Dagblaðið Vísir - DV - 29.07.2005, Síða 22

22 FÖSTUDAGUR 29. JÚLÍ2005
Helgarblað DV
Jón Börkur Jónsson var einn
þriggja sem læknar lífguðu við
eftir slysið. Hann slasaðist mikið
þegar vélinn skall í sjóinn og náði
sér aldrei. Hann lifði lengst þeirra
þriggja og lést 16. júní árið eftir.
Jón Börkur Jónsson fæddist í
Reykjavík 24. janúar 1983, sonur
Hólmfriðar Jónsdóttur kennara og
Jóns Ólafs Skarphéðinsonar pró-
fessors. Systur hans eru Una
Björk, fædd 1991, og Ása Karen,
fædd 1994.
Jón Börkur lauk grunnskóla-
prófi í Hagaskóla en hélt áfram
námi við Kvennaskólann í Reykja-
vík. Hann var mikill áhugamaður
um íþróttir og æfði handbolta
með KR-Gróttu. Þrátt fyrir ungan
aldur hafði hann þegar hafið æf-
ingar með meistaraflokksliði fé-
lagsins í handbolta og átti fram-
tíðina fyrir sér í íþróttum. Um Jón
Börk var mikið ritað daginn sem
hann var jarðsunginn. Meðal ann-
arra minnast hans hjónin í
Varmahlíð undir Eyjafjöllum, Sig-
urður Jónsson bóndi og Anna
Birna Þráinsdóttir, fulltrúi sýslu-
manns, en hjá þeim var hann tvö
sumur vinnumaður. „Hann kom
til okkar í sveit 14 ára og var í tvö
sumur. Á þeim aldri eru að hefjast
umbrotatfmar hjá mörgu ung-
menninu. Jón bóndi var hins veg-
ar heilsteyptur persónuleiki, vel
upp alinn og tók þessum breyting-
um með ró. Þó örlaði á ólgu í
blóðinu. Hann vildi reyna eitt-
hvað nýtt, kominn undan vernd-
arvæng foreldranna. Hleyptum
við honum af stað eftir fyrirlestur
um gætni. Þeim fyrirlestri var vel
tekið og það sem meira var, hann
fór eftir þeim ráðleggingum, sem
hann fékk. Hann var traustsins
verður. Eftir stutta dvöl var hann
farinn að keyra dráttarvél, mjólka
kýr og sinna öðrum störfum eins
og alvanur sveitastrákur og hlaut
Jón Börkur Jónsson
fyrir vikið viðurnefnið „bóndi".
Það var reyndar sama hvað hann
var beðinn um, hann gerði það
allt með glöðu geði og þægð. Við
munum ekki eftir því að hann hafi
maldað í móinn eða skipt skapi.
Meira að segja þótti honum ekki
tiltökumál að vinna verkin innan-
húss og passa börn. Hver bóndi
prísar sig fyrir svo fjölhæfan
vinnumann og grunar okkur að
við höfum verið öfunduð af hon-
um Jóni bónda."
Jón Börkur og Sturla, sem
einnig fórst í slysinu, voru saman í
Eyjum. Saman lágu þeir á Land-
spítalanum í Fossvogi, báðir mjög
illa farnir eftir slysið. í viðtali við
föður Jóns Barkar, Jón Ólaf í DV í
júlí 2001, skömmu eftir að hann
lést, sagði hann að ástand son-
arins hefði verið skelfilegt. Hann
hafði hlotið þungt höfuðhögg í
slysinu sem olli því að hann gat
lítið sem ekkert tjáð sig eða hreyft.
„Þá fékk hann tíð spennu- og
spasmaköst sem fólu í sér gífur-
lega líkamlega áreynslu og þá
rennsvitnaði hann. Ég fór til
dæmis oftast til hans seinnipart-
inn og sat hjá honum fram yfir
miðnætti. Eftir þann tíma fór ég
stundum heim með þrjá umganga
af fötum sem hann hafði renn-
bleytt af svita við áreynsluna."
