Jólagjöfin - 24.12.1918, Blaðsíða 16

12
Jólagjöfin.
ViS skulum nú sjá nokkrar af þeirri minningafjöld.
Hamingjusamt var heimili þa'S, sem Elsa litla, — þaS var
skírnarnafn gömlu frúarinnar — ólst upp í „móSurfaSmi viS
föSurmund“. Aldrei heyrSi hún óvingjarnlegt orS; aldrei sá
hún ólundarsvip. Hún var einkabarn og báru hana allir á
höndum sér, og hendi þurfti hún ekki aS drepa í kalt vatn svo
aS segja. Enginn kuldanæSingur mátti fá aS blása á litlu, fin-
gerSu jurtina; engin sólarbreiskja aS sviSa ungu hjartablöSin.
Hún átti aS eins aS sjá og þekkja hiS sanna, hiS rétta og fagra.
Bernskuheimili hennar var trúrækiS heimili, þar sem hin
unga móSir kendi barni sínu snemma barnabænina, kendi þvi
aS lita upp til hins mikla barnavinar meS trú og trausti. MeS
barnslegum huga fanst litlu stúlkunni aS englarnir væru bestu
leikfélagar sínir.
Húii hugsaSi einkum um jólaengilinn; á hverju aSfangadags-
kveldi þóttist hún heyra vængjaþyt hans yfir höfSi sér, og þaS
var æSsta ósk hennar aS fá aö sjá hann til þess aS geta þakk-
aS honum fyrir jólagleSina.
Gamla frúin man sérstaklega vel eftir síSustu jólanóttinni
heima i foreldrahúsum.
í rökkrinu áSur en kveikt var á jólatrénu hafSi móSir hennar
komiS aS henni, þar sem hún stóS viS gluggann og einblíndi
út um hann.
„Á hvaS ertu aS horfa, Elsa min!“ spurSi móSirin.
„Eg er aS svipast eftir jólaenglinum og vita, hvort eg sé
hann ekki í kvöld,“ svaraSi barniS.
Þá tók móSirin barniS á kjöltu sér og sagSi því frá barninu
í jötunni og stjörnunni sem visaSi vitringnnum veg til Betle-
hem. „Og síSan vísar þessi stjarna á hverjum jólum veg til
Jesú barnsins,“ bætti hún svo viS.
Elsa leit meS stórum, spyrjandi augum upp á fjölstirndan
himininn og sagSi síSan:
„Þarna er hún, marnrna, þarna er stjarnan sem ljómaSi yfir
Betlehem."
„ViS vitum ekki, hvaSa stjarna þaS var, en láttu þessa
stjörnu vera leiSarstjörnu þína gegnum lífiS!“ svaraSi móS-
irin og strauk meS hendinni um ljósa lokka bamsins.