Jólagjöfin - 24.12.1918, Blaðsíða 19

Jólagjöfin.
15
eins og mó'ða legðist yfir augu hennar, hún strauk hana fljótt
burt; því hún hataði alla viðkvæmni. Síðan braut hún upp
bréfið og tók að lesa það. Það var kveðja frá móður hennar,
skrifuð daginn sem hún lagðist og síðan hafði faðir unga
prestsins fengið það til geymslu; en hann var þá sóknarprest-
ur móður hennar.
í bréfinu stóðu ástúðlegar áminningar og kærleiksrik upp-
örfun og endaði á þessum orðum: „Ó, að litla dóttir mín mætti
ganga ávalt í ljósi stjörnunnar á hinum rétta vegi.“
Þegar Elsa hafði lesið þessar fáu línur, sat hún grafkyr.
Tárin komu aftur fram, en nú var þeim ekki meinað það. Nei,
þau féllu eins og þíðandi vorregn og bræddu hörðu ísskorpuna,
sem komin var kring um hjarta hennar.
Æ, hún hafði gleymt stjönunni; hún hafði gefið beiskju og
biturleik rúm í hjarta sínu. En lá ekki líka sökin hjá henni?
Hafði hún ekki gleymt guði og hinum rétta vegi? — Þetta
varð þung sjálfs-rannsókn. Hún reyndi að bera margt í bæti-
fláka fyrir sig, en alt það varð að engn í samvisku hennar í
hinu bjarta ljósi, sem bréf móðurinnar varpaði yfir breytni
hennar.
Hún vissi ekki hve lengi hún sat þannig; fyrst þegar kallað
var á hana flýtti hún sér niður. Aldrei fanst henni húsmóðirin
hafa litið á hana jafn vingjarnlega, og nú fanst henni kæn-
leikshreimur í orðinu: „Gleðileg jól“ en það hafði hún aldrei
fundið áður. Að eins stutta stund hafði hún verið í burtu, en
henni fanst lífið vera orðið breytt á þeirri stundu.
Enginn má þó halda, að alt hafi breyst á vetfangi. Marga
baráttu varð Elsa að heyja áður en hún fékk ljós og frið í sálu
sína. En þetta aðfangadagskvöld var þó alt af eins og heilla-
stund í lífi hennar; þá byrjaði alt að breytast.
Tveim árum seinna giftist hún prestinum, sem verið hafði
verkfæri í guðs hendi til frelsunar henni.
Á sjálfan aðfangadaginn voru þau vígð saman, og með hon-
um hafði hún lifað 35 hamingjusöm ár.
Að vísu höfðu sorgir heimsótt hana eftir þetta. Tveim litl-
um dætrum hafði hún orðið að fylgja út í kirkjugarðinn, en