í viðtalinu segir Jón Ólafur að í
byrjun hafi von allra verið mjög
sterk um að sonurinn næði heilsu
á ný. Síðar hafi staðreyndir orðið
ljósar og þá hafi baráttan snúist
um einn dag í senn - jafnvel
skemmri tíma.
Fram kemur að vinir hans hafi
sýnt mikinn stuðning og heimsótt
hann á sjúkrahúsið. Það voru hæg
heimatökin hjá þeim að heim-
sækja líka Sturlu en vinahópurinn
var að miklu leyti sameiginlegur.
Vinirnir sýndu hug sinn ekki síður
að honum látnum og margir
þeirra skrifuðu fallega um vininn
sem þeir höfðu horft á berjast af
svo miklum krafti - en orðið að
játa sig sigraðan eftir hér um bil
árs baráttu.
Gunnar Viðar Árnason var tutt-
ugu og tveggja ára og lifði í nokkrar
klukkustundir eftir slysið, en lést að-
faranótt 8. ágúst. Hann fæddist 16.
október 1977. Foreldrar hans vom
Kristrún Halldórsdóttir og Ámi G.
Fredriksen. Gunnar Viðar ólst upp
hjá móður sinni og bræðmm, Ara
Ervin og Rúnari Emi. Systkini hans
samfeðra em Guðbjörg María, Ásta
Björk, María Elísabet og Kristófer
Máni.
Eftir skyldunámið var hann einn
vetur í Fjölbrautaskólanum í Breið-
holti en hélt svo út á vinnumarkað-
inn. Meðal annars starfaði hann á
leikskólum og við verslunarstörf.
Þegar hann lést starfaði hann í
versluninni Mím í Kópavogi við út-
keyrslu og afgreiðslustörf.
Gunnar Viðar var einilegur piltur,
vinmargur og skemmtilegur. í
minningargreinum sem birtust um
hann í Morgunblaðinu í ágúst er
vinum hans og aðstandendum tíð-
rætt um ljúfmennsku hans og lip-
urð. Meðal annars rita vinnufélagar í
Mím eftirfarandi minningarorð um
hann: „Gunnar hóf störf hjá okkur í
Mím á fyrstu dögum þessa árs.
Hann varð strax einn af hópnum.
Hann var fljótur að komast inn í
starfið og sinnti því vel. Hann var al-
veg sérstaklega bóngóður, alltaf til-
búinn að aðstoða okkur hin. Það var
sama hvað mildð var að gera hjá
okkur, alltaf hélt hann ró sinni og
gerði bara grín að okkur hinum ef
við vomm stressuð. Það er mikil eft-
irsjá að þessum unga manni, sem
var í senn fallegur, ljúfur og fynd-
inn."
Kristrún móðir hans kvaddi hann
með þeim orðum að hann skyldi
gera eins og hún, skemmta sér vel en
Gunnar Viðar Árnason
varlega. Hún segist aldrei gleyma
síðustu orðaskiptum þeirra, en
Gunnar Viðar svaraði móður sinni
að hún þyrfti ekki að óttast um sig og
sagði: „Hef ég ekki alltaf gætt mín og
komið heim heill á húfi? Auðvitað
skila ég mér heim aftur nú, eins og
ég hef alltaf gert." „Kaldhæðni örlag-
anna," segir Kristrún, því venjulega
jánkaði hann aðeins við aðvörunar-
orð hennar. Kristrún segist hafa
beðið nóttina eftir flugslysið milli
vonar og ótta. Hann var allur þegar
hún fékk loks að sjá hann en hún
getur þess að meiðsl sonar hennar
hafi að öllum líkindum verið svo
mikil að kannski hafi það verið Guðs
blessun að hann lifði ekki þannig á
sig kominn.
