Dagblaðið Vísir - DV - 29.07.2005, Blaðsíða 12

12 FÖSTUDAGUR 29. JÚLÍ2005
Fréttir ÖV
jr
A Kárahnjúkum
Andri Ólafsson dvaldi i tjaldbúðum
mótmælenda við Kárahnjúka
Tjaldbúðirnar rýmdar
Lengi var fundað um hvort
verða ætti við kröfum
landeigenda og lögreglu.

WíM
.
WMÉsÉmr'MMém
hrT'P-UL’‘y ,;?'*/» ' í^.-'
■
:< V -'
SiiPWi
iymMmm
»«»*#

.vliíwí
,/í Íl4r - ' f

Klukkan er farin að nálgast miðnætti. Ég er loksins kominn að
búðum mótmælenda við Kárahnjúka. Átta tíma akstur er að
baki. Á leiðinni austur heyrði ég reglulega fréttir af átökum mót-
mælenda og lögreglu á virkjanasvæðinu sem átt höfðu sér stað
nóttina áður. Þrír handteknir. Lögregluyfirvöld fóru fram á að
þeim yrði vísað úr landi. Því var tafarlaust hafnað.
Þó nokkur tjöld eru á víð og dreif
um svæðið en Íítið um fólk á ferli. Ég
kem auga á tvo stráka og eina stelpu.
Þau eru að bisa við að tendra bál í
tunnu sem stendur við hliðina á risa-
stóru, grænu tjaldferlíki. Grillolíu er
sprautað í tunnuna og þremenning-
amir ylja sér við eldinn. Einn þeirra
kemur auga á mig þegar ég nálgast.
Hann fylgist með mér ganga síðasta
spottann til þeirra. Ég fæ létt í mag-
ann. Fer að hugsa hvemig ég eigi að
kynna mig, hvað ég eigi eiginlega að
segja.
„Velkominn," segir strákurinn á
ensku, áður en mér hafði dottið nokk-
uð sniðugt í hug. Hann segist heita
Nick. „Þau em inni. Að funda," heldur
hann áfram og nikkar í átt að tjald-
ferlíkinu.
„Já, ókei,“ svara ég. Eins og ég sé
með á nótunum.
„Hvaðan ertu að koma,“ spyr
Nick. Hin tvö snúa sér í átt til okkar til
að fylgjast með samræðunum.
„Frá Reykjavík, ég er búin að keyra
í átta tíma," svara ég.
Þetta fellur vel í kramið hjá krökk-
unum. Mér er létt. Ég átti allt eins von
á að vera vísað rakleitt í burtu en þess
í stað em krakkamir ólmir í að heyra
hvemig fféttaflutningurinn af aðgerð-
um þeirra hefði verið. Ég reyni eins og
ég get að svara spumingum þeirra. A
viðbrögðum þeirra skynja ég fljótt að
myndin sem dregin hefur verið upp í
fréttum sé kannski eitthvað úr fókus.
Sýnum þessum ösnum!
Ég vind mér inn í stóra tjaldið en
passa mig á að slökkva á gsm-síman-
um fyrst. f tjaldinu sitja rúmlega þtjá-
tíu manns í hring. Tilkynningar og
plaköt hanga á veggjum. Bækur um
anarkisma og hlutverk og stöðu kynj-
anna liggja á víð og dreif. Það er verið
að funda.
Síðasti sólarhringur hefur verið
viðburðaríkur hjá þessum hópi og
fundurinn því mikilvægur og hafði
staðið lengi yfir þegar mig bar að
garði. Ung stúlka stjómar fundinum
skömlega og passar að enginn grípi
fram í. Passar upp á að allir rétti upp
hönd vilji þeir leggja eitthvað til
málanna. Tillögur em ræddar. Sumir
tala og tala en aðrir þegja. Virðast
þreyttir. Þrfr félagar úr hópnum em
enn í haldi lögreglu. Búið er að skipa
hópnum að koma sér á brott fyrir há-
degi á morgun.
Sumir tala hátt. Af mikilli sannfær-
„Okkur brá rosalega
þegar við komum
hingað og sáum að
hér voru engir íslend-
ingar. Aðeins erlendir
mótmælendur
ingu. „Sýnum þessum ösnum að það
er ekki hægt að vaða svo auðveldlega
yfir okkur," segir ungur maður á
ensku með ítölskum hreim. Kliður fer
um tjaldið. Margir kinka kolli. Loks er
ákveðið að vakna snemma morgun-
inn eftir og taka saman tjöldin en
halda þeim möguleika opnum að
koma upp tjaldbúðum annars staðar.
íslendingur úrtakt
Þá á aðeins eftir að ræða hvenær
hersingin skuli vakna. Fundarstýran
unga stingur upp á að hópurinn fari á
fætur klukkan sex. Vel er tekið í hug-
myndina. Aðeins einn sem gerir at-
hugasemd. „Ég þarf ekki að vakna
klukkan sex,“ heyrist á bjagaðri ensku
með íslenskum hreim. Svipuðum
þeim sem Jón Páll hafði. Og Björk,
snemma á ferlinum. „Ég þarf ekld að
vakna klukkan sex því ég er mjög fljót-
ur að pakka saman tjaldinu mínu,“
heldur maðurinn áfram. Hann virðist
nokkru eldri en megnið af útlending-
unum og heldur á bjórdós. Nokkrir
fundargesta hrista hausinn yfir um-
mælum íslendingsins. Fundarstýran,
líklega tíu til fimmtán árum yngri en
íslendingurinn, rétt skriðin yfir tví-
tugt, útskýrir að allir verði að hjálpast
að. Mikil vinna fari til dæmis í það að
taka stóra fundartjaldið niður. Einnig
sé mikilvægt að skilja við svæðið í eins
