Jólagjöfin - 24.12.1917, Qupperneq 29

JÓLAGJÖFIN
27
ef skrautgrip er stolið frá safnara, þá eykur þaS honum
áhyggjur.
Hugsaði nú dómarinn miljónasta part af sekúndu um
J>að, hvað hún leið, móðir barnsins, gat hann getið sér })ess
til, hve mikið hann myndi auka hennar ósegjanlegu þrautir
með því að svifta sig lífinu.
Mitt afskræmislega líf var úti þann dag, er hún leitaði
til mín í örvæntingu sinni.
Ungi vinur! Þú skalt ekki halda, að eg hafi verið svo
niikið lítilmenni, að eg hrósaði happi yfir því, að konan sem
eg hafði elskað eina alla æfi, gerði hoð eftir mér, drykkju-
manninum — í vandræðum sínum. Æ, nei! Það var aðeins
þung skylda við mitl eigið líf, en milt eigið líf var ein-
mitt hún.
„Það er ekkert við þessu að gera“ hefðu sérfræðingarn-
ir sagt. Nú kom drykkjumaðurinn Werther — og hann var
læknir. Það varð að finna ný sjúkdóms einkenni.
Og eg fann J>au, af því að eg þekti sjúklinginn. Eg
vissi, að þótt hann æpli heilar nætur eins og hálfskotin hý-
ena, þá var það alls ekki barnsins vegna, heldur vegna þess
að dýrmætasti limur hans sjálfs var sniðinn af honum. Það
var hin hreinasta eigingirni.
Eg var fullur þegar eg kom til hennar. Eg var svoleið-
is i þá daga, að ófullur hefði eg ekki getað ráðist í það.
Og svo sagði eg við hana — inni í dagstofunni þar sem
við gátum heyrt óhljóðin í honum. „ Viltu bjarga vitilians,
jafnvel þótt það hosti þig lífið? — Hamingju þina?
Minn ungi vinur, þú sem skrifar kaldhæðnis greinar um
konuna, þú skalt fá að vita að hún sagði já.
Andlit hennar geislaði af von. Eintóm von. Engin
hugsun um hennar eigið líf fékk að fæðast.
Guð minn góður! Ef sú kona hefði elskað mig óverðug-
an! Svo sagði eg við hana kalt og rólega, — það var eins
og einhver annar talaði með mínum munni: „Jæja farðu
inn til hans og segðu: Örvænt þú ekki, þú hefir ekki mist
neitt■ Það erj eg, og vinur þinn læknirinn, það erum við