Jólagjöfin - 24.12.1918, Blaðsíða 43

Jólagjöfin.
37
legri geöshræringu. Hún mundi svo ná sér aftur, þegar hún
þyrfti aö fara að hugsa um barnið.
Verner reyndi því aö vera þolinmóöur og enn þá nærgætnari
og ástúðlegri við konuna sina. Tíminn leið. Það var svo ein-
hverju sinni, að hann gekk hægt og hljóðlega, eins og hann
var vanur, inn til hennar. En er hann lauk upp hurðinni, sá
hann að hún var gerbreytt. Hún var sest við hannyrðir og
raulaði nú sönglag og var glöð í bragði. Verner stóð sem
steini lostinn af undrun. En hún brosti til hans blíðlega og
mælti:
— Spurðu mig einskis. Bíddu þangaö til drengurinn okk-
ar er fæddur, þá skal eg segja þér hvernig á því stendur.
að eg er svo glöð og ánægð.
Upp frá þessum degi var hún altaf eins og hún átti að sér
að vera. Hún var hin sama síglaða og ástúðlega Ellen, jafn-
vel þótt augnaráð hennar væri stundum dreymandi og dul-
arfult. En Verner var fegnari en frá megi segja þessari
breytingu, til batnaðar, sem á henni var orðin.
Hún var altaf glöð í bragði og brosandi og önnum kafin.
Hún vildi ekki láta neinn annan saunia fötin á barnið né gera
neitt að því, sem það átti að fá. Og nú tók hún kápuna, sem
hún hafði ekki mátt sjá, siðan drengurinn varð úti, og saum-
aði úr henni vöggudýnu. — Honum skal sannarlega ekki
verða kalt, fuglshamirnir skulu fá að skýla honum.
Maðurinn hennar spurði hana aldrei um hvað valdið hefði
breytingunni, sem á henni var orðin. Hún mintist nú aldrei
framar á sendisveininn eða hugarvílið, er hún hafði þjáðst af.
Það var svo einn dag, mörgum mánuðum síðar. Frú Verner
sat með drenginn í kjöltunni. Faðir hans laut ástúðlega ofan
að henni. Sag'öi hún þá við hann alt í einu:
— Sjáðu, góði minn, hvernig hann brosir. þekkir þú ekki
þetta bros?
Undarlegt var það. Verner horfði um stund efablandinn á
andlit barnsins. En það var ekki á þvi að villast, það var
sama brosið, sem hafði stirönað á andliti sendisveinsins, sem
varð úti.
— Undarleg tilviljun, — tautaði hann fyrir munni sér.