Besti vinur hans var Heiðar Aust-
mann sem var með honum í Vest-
mannaeyjum þessa helgi. Hann fór
með vélinni á undan frá Eyjum en
Gunnar Viðar missti af henni. Heið-
ar sat í vélinni þegar Gunnar kom og
sá vin sinn um borð. Þeim fannst
það ekki skipta öllu þá, þeir myndu
hvort er er sjást innan tveggja
stunda. Það fór á annan veg, og
Heiðar saknar sárt vinar síns, sem
var með honum i Eyjum þessa síð-
ustu helgi í h'fi hans. í minningar-
orðum um vin sinn segir Heiðar
meðal annars: „Elsku besti vinur. Ég
gleymi aldrei svipnum á þér þegar
ég fór í flugt'élina á undan þér, þetta
er svipm sem ég mun alltaf geyma f
hjarta mínu því það var í síðasta
skiptið sem ég sá þig á lífi. Við áttum
þó frábæra helgi saman úti í Vest-
mannaeyjum og ég veit það inní mér
að fyrst þetta þurfti að gerast þá
fékkstu að gera það sem þér þótti
skemmtilegast áðyr en þú féllst frá."
Gunnar Viðar átti ýmislegt eftir,
hann var rétt að hefja lífið.
Karl Frímann Ólafsson fæddist
áriðl965. Talið er að hann og tveir
aðrir hafi látist samstundis í slysinu.
Karl Frímann lét eftir sig konu, Ingu
Láru Reimarsdóttur, og son þeirra
Anton Frey sem fæddur er 1998. Fyr-
ir átti Karl Frímann dótturina
Söndm Ósk, sem nú er fimmtán ára,
með Unni Mundu Friðriksdóttur.
Hann starfaði við gluggaþvott þegar
hann lést.
Karl Frímann var yngstur barna
þeirra Ólafs Lúthers Kristjánssonar
tónlistarkennara og Sesselju Mar-
grétar Karlsdóttur. Önnur börn
þeirra hjóna eru Kolbrún Kristín,
Erna Ólína og Kristján Björn.
Karl Frímann hafði ekki verið í
Eyjum alla helgina, heldur kom
hann þangað deginum áður. Hon-
um lá á að komast til baka og vék
annar sæti fyrir honum svo hann
kæmist með vélinni. Eiginkona
hans, Inga Lára, segir Karl Frímann
hafa verið afskaplega vinnusaman.
Það hafi legið í eðli hans að leggja
hart að sér. Börnum sínum var hann
góður faðir og hafði metnað fyrir
fjölskyldu sína. Undir það tekur
eldri systir hans, Kolbrún, í minn-
ingarorðum um bróður sinn og
nefnir að ungur hafi hann keypt sína
Karl Frímann Ólafsson
fyrstu íbúð í Grafarvogi. Þá hafi
hann bæði verið stoltur og glaður.
Erna Ólína, yngri systir hans, tek-
ur undir það í minningarorðum sín-
um daginn sem hann var jarðsung-
inn. Þar segir hún meðal annars.
„Kalli kom £ þennan heim með lát-
um tveimur mánuðum fyrir þann
tíma sem upp var gefinn og má á
sama hátt segja að hann hafi yfirgef-
ið þessa jarðvist. Þegar við systurnar
vomm 14 ára og Kristján bróðir okk-
ar sjö ára fæddist Kalli og minnist ég
hans sem stórs sólargeisla í lffi okk-
ar. Hann hafði oft hátt og vildi láta
þjóna sér enda margar hendur til
staðar sem tóku þátt f uppeldi hans.
Kalli var mjög ljúfur drengur og mik-
il tilfinningavera. Strax í æsku var
hann snyrtimenni og þurfti oft að
koma inn og hafa fatasldpti því hann
þoldi illa að sjá bletti eða misfellur á
fötum sfnum. Kalli var handlaginn
og varði miklum tíma í að snyrta og
betmmbæta heimili sitt. Kalli bróðir
þurfti oft að klífa há fjöll í lífi sínu en
náði ávallt toppnum og varð ríkari á
eftir. Hin síðari ár varð sú ganga létt-
ari og fjöllin lægri. Hann var mjög
djúpt þenkjandi og andlega þrosk-
aður. Áttum við margar góðar
stundir saman þar sem við bmtum
til mergjar lífið og tilgang þess. Kom
þá ávallt í ljós hvað hann hafði ríka
réttlætiskennd. Má segja að réttlæt-
iskenndin, snyrtimennskan, ljúf-
mennskan og næmar tilfinningar
hafi mótað líf hans.“.