Jólagjöfin - 24.12.1918, Blaðsíða 41

Jólagjöfin - 24.12.1918, Blaðsíða 41
Jólagjöfin. 35 í sjúkrahúsið. Páll litli hafði sagt, að hann vildi miklu heldur vera einn heima, ef mömmu hans gæti liðið betur og batnað í sjúkrahúsinu. Og hann hafði ráðgert, að koma á hverjum degi til hennar. Og hann var svo sem ekkert hræddur við að vera einn á nóttunni, enda var hann orðinn svo stór. — Eg er kominn á ellefta ár, — hafði hann sagt all-drýgindalega. Hann varð fullra tíu vetra i vor. Einn dag hafði hann farið eitthvað í burtu, án þess hún vissi. Og þegar hann kom heim hafði hann sagt: — Mamma mín, eg hefi nú fengið atvinnu. Eg hefi nú ráðið mig sem sendisvein í viðskiftahúsið. Eg fæ tvær krónur um vikuna og margar krónur í ómakslaun, segja hinir drengirnir, sem eru þar. Og hún mundi, að hún gat varla tára bundist. En hann var svo feginn því að hafa fengið þessa atvinnu, að hún hafði ekki brjóst í sér til að láta hann verða varan við sorg sína og kvíða. Hún hafði þá að eins lotiö ofan að honum, kyst hann og sagi: — En þú ert svo lítill, elsku drengurinn minn. — Já, sagði hann, — þeir sögðu það nú reyndar líka þarna í viðskiftahúsinu, en eg sagði þeim að eg væri fullra tíu vetra. Tíu vetra. Lögin, sem eiga að vernda börnin, ákveða, að ekki megi ráða nokkurn til fastrar vinnu, fyr en það hefir náð þessum háa aldri. En spyrja þessi nærgætnu lög hve efni- leg og heilsugóð börnin eru? Eða hvaða viðurværi þau hafa, að þau geti verið fær um hvaða vinnu sem er? Og er nokkurt eftirlit með því, að börnin séu ekki látin vinna meira en þau eru fær um á heimilunum, áður en þau eru fullra tíu vetra, er þau eru látin rogast með yngri systkini sn, bera inn eldivið, sækja vatn og sitthvað fleira. Og móðir litla Páls mintist þeirra stunda, er hún hafði beðið hans með óþreyju, síðan hann varð nógu gamall til að stunda þessa atvinnu. Henni hafði leiðst að verða að sjá af honum tímunum saman, er hann fór að fara í skólann, en nú sá hún hann ekki, nema þegar hann skrapp heim til að fá sér eitthvað að borða. Hann þurfti altaf að vera til, ef á hann var kallað. Nú hafði hann horast svo mikið upp á síð- 3*
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Jólagjöfin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Jólagjöfin
https://timarit.is/publication/872

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.