Jólagjöfin - 24.12.1918, Blaðsíða 37

Jólagjöfin.
31
móaöi í sumarbústaöinn, rétt viö bugöuna á veginum. Já, það
var ekki á því aö villast, að þaö var húsið, hann þekti það á
stóra og fallega járnhliðinu, sem var svo erfitt að ljúka upp.
í þessari svipan kom rokhviða. Drengurinn hneig niður. Hann
reyndi að risa á fætur aftur, en hann var orðinn alveg lé-
magna og utan við sig, og átti bágt með að átta sig.
— Eg verð að hvíla mig hér ofurlitið, — hugsaöi hann.
— Að eins í fimm mínútur. — Og hann lagðist út af í snjó-
inn. Enn hvaö það var gott að hvíla sig í snjónum. Það var
engu líkara en maður legðist ofan á fiðursæng. En fiðurkáp-
an? Nú mundi hann alt í einu eftir kápunni. Stúlkan, sem fékk
honum hana, sagði að hún mætti ekki vökna.
Hann fór úr regnfrakkanum sínum og vafði honum utan
um böggulinn, svo að hann skyldi ekki vökna, á meðan hann
hvíldi sig örstutta stund. Og nú var honum ekki framar kalt.
Nei, honum var meira að segja orðið funheitt, alveg eins og
það væri komið sól og sumar. Og það var að þakka þessu
mjallhvíta fiðri — því að nú sá hann það fyrst, að það var
ekki kafald, kalt og nístandi, sem kom ofan yfir hann, nei,
það var hvítt og mjúkt fiður, sem kom liðandi til hans ofan
úr himninum. Skerfing hafði hann verið heimskur að halda
að þetta væri snjór. Og nú sá hann alveg inn í himininn. Þar
var alt skínandi bjart, eins og sólin, og þó þoldi hann ofur vel
að horfa í þessa birtu. En þessir litir, þessir síbreytilegu litir
og litabrigði. Það var alveg eins og ljósið væri orðið lifandi.
En gat nokkuð ljós verið lifandi? Ó, að hún manna hans hefði
nú getað séð þetta. En sjáum til. Var það ekki hún, sem kom
þarna? Hvað hún gat verið yndisleg og ástúðleg, hún mamma
hans. Nú var hún ekki framar lasin, ekki föl né döpur í bragði.
Nei, það stafaði blátt áfram birta af henni, eins og af englum
guðs á himnum. Og Páll litli rétti hendurnar upp á móti henni.
Hún kom og tók hann í faðm sér og fór með hann gegnum
hið hvíta, fallandi „fiður“ og inn í hið dýrðlega ljóshaf.
Samsætið stóð sem hæst í stóra og skrautlega veitinga-
húsinu. Það var glatt á hjalla; allir voru glaðir og reifir.
Kampavínið glóði í kristalskærum glösum og keptist þannig