Símablaðið - 01.12.1968, Side 34

ið? Ekki kæmi mér á óvart þó að þetta
væri þessi lestarræningi, sem slapp úr
fangelsi hjá þeim í vor.“ Hún leit á hann
niður eftir nefinu á sér, að honum fannst
úr svimandi hæð.
,,Æ, skelfilegt þurrkloft ertu, Dabbi minn,“
„En hávaxna konan?“ sagði hann og lét
hana ekki slá sig út af laginu.
„Mér sýndist það vera hálfgerð gleðiálka,"
sagði hún, „auk þess kann ég ekki við
fólk, sem þykist vera barngott.“
Aftur var hringt og Dabbi fór til dyra.
í gættinni birtist afar ljót kona með þess-
háttar nef, sem rignir og snjóar ofan í.
Hún var smágerð og mjóir fætur hennar
skröltu innan í uppháum gúmmíbomsum.
Dabbi ætlaði að segja henni, að búið væri
að leigja stofuna, en í því skauzt hún fram
hjá honum. Hún minnti á sápu og augun
í henni minntu líka á sápu, grænsápu.
„Ég get borgað ár fyrirfram,“ sagði hún
formálalaust. Þau litu undrandi á hana.
„En skriflegan samning vil ég fá,“ bætti
hún við, „til minnst tveggja ára.“ Hún
virtist ekki hafa nokkurn áhuga á verðinu,
en tók að æða um allt, hnusaði út í loftið,
settist í hægindastóla og spurði um venjur
fjölskyldunnar og háttalag, hvort þau
hjónin skemmtu sér mikið, sagðist hafa
andstyggð á víni og vera hrædd við fulla
menn. Tommustokk hafði hún meðferðis
og sló máli á stofuna. Til þess að kóróna
allt lagði hún svo fram ævintýraleg með-
mæli. Þau voru rituð á löggiltan skjala-
pappír, en neðst var undirskrift mannsins,
sem hafði leigt henni áður. í skjalinu stóð
meðal annars, „fröken Elínborg er einstök
reglumanneskja, háttprúð og skilvís.,, Þau
voru sem steini lostin og áður en Dabbi
fékk áttað sig, var búið að skrifa undir
húsaleigusamning og konan farin.
Tvær klukkustundir liðu. Þau sátu
frammi í eldhúsi og voru að fá sér mola-
sopa. Allt í einu heyrðist skark mikið og
háreysti úti fyrir. Dabbi lyfti gardínunni
og kom þá auga á kerlinguna. Hún stóð
hjá sendiferðabíl og var að snatta tveim-
ur vinnuklæddum mönnum.
„Þarna er hún blessunin,“ sagði Dabbi og
konan hallaði sér yfir öxl hans.
„Hvað eru þeir að rogast með?“ spurði
hún og Dabbi fór að gá betur.
„Já, þvílík mubla.“
„Mér sýnist þetta vera harpa,“ sagði kon-
an. „Já, svei mér þá, logagyllt harpa.“
Þau litu agndofa hvort á annað, en vissu
ekki enn, hvernig bæri að túlka tilkomu
þessa sérkennilega hljóðfæris. Það heyrð-
ust skrækar fyrirskipanir úr stigagangin-
um, en síðan opnuðust dyrnar. Þau flýttu
sér fram að skoða spilverkið. Kerlingin
hringsnérist í kringum mennina og þegar
henni líkaði ekki meðferð þeirra á hörp-
unni, potaði hún í þá með regnhlíf.
„Hvers konar fyrirtæki er þetta eigin-
lega?“ hrökk út úr Dabba.
„Ungi maður,“ sagði konan og munnur
hennar varð eins og sól teiknuð ar smá
krakka, í miðju eitt pínulítið núli, en ótai
hrukkur þaðan út í frá, „ung'i maður, kail-
ið ekki hörpuna mína fyrirtæki.“
„Spilið þér á þetta?“ spurði kona Dabba.
„Ég er í Symphóníunni,“ svaraði hún, án
þess svo mikið sem líta til hennar. Dabbi
var ekkert inni í tónlist, en hann vissi að
symphónía var eitthvað mjög varhuga-
vert.
Næsta morgun fór Dabbi til vinnu sinn-
ar eins og venjulega. En það var ekki
fyrr en um kvöldið, þegar hann kom heim,
að hann áttaði sig til fulls á því, hvers
vegna fröken Elínborg hafði fengið svona
ljómandi góð meðmæli. Hún hafði verið
að æfa sig mestan part dagsins, sagði kon-
an, og enn mátti heyra hana plokka streng-
ina. í fyrstu reyndu þau hjónin að halda
uppi nauðsynlegustu samræðum, en það
var ekki viðlit.
„Farðu inn og segðu henni að hætta þess-
um hávaða," öskraði Dabbi.
„Nei, far þú,“ sagði konan. Lengra kom-
ust þau ekki, því nú yfirgnæfði hörpuleik-
urinn alla mannlega raust. Þau litu þög-
ul hvort á annað og skilnaðarandrúmsloftið
grúfði sig sem óðast yfir allt. Bráðum yrði
farið að gnísta tönnum. Dabbi var ösku
reiður, ekki sízt út í sjálfan sig, að hafa
látið þessa músíkölsku kerlingartruntu
narra sig. Ekk nema það þó, tveggja ára
skriflegur samningur. Hann hafði enga
5ÍMABLAÐIÐ