Vera - 01.10.2001, Síða 54

Vinstri konur með skáldneista...
Ragna Steinunn Eyjólfsdóttir
Það er óralangt síðan ég gekk í MFÍK, enda á öldinni
sem leiö og sem nú fjariægist óðum í vitund manna.
Það var Gréta Sigfúsdóttir rithöfundur sem kom því til
leiðar að ég gekk í félagið. Við höfðum kynnst á ferða-
lagi og héldum áfram að hittast eftir að aftur var
komið til Reykjavíkur, en þá áttum við báðar heima
þar. Gréta var hress og skemmtileg kona og fljót að
koma auga á það sem var broslegt í lífinu og tilver-
unni. Samt hafði hún áhyggjur af hag íslenskra lista-
manna og fannst skorta á samstöðu meðal þeirra. Ég
var á þessum árum sjómannskona með lítil börn.
Margs þurfti með og oft þegar Gréta ætlaði að hringja
til mín var síminn lokaður. "Ég verð að kynna þig fyrir
henni Herborgu vinkonu minni," sagði Gréta. "Þið eruð
svo líkar. Vinstri konur með skáldneista, lítil börn og
lokaðan síma. Þið eruð báðar ágætar." Gréta var alltaf
móðurleg í garð okkar Herborgar, því hún lét verða af
því að kynna okkur. Mikið rétt - við urðum þegar í stað
vinkonur. Móðir Herborgar, Marfa Þorsteinsdóttir, var
um þessar mundir formaður MFÍK. Herborg var í félag-
inu og ég gekk í það þennan vetur. Við mættum á alla
fundi og það var verulega gaman. Félagið var fjölmennt
á þessum árum og vel mætt. Mér, sem sjaldan komst
frá börnunum, fannst þarna hafa opnast dyr út í hinn
stóra heim. Deigla stjórnmála og heimsviðburða rann
ekki lengur ósnert framhjá. Flestir samtfmaviðburðir
sem skiptu máii voru settir undir smásjá MFfK kvenna,
rökræddir og upplýstir. Reyndar breytti það sjaldan
gangi mála, en við lærðum að vera virkar og samkennd
var til staðar. Þarna voru líka konur sem lengi höfðu
starfað að stjórnmáium og félagsmálum, öruggar, kraft-
miklar konur sem voru okkur þeim yngri góð fyrirmynd.
Ég held að menningarleg félög eins og félagið okkar
séu nauðsynlegur vettvangur. Það starfar ekki við
afmörkuð viðfangsefni, eins og stéttarfélög og fleiri
ágæt félög, en getur gripið inn f hvað sem er. Kannski
er þörfin meiri nú en nokkru sinni fyrir slíkan vettvang.
Ljós til framtíðar
Ásgerður Jónsdóttir
Þann 8. ágúst sl. stóð ég, sem stundum fyrr, við Reykja-
víkurtjörn ásamt félögum mínum f friðarhreyfingunni
MFÍK og horfði á fólk kaupa sér kerti, kveikja á þeim og
fleyta þeim um Tjörnina, bakka og manna í milli.
Þessi Ijós eru tákn lífs og friðar og þannig andhverfa
þeirrar áður óþekktu ógnar, er féll á gjörvallan heiminn
þann 6. ágúst fyrir fimmtíu og sex árum, er Bandaríkin
köstuðu fyrsta kjarnorkuvopni veraldarsögunnar,
kjarnakljúfssprengjunni á |apan.
54
Ég minnist þessa atburóar eins og hann hafi gerst í
gær. Það var jarðarför f Mývatnssveit þennan dag og
gestir voru sestir að erfisdrykkju í sal samkomuhúss á
kirkjustaðnum. Þá kom þar inn maður og flutti þessa
fregn í heyranda hljóði. Það varð dauðaþögn - ég finn
enn til hennar - líkast því að menn næðu ekki andanum
um stund. Þá reis kona úr sæti, Stefanía Þorgrímsdóttir
í Garði, og mælti stundarhátt: „Heimurinn verður aldrei
samur eftir þennan dag." Tilheyrendur virtust samþykkja
orð hennar með viðvarandi þögn. Ummæli Stefaníu
reyndust orð að sönnu. Mannheimur hefur ekki orðið
samur síðan 6. ágúst 1945. í honum býr ómeðvituð
og/eða meðvituð spenna og öryggisleysi þeirrar vitund-
ar að nú megi f einni svipan gjöreyða öllu lífi í lofti, láði
og legi með huga og hönd þeirrar heimsku er telur
kjarnorkusprengju sigursælt vopn til árásar og varnar
og jafnvel friðar.
Andóf og andstæða þessa fáránleika er sú hugmynd að
tendra ijós ásamt og samtímis öðrum einstaklingum
og/eða hópum víðsvegar um heiminn og lýsa veginn frá
manni til manns og strönd til strandar. Þessi hugmynd
hefur búið sér fagra athöfn, kertafleytingu, sem ég lýsti
í upphafi máls míns, og táknræna fyrir óskir og vonir
um samstætt og friðsælt mannlíf einstaklinga og þjóða
án vopnaframleiðslu. „Vopn krefjast þess að vera
notuð", sagði Albert Einstein.
Ég fagna kertafleytingunni og tek þátt í henni.