góðu ásigkomulagi og mögulegt er.
Þetta taki allt tíma en sé mögulegt ef
allir leggist á eitt. „Já, auðvitað,
einmitt," segir íslendingurinn og fær
sér annan sopa af bjómum sínum.
Ég er sko blaðamaður
Skömmu síðar er fundinum lokið.
Fólk safnast saman við eldinn sem
Nick og Rue höfðu tendrað og annað
yfirbragð færist yfir hópinn. Alvarleik-
inn sem einkennt hafði fundinn í
stóra tjaldinu víkur fyrir bröndumm
og ails kyns einkahúmor sem ein-
kennir nána hópa sem dvalið hafa
saman um langt skeið. Margir segja
hetjusögur frá íjöldamótmælum og á
tímabili hef ég það á tilfinningunni að
**%»*;*; ;v.
Tekið til hendinni. Mótmælendurlögðu
mikla áherslu á að skilja við svæðið ígóðu
ásigkomulagi.
ég sé sá eini sem ekki hafi mótmælt á
G8-fundi. Ég hef mig hægan. Stend
ásamt öllum hinum við eldinn og
reyki sígarettur.
Hver er á þessum bfl? heyri ég
skyndilega. Ég finn að tími er kominn
til að kynna mig.
„Ég er á bílnum. Ég heiti Andri. Ég
var að koma frá Reykjavfk," segi ég.
Mikill fögnuður brýst út. Til skamms
tfrna þó. Fögnuðurinn hjaðnar þegar
ég tilkynni þeim að ég sé enginn sér-
stakur andstæðingur Kárahnjúka-
virkjunar og sé ekki á svæðinu til að
mótmæla. „Ég er sko blaðamaður,"
segi ég afsakandi. Fólk kemst fljótt yfir
vonbrigðin og ég er boðinn velkom-
inn.
Athyglisvert er hve vel flestir mót-
mælendana eru að sér um málefhið.
Margir vitna í rannsóknir og nefna
tölur. Málstaðurinn á hug þeirra allra.
„Við erum flest virk í samfélögum
okkar heima og mestur tími okkar fer
í að sinna okkar nánasta umhverfi,"
segir Rebecca, ensk kona um þrítugt.
„Þess vegna sárnar mér þegar fólk tal-
ar um okkur eins og við séum ein-
hvers konar atvinnumótmælendur."
Fangarnir snúa heim
Skyndilega æsast leikar. Fyrst átta
ég mig ekki á hvað er í gangi en sé síð-
an að þremenningamir sem lögregl-
an hefur haldið í átján tíma eru snún-
ir aftur. Þeim er fagnað eins og stríðs-
hetjum. Allir hópast í kringum hetj-
umar sem segja sögur af vitleysis-
gangi lögreglunnar. Fólk kinkar kolli,
hlær og blótar á vfrd.
„Kveikjan að átökunum er fram-
ferði lögreglunar," segir Sharon, sem
handtekin var eftir mótmælin og vist-
uð í fangaklefa í átján tfrna, „Nokkur
okkar vom búin að hlekkja sig við
stórar vinnuvélar," segir hún æst og
heldur áfram. „Þegar lögreglumenn-
imir komu töluðu þeir ekkert við okk-
ur. Þess í stað skipuðu þeir einum
Græna ferlfkið Mótmælendur funduðu
grimmt i græna tjaldinu.
verkamanni að ræsa vélina." Sharon
segir að þetta hafi reitt mótmælendur
mikið. „Fólk var með hlekki um háls
sér og því í lífshættu,” bætir hún við.
Sharon segir að eftir að vinnuvélamar
hafi verið ræstar hafi mótmælendur
orðið æstir og hræddir. „Fólk lamdi í
tækið og reyndi með öllum ráðum að
fá verkamanninn, sem hvorki skildi
ensku né íslensku, til að slökkva á vél-
inni. Þá greip lögreglan tækifærið og
réðst að okkur," segir hún og hristir
hausinn.
Sharon er lítil og fíngerð ensk kona
á þrítugsaldri. Um 155 sentímetrar.
Ástæða þess að hún var handtekin var
að sögn lögreglu sú að Sharon hefði
kýlt lögregluþjón. „Nei, ég held ekki,"
svarar Sharon þegar ég spyr hvort það
sé rétt. Hún glottir og segir að það sé
kominn tfrni til að fara að sofa. „Það
er stór dagur á morgun," segir hún og
býður góða nótt.
Sérsveitarmaður og sveita-
lögga
Mannskapurinn í tjaldbúðunum
er kominn á fullt klukkan níu morg-
uninn eftir. Á hádegi ætlar lögreglan
að rýma svæðið. Stemmingin er þó
orðin allt öðmvísi og alvarlegri en
hún var kvöldið áður. Óvissan um
hvað tekur við hefur líklega áhrif á
hópinn.
Einhverjir hafa þegar yfirgefið
tjaldbúðimar og hljóðið í öðrum er á
þann veg að ekki komi til greina að
leyfa lögreglunni að færa sig á brott
með valdi. Ég pakka saman tjaldinu
og ákveð að fara og spjalla við lög-
reglumennina sem fylgst hafa með
mótmælendunum yfir nóttina. Annar
þeirra er sérsveitarmaður frá Reykja-
vík. Það sést á búningnum. Félagi
hans er heimamaður og er með
stærðarinnar Ray Ban-sólgleraugu.
Hann ber sig mannalega. Svona eins
og löggur gera stundum þegar þær
vilja vera löggulegar. Sérsveitarmað-
urinn spyr hvort ég sé frá tjaldbúðun-