Jólagjöfin - 24.12.1918, Blaðsíða 26

20
Jólagjöfin.
andstygfö á því, aö sjá þess vott, aö nokkur annar hafi veru-
legar rnætur á því, sem hann hefir gert aö hjáguöi sínum. En
þrátt fyrir þaö, er hann altaf á höttunum, til þess aö fá gengiö
úr skugga um að grunur hans reynist ekki meö öllu ástæðu-
laus! Og hann er ávalt reiöubúinn aö leggja á sig óteljandi
þrautir, til þess aö geta sannfærst um þaö, sem hann óttast
rnest af öllu og vildi alt til vinna að ekki ætti sér stað! Vér
getum því séð hvílíkum firnurn af ónauðsynlegri óánægju sá
maður hlýtur aö frelsast frá, sem er svo sterklundaður, ein-
beittur og skynsamur, að hann lætur ekki veiöast í snörur
öfundsýki né afbrýði.
Hafðu taumhald á ágirndinni og innrættu þér ánægjusemi.
Kosta þú jafnan kapps um aö lifa einföldu og hispurslausu
lífi. Keptu meira eftir því aö taka framförum í vitsmunalegu
og siðfræöilegu tilliti, en aö afla þér fjár og frama. Og takist
þér það, muntu komast aö raun um, að þú hefir bægt frá þér
því böli, sem þjáir menn einna mest og gerir heiminn í augum
þeirra að eymdardal.
Söknuður. Það er sárgrætilegt til þess aö hugsa, hversu
margir menn þjást dagsdaglega af sárum söknuöi og trega;
og það er nærri verst, að þjáningar þeirra leiða ekkert gott
af sér og eru alveg ónauösynlegar. Þú hefir ef til vill átt fjár-
muni og tapað þeim, hefir haft álitlega stööu og arövænlega,
og mist hana. En jafnvel þótt þú hafir orðið fyrir þeirri mæðu
að verða að komast að raun um að þessi hnoss, sem lífið hefir
öðru hvoru á boðstólum, eru á stundum fljótari að fara en
koma, þá er engin ástæða fyrir þig að eyða bæði tíma og
kröftum í eintómt hugarvil og harmatölur. Hitt er ráð, að
þú reynir á nýjan leik að afla þér þessara gæða, og láta sem
ekkert hafi í skorist. Láttu fortíðina eiga sig, það er farið,
sem farið er, og hafðu allan hugann á framtíðinni.
Og það stendur alveg á sama, þótt þú gætir kent sjálfunr
þér um, að þú varst fyrir eigna- eða stöðumissi, sagt að þaö
væri að eins sjálfskaparviti. Slík eru manna dæmin, og það
gerir ekki nema ilt verra, að eyða tímanum i það að naga
sig í handarbökin og sakast um orðinn hlut. Vera má, að þú
hafir hrasað, en fyrir alla muni ligðu ekki í saurnum fyrir