reif
af mér síðustu hárin og sagði að nú væri ég
orðin hrein og fín. Ég borgaði með glöðu
geöi og gekk fyrir hornið þar sem ég fann
k
t
i
J