Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1903, Side 40

verzlunarstjettar, forseti stórkaupmannafélagsins og hafði
á hendi yfirstjórn fjölda félaga. Hann var hafinn til æztu
metorða og Iilaut ótal orður og nafnbætur bæði utanlands
og innan. Árið 1874 hafði Tietgen keypt af ríkinu Frið-
riks eða Marmarakirkjuna, er var byrjað að reisa á dög-
um Friðriks konungs V., en vegna fjárþröngar ríkisins
haf'ði lnin legið nokkra mannsaldra í lamasessi og engin
líkindi til, að hún yrði nokkru sinni fullger. Jafnvel holl-
vinir Tietgens töldu, að hann hefði þar reist sér hurðar-
ás um öxl og kváðu hann hafa getað varið fé sínu betur.
En 20 árum síðar var kirkjan fullger. Er hún mikið hús
og veglegt, og því nær eins dæmi, að nokkur einn maður
færist slikt stórvirki í fang og leysi það vel og hamingju-
samlega af hendi. Kirkjusmíð þessi var smiðshöggið á
æfistarfi Tietgens, því að ári seinna kendi hann krank-
leika þess, er varð bauamein hans 6 árum síðar. Hann
varð að láta af störfum sínum og sýslunum og halda
kyrru fyrir. Yar það eðlilegt, að honum félli stundum
þungt að sitja aðgerðarlaus og finna til þess hversu starfs-
þolið og lífið f'ór síþverrandi. En þó mun guðrækni hans,
er fór í vöxt með árunum, og endurminningin um það, að
hann haf'ði setið í öndvegissess lífsins og starfað að heill
og framförum lands og þjóðar meðan honum vanst
lieilsa til, hafa einlægt við og við kastað bjarma á hin sið-
ustu æfiár hans.
Tietgen var meðalmaður á hæð og grannvaxinn. Yfir-
bragðið alvörugefið og einarðlegt. Augun voru snör og
hvöss og augnaráðið nístingskalt. Á yngri árum var hann
fjörmaður og gleðimaður, en heilabrotin og áhyggjurnar
mörkuðu andlitsfall hans á fullorðinsárunum, svo að and-
litið var hversdagslega likast því sem það væri höggið úr
steini. Að andans yfirburðum bar hann langt af öllum
stéttarbræðrum sínum. Gáfurnar voru íjölhæfar, skilning.
urinn eins og leiftur, minnið frábært og viljaþrekið og
starfsþolið óviðjafnanlegt. Enda varð það orðtak lians:
„Erviðleikarnir eru til þess gerðir, að vér yfirstígum þá“.
Tietgen átti því nær alla æfi miklu láni að f'agna, en þó