Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1898, Síða 40

Sigurðsson og aðra landa vora þar í Höfn Næsta ár (1858)
fór hann til Islands til að kinnast landinu og þjóðinni og
ferðaðist allvíða um laudið. Betra gest höfum vjer Islend-
ingar aldiei haft, enda var honum tekið tveim höndum. Jeg
var þá 8 ára, er hann kom að Þingeirum til föður míns,
og man jeg vel eftir þvi, að hann talaði þá íslensku fnllum
fetum, enn var nokkuð fastmæltur og fornirtur í máli. Safn-
aði hann alstaðar þvi, sem honum þótti merkilegt eða ein-
kennilegt i fari voru og þjóðerni, og skrifaði hjá sjer, enda
var Islendingum ljúft að láta uppi við svo góðan gest alt,
sem hann fisti að vita. Arangurinn af þessari ferð Maur-
ers varð mikið safn af islenskum þjóðsögum, sem hann gaf
út tveim árum siðar (»Isliindische volkssagen der gegenwart«,
Leipzig 1860). Aður var ekki annað prentað þess efnis
enn liið litla kver, sem þeir Magnús Grimsson og Jón Arna-
son höfðu gefið út 1852, og útlendir menn hjeldu, að hjer
væri ekki um auðugan garð að gresja, að þvi er þjóðsög-
ur snerti. Þá kom þessi hók M«urers og sindi mönnum, eins
og Guðbrandur Yigfússon kemst að orði (Ni Fjelagsr. 1860,
142. bls.), »að hjer var álfaslot í hverjum hamri og að lands-
menn kunnu sæg af hverskins sögum og æfintirum, sem báru
ljósan vott um fjör og imindunarafl landsmanna«. Þetta
safn er undanfari hins mikla þjóðsögusafns Jóns Arnasonar,
er var hinn besti vinur Maurers, og það var Maurer að
þakka, að Jón gat komið sínu safni út á Þiskalandi, svo
að það »má vel heita fósturbarn hans«, eins og tekið er
fram í íormálanum firir Þjóðsögum Jóns. Svona ruddi
Maurer brautina hjer sem annarstaðar. Aftan við þjóðsögu-
safn Maurors er skrá ifir þá menn, sem Maurer hefir feng-
ið sögur frá, og er hún fróðleg, af þvi að hún sínir, hve
marga menn Maurer hefur komist í kinni við hjer, og af
öllum stjettum, embættismenn, kaupmenn, iðnaðarmenn, bænd-
nr og vinnufólk, karla og konur.
Hjer er ekki rúm til að telja öll liin stórmerkilegu rit
Maurers um lögfræði Norðurlanda og sjerstaklega Islands.
Það má að eins með sanni segja, að hann og landi vor
Vilhjálmur Finsen hafi unnið að því í bróðurlegri ein-
(28)