Jólagjöfin - 24.12.1917, Qupperneq 22

20
JÓLAGJÖFIN
hans og hann ekki þeirra. Þeir hermdu eftir honum það
sem hann sagði, — með sínum framburði og hlógu svo að
því. Þeim gekk akkert ílt til, en þeir fyrirlitu þessa kúguðu
þjóð af fillu hjarta, og nú bölðu þeir mann hjá sér, sem þeir
gátu látið þessa fyrirlitun bitna á. Þeir komu n:eð gamlan,
gauðrifina hermannskyrtil og fœrðu hinn hýdda fanga í. Keis-
aralegur purpuri! Ave Cœsar! Hahaha! Einn þeirra þrýsti
reyrpriki í hönd honurn; Veldissprotinn! Hahaha! Okkur
vantar nú ekkert nema kórónuna! Hún er hérna! Og einn
þeirra fléttar með mikilli lægni sveig úr þyrnum. Það var
einmitt þyrnirunnur rétt fyrir utan borgarvegginn, þar sem
reisa átti krossinn. Og þyrni-sveignum var þryst ofen á enni
fangans. Ave Cæsar! Hahaha! Einn þeirra klifar upp á bekk-
inn og skrifar á múrvegginn: Gyðingakongurinn. Litli kon-
ungurinn situr á steinbekknum, aðframkominn af þreytu. En
hermennirnir ungu og þróttmiklu eru sífjörugir og geta altaf
haldið honum vakandi. Eg veit ekki hvora þeirra eg á að
telja meiri varmenni, hvort heldur þessa unglinga eða gömlu
garpana sem sitja álengdar og horfa á leikinn, ýmist ánægðir
eða sem þeir láti sér á sama standa.
Hann var svo ungur, 33 ára, en hann virtist vera um
fimtugt að minsta kosti, þvi að hann átli að reyna alt, jafn-
vel það, sem er svo þungbært, að verða gamall, en hann
varð það á svo fáum árum. A þrem óendanlega löngum
klukkustundum varð hár hans hvítt. Og eg get nú varla hugsað
til þess, hve fátækur hann var. Aldrei hafði hann haft einn
denar í hendi, og það lítið sem hann eignaðist lil þess að
gera öðrum gott með, því stal einn hans nánustu lærisveina.
Um hin fögru klæði hans köstuðu varðmennirnir teningum;
teningaskröltið hætti enn á hinar óskaplegu kvalir hans, og
seinustu orðin sem hann heyrði af mannavörum, voru háð-
ungarorð eða guðlast. Nakin hékk hann þarna ákrossinum,
enn ein viðbót við píslirnar fyrir hreinan og siðvandan mann.
Lengi hafði hann ekki átt sér neitt hæli, dýrgripi né aðra
hluti átti hann enga. Jú, — einn hlut létu þeir hann hafa
með sér upp á krossinn — konungs-kórónuna.
Mér er svo óljúft að særa þig, þú hinn eini heilagi