Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1898, Side 91

Skrítlur-
Bóndinn á banasænginni: »Jeg kræ'ðist hve óguðlega
jeg bef lifað; haldið þjer, að jeg gæti frelsað sálu niína, ef
jeg gæfi kirkjunni jörðina mína«?
Presturinn: »Ekki spillir það, og sjálfsagt er að
reyna það«.
# * V-
Það er opt viðkvæði hjá A. karlinum: »Jeg skal gjöra
það ef jeg lifi......... sem jeg veit jeg lifi«.
* * *
Tveir fornkunningjar mættust á förnum vegi og heils-
uðust vinsamamlega.
A.: Nú er langt síðan við höfum sjezt; hvar áttu beima
núna, Jón minn?«
Jón: »1 fyrra átti jeg heima á Hala, en nú er jeg
komin á Hvarf«.
* * *
Tvær konur gengu saman og mættu tveimur mönnum,
1 önnur þeiria segir: »Þarna koma þá feður okkar, menn-
irnir okkar og menn mæðra okkar«. Hvernig verður þetta
skilið?
Þessir tveir menn höfðu báðir misst konur sinar, en
áttu sina dótturina hvor, og giptust svo hvor annars dóttur.
% *
Kennarinn yfirheyrði dreng í eðlisfræði, og spurði
■ hann meðal annars um verkanir hitans á hlutina. I)reng-
urinn svarar þvi, að liitinn þenji út, en kuldinn minnki þá.
»Ejett er það«, segir kennarinn. Við þetta verður
drengurinn svo hreykinn, að hann vill sýna kunnáttu sína
betur, og bætir við. »Þess vegna eru dayarnir á sumrin
í hitanum svo lanyir og stuttir á veturnar í kuldanum«.
* *
Dóttir stór-auðugs kolakaupmanns í New-York var mjög
glöð í bragði, þegar hún kom heim úr sunnudagaskólanum.
»Hvað heyrðirðu fallegt í skólanum i dag, barnið mitt«,
sagði faðirinn.
»Það vai svo fjarska gaman að því, sem kennarinn
sagði; hann var að segja okkur svo mikið um helvíti, þar
(79)
/!; j
1