Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1916, Síða 121

Arið 1904 byrjaði landsjóður að launa mann i
Reykjavík til pess, að aðskilja saltfisk, eftir verkun
°g gæðum, sem senda átti til Spánar og Ítalíu frá
Faxaflóa, og sama ár var mað.ur á ísafirði settur
til sama starfa fyrir Vestfirði, en árið 1910 var manni
bætt við á Seyisfirði til að skoða fisk á Austfjörðum;
ar>ð 1910 var bætt við matsmanni á Eyjafirði fyrir
nalæg héruð, og i Vestmannaeyjum var matsmaður
settur sama ár. Síðan pessir matsmenn komu, hefir
fiskverlcun mjög batnað á landinu og fiskur komist
i svo gott álit erlendis, að ísl. fiskur er talinn nú
með peim saltfiski sem bezt er verkaður og í hæsta
Verði.
í mörg ár hefir pað verið venja stórkaupm. á
Spáni og Ítalíu að kaupa saltfiskfarma frá íslandi og
b°rga pá óséða. En eins og gengur var misjafn
sauður í mörgu fé, svo ekki voru allir seljendur jafn-
orðheldnir með gæði fisksins. Eess vegna porðu kaup-
mennirnir á Spáni, sem hrekkjaðir voru, ekki að
bjóða fyllsta verð. En síðan að fiskimatsmenn voru
fengnir reiða spánsku kaupm. sig á vottorð mats-
mannanna og pora pví að bjóða fyllra verð en áður.
Fiskimatið er pví mesta framför fyrir landið, paö
^æði hækkar verðið og bætir fiskverkun landsmanna,
sem áður voru alt of skeytingarlausir.
Og sama má segja um ullarverkunina hér á landi,
er pvi mesta nauðsyn að setja matsmenn til pess að
aðskilja ull eftir gæðum eins og nú er gert með salt-
fiskinn. Pað sézt bezt af verðmun á sunnlenzkri og
norðlenzkri ull, sem skiftir tugum púsunda krónum á
ári, og mest liggur i meðferð ullarinnar, en ekki gæð-
um hennar. Engum ætti að vera annara um að ullar-
mat kæmist á bráðlega, en suður- og vestlendingum.
(55)