Jólagjöfin - 24.12.1918, Blaðsíða 36

30
Jólagjöfin.
vera á ferð í slíku veðri, nema ef maöur gæti setið inni í
hlýrri og bjartri bifreiö.
Og þaö sást ekki heldur nokkur maður á ferð á hinum snjó-
þakta vegi, sem lá út að sumarbústaðnum — ekki nokkur
lifandi sál, ekki einu sinni lögregluþjónninn á verði. Hann
hafði að líkindum leitaö einhversstaðar skýlis, i þeirri föstu
von, að jafnvel þjófar og bófar mundu ekki hætta sér út í
annað eins veður.
Og þó var einn maður á ferð þetta kvöld. Það var fremur
lítill og veiklulegur drengur og fátæklega til fara. Hann
reyndi að hafa sig áfram á móti storminum. Veörið var hvað
eftir anað nærri búið að feykja honum um koll. Hann varð
þvi að halda sér hvar sem hann gat, annaðhvort í eikur eða
giröingar, sem voru með fram veginum. Hann var annars
ötull og duglegur drengur. En nú lá honum við að láta hug-
fallast og fara að gráta. Hann reyndi þá að fara að hugsa
um annað, en kuldan og bylinn. Hann fór að hugsa um hana
mömmu sína heima. Hvað hann var feginn því, að hún hafði
gefið honum í jólagjöf þenna regnfrakka, sem hann var í.
Hún hafði saumað hann upp úr regnkápunni sinni, því að
nú varð hann að vera úti, hverju sem viðraöi. En hvernig gat
staðið á því að hann var svona lengi á leiðinni út að sumar-
bústaðnum lögmannsins? Hann var þó vissum að hann hafði
farið þennan veg svo oft áður. Og einu sinni hafði húsbónd-
inn lokið sjálfur upp fyrir honum, og gefið honum krónu í
ómakslaun. Já, hann hafði þá gefið honum krónu í pening-
um og því hafði hann orðið feginn. Og nú þegar hann kæmi
í öðru eins verðri og þessu, með þessa fallegu kápu handa
frúnni, var hann vís til þess að gefa honum aftur krónu, eða
ef til vill tvær. Og þá ætlaði hann að flýta sér heim til niömmu
sinnar, sem var alt af svo hrædd um hann, þegar hann kom
ekki heim í sama mund og hann var vanur. En honum var í
raun og veru illa við þessa hræðslu í henni. Hann var nú
enginn óviti framar. En aumingja mamma, hún var alt af svo
veik og þess vegna var hún auðvitað alt af svona hrædd og
óróleg. En hann vissi að hún hafði aldrei verið smeik ef
hún þurfti að gera eitthvað sjálf. — En sjáum nú til, þarna