Jólagjöfin - 24.12.1917, Page 11

JÓLAGJÖFIN
9
Meðan a þessu stóð, voru allir drengirnir frá Póborg að
teygja sig fram og gera ýmsar bendingar til félaga síns til
þess að láta hann koma auga á þá; kölluðu þeir til hans í
lágum róm: Pinn, Pinn, Pinnót!
Loks gátu þeir vakið eftirtekt hans með kalli sínu.
Drengurinn leit til þeirra og duldi hros bak við húfu sína.
A tilsettum tíma smeltu alt í einu hermennirnir sér í
„réttstöðu“.
Inn gekk borgarstjórinn, og var í fylgd með honum
margt tignarmanna.
Borgarstjórinn í alhvítum einkennisbúningi með stórum
þríiitum linda, gekk að borðinu og nam þar staðar. en fylgd-
armennirnir allir settust á bak við og til hliðar.
Hljóðfæraflokkurinn hætti að leika, borgarstjórinn gaf
merki, allir þögnuðu.
Hann tók til máls. Fyrstu orðin gat eg ekki vel greint;
eg þóttist vita að hann væri að segja frá dáðaverki drengs-
ins. Siðan hrýndi hann raustina og hún barst skær og hljóm-
fögur út yfir allan garðinn, og úr því misti eg ekki eitt orð:
........Þegar hann sá frá ströndinni félaga sinn byltast
um í fljótinu, gripinn af skelfingu dauðans, þá reif hann
af sér fötin og hljóp til hjálpar án þess að hika við eitt
augnablik. Menn kölluðu til hans: „þú drukknar!“ hann
svaraði engu; þeir þrifu til hans; hann braust úr höndum
þeirra; þeir kölluðu á hann með nafni; hann var þegar
stokkinn út í ána. Fljótið var í stór vexti; áhættan ógurleg,
jafnvel fyrir fullorðinn mann. En hann gekk á hólm við
dauðann með öllu afli síns litla líkama og síns stóra hjarta.
Hann komst út til hins drukknandi drengs og náði í hann
Ekki mátti það tæpara standa, því drengurinn var þegar
kominn í kaf; hann dró hann upp yfir vatnsflötinn. Með
hamslausri orku barðist hann við öldurnar, sem reyndu að
soga liann í sig, og varðist fumtökum félagans, sem reyndi
að ná dauðahaldi á honum. — Nokkrum sinnum fór hann
í kaf og reif sig upp aftur með aíli. örvæntingarinnar, þraut-
seigur og ósigrandi í sínu heilaga kærleiksverki; það var ekki
eins og drengur væri að bjarga öðrum dreng, heldur eins og