Símablaðið - 01.12.1968, Qupperneq 28

FÁRVIÐRI - r#r/ atlir htíiar tí sjjá
Mikið mannskaðaveður gekk yfir
suðvesturland undir miðjan febr-
úar 1944. Þegar válegir atburðir
eru að gerast verður fólk, sem
vinnur þjónustustörf, oft að bæta
á sig vinnu og vöku. Margt síma-
fólk gæti sagt frá slíkum stundt
um og ætti að láta Símablaðið
njóta góðs af. Alla aðfaranótt
sunnudagsins 13. febrúar ’44, sat
Jón Tómasson stöðvarstj. í Kefla- I
vík við skiftiborðið. Óskað hafði I
verið eftir opnu sambandi um Suð- f
urnes, vegna bátstapa og leitar í t
því sambandi. Rifjuðust þá upp I
æskuminningar frá svipuðum að- 1
stæðum úr Grindavík, sem hann f
r'esti á blað ásamt hugleiðingum t
um líðandi stund, sem fara hér á •
eftir. $
Það er dapurlegt í hugum og hjörtum
okkar, sem í verstöðvum búum, þegar ham-
farir lofts og sjávar hafa náð algleymingi,
og stefna sínum tryllta leik að ástvinum
okkar, eða kunningjum, — sjómönnum,
sem á litlu veiku fleytunum sínum hafa
drýgt svo marga dáð á drungalegum Ægi.
Aðdáun margra okkar hefur þó einmitt
vaknað fyrir sjómanninum og sjómennsk-
unni, þegar við, sem ungir drengir, stóð-
um á malarbakkanum og horfðum á það
djarfa tafl, sem háð var milli manna ann-
ars vegar og náttúruflanna hins vegar, oft
upp á líf og dauða.
Við sáum vélknúna báta vaða gegnum
sælöðrið og nálgast hægt og hægt, enda
þótt rokið væri svo mikið, að við yrðum
að halda okkur. Örlítill gormur eða nál,
sem ekki hafði títuprjónsstyrkleika, gat
bilað og þá... Við sáum báta, sem stóra
svani, svífa á vængjum voðanna og viss-
um, að ef reipi eða rá brast, þá . . . Og við
sáum litla báta ,,berja“ ofur hægt — já,
alltof, alltof hægt gegnum brimsund —
ægileg beljandi brimsund, móti stormi og
straumi, aðeins knúna áfram af manna-
höndum. Hver einasti vöðvi var strengd-
ur til hins ýtrasta — heitt blóðið spratt
undan nöglum, svo fast var um hlunnann
haldið — og eitt afdráttar augnablik gat
kostað mörg mannslíf.
Við horfðum oft á báta í sjávarháska,
þar sem faðir, bróðir eða vinur var inn-
anborðs, og sálarástandi okkar þá verður
varla með orðum lýst. Þegar við sáum
bátnum bregða fyrir á fjallháum, fjar-
lægum öldufaldi, sló hjartað hraðara og
heimurinn varð bjartari og betri, — en
brátt syrti að, því að hverjum ölduhól
fylgir öldudalur. Stundum sýndist okkur
holskeflan gleypa bátinn. — Hjörtu okk-
ar tóku viðbragð og virtust svo ætla að
stanza og þó heyrðum við okkar eigin
hjartslátt, því að nístandi þögn hvíldi yf-
ir öllum. Við sáum stjörnur af skelfingu
og ótta, og lokuðum augunum, okkur fannst
sem náklukkur klingja og við vorum þá
svo litlir, að við gátum í bænarhug hugs-
að til Guðs, og örlítið öruggari opnað aug-
un aftur venjulegast með þeim árangri að
sjá, að innan stundar gætum við hlaupið
í faðm hetjunnar, sem hafði sigrað.
Hver unninn sigur var okkar sigur, því
að við vorum arftakar sjómannsins, jafn-
vel í marga ættliði, enda bornir með sæ-
þrá í brjósti. Með óþreyju biðum við þess,
að aldur og afl leyfði að við fengjum að
fara í þessar heillandi herferðir á hafið.
Við förum og erum sigraðir eða sigrum
eftir atgervi og atvikum.
En móðirin, konan eða ástmeyjan fara
ekki og sigrar mannanna á sænum eru
þeim aldrei raunverulegir sigrar, því að í
nótt eða næstu nótt — þessari drungalegu,
dularfullu og dimmu nótt, getur skollið á
fárviðri og svift þær aleigunni. Einu eign-
SÍMABLAÐIÐ