Dagblaðið Vísir - DV - 25.03.2006, Blaðsíða 44

;í
44 LAUGARDAGUR 25. MARS 2006
Helgarblað DV
egar komið er inn á
Hótel Glym finnst
fólki það komið inn á
glæsilegt og fallegt
heimili sem er ekkert
skrýtið, því Glymur er
heimili Hansínu og
Jóns og allir fallegu
munirnir og húsgögn-
in eru hlutir sem þau hafa eignast í
gegnum tíðina. Þau búa og starfa á
hótelinu og reka það af ástríðu og
umhyggju fyrir gestum sínum. Þau
hafa mjög ákveðnar hugmyndir um
„konseptið" sem hótelið byggir á og
hafa stefnt að þvf hægt og sígandi að
sjá drauma sína rætast. í dag opna
þau formlega á ný eftir glæsilegar og
nánast ævintýralegar breytingar, en
heimilisandinn og hlýjan umlykja
staðinn eftir sem áður.
Þó Hansína hafi komið víða við á
sínum starfsferli og hafi aldrei ætlað
sér út í hótelrekstur lítur helst út fyrir
að hún sé komin heim.
Hansína er afbrotafræðingur að
mennt auk þess sem hún menntaði
-y sig í stjórnun. Hún gerði stjómunar-
hlutann að sínum karríer og hefur
haldið óteljandi námskeið og fýrir-
lestra fýrir fýrirtæki og stofnanir. Hún
er líka langt í frá hætt því þó Hótel
Glymur tafd orðið stóran hluta af
tíma hennar.
Átta systkin og 30.000
bolluvendir
Hansína er elst af átta systkinum
og alin upp í Kópavoginum. Heimil-
islífið var vægast sagt sérstakt en
Hansfna segir heimilið hafa verið
rekið eins og fyrirtæki þar sem
mamma hennar var verkefnisstjór-
inn.
„Pabbi var múrarameistari, en það
var eitt af skylduverkefnum okkar
systkinanna að vera hjá honum í
handfangi. Það var þó bara hluti af
öllu saman því við vomm í alls kyns
fjölskylduverkefnum sem snemst um
að búa til tekjur fyrir heimifið og vasa-
peninga fyrir okkur krakkana. Þetta
vom verkefni eins og blaðaútburður
og svo rukkuðum við inn fyrir stjóm-
málaflokka. Við vomm með mörg
rukkunarhefti fyrir hvem flokk og svo
var slegist um hver fengi að mkka fyr-
ir Sjálfstæðisflokkinn því það var auð-
veldast og mest út úr þvf að hafa. Svo
tíndum við og seldum ánamaðka og
skemmtileg er sagan af því þegar
mamma var hirt af lögreglunni fyrir að
tína maðka og pabbi lét sig hverfa.
Það fannst okkur systkinum fyndið þó
mamma sé varla búin að jafna sig enn.
En stærsta prójektið var auðvitað
bolluvendimir á ámnum 1968-1972.
Þegar mest var bjuggum við til og
seldum í kringum 30.000 bolluvendi.
Þetta hófst strax þegar jólaskrautið var
tekið niður en þá þurfti að skipuleggja
hvaða herbergi átti að nota fyrir hverja
framkvæmd fyrir sig. Það var til dæm-
is skaftaherbergið, herbergið þar sem
pappírinn var klipptur og svo þar sem
familían sat og vafði. Systkinin af öll-
um stærðum fengu svo verkefni eftir
því sem hæfði aldrinum og þau elstu
auðvitað ábyrgðarmestu hlutverkin."
Á hvítum sportsokkum
á haugunum
Hansína hlær dátt og rifjar upp
hvernig mamma hennar skipulagði
allt saman og blandaði hveitilímið.
„Þegar bolluvandavertíðinni lauk
skipti pabbi um bíl og svo hafði hann
það hlutverk að fara með okkur í
bíltúr á sunnudagsmorgnum. Þá var
brunað beint á haugana, í hvítum
sportsokkum og í óþökk mömmu, en
enn eigum við marga ómetanlega
hluti sem við fundum þar. Nú rekum
við öll systkinin meira og minna eig-
in fyrirtæki nema ein systir sem er
hjúkka. Vinir okkar segja að við höf-
um fengið verkefnisstjórnunarþátt-
inn með móðurmjólkinni."
Hansína segir þetta hafa verið
mjög gott veganesti út í lífið enda
aðaláherslan í uppeldinu að hver
væri gerandi í eigin lífi.
„Það var líka alltaf verið að kenna
okkur að skapa verðmæti og vinna
saman og ég held það hafi bara heppn-
ast vel. Við erum öll duglegt fólk og
mamma getur verið ánægð og sátt. Ég
segi mamma af því pabbi dó tiltölulega
ungur árið 1985, nóttina sem ég eign-
aðist einkason minn Einar.
„Ein þeirra sagði mér
að ég ætti að hugsa
um hvernig mann ég
vildi og senda svo
hugsunina út í al-
heimsvitundina."
En það er líka ýmislegt annað
óvenjulegt við okkur systkinin. Þegar
mamma kynntist nýjum manni árið
1990 leist honum ekki meira en svo á
blikuna þegar hún sagði honum að
ekkert okkar væri gift nema ein systir
mín og til að kóróna það væri hún gift
konu í Noregi. Það munaði engu að
þessi ágæti maður tæki til fótanna,"
segir Hansína og skellihlær.
Fittar ekki inn í
boxakúltúrinn
Hansína stofnaði sitt fyrsta fyrir-
tæki átján ára og hefur alla tíð verið í
atvinnurekstri nema eitt ár sem hún
vann hjá Iðntæknistofnun.
„Ég fittaði bara ekki inn f svona
boxakúltúr. Fyrir mér eru verkefnin
til að leysa þau og klára og það gerir
rnaður hvenær sem er sólarhringsins.
Ég get ekki látið setja mig inn í ein-
hvers konar ramma."
Hún ákvað svo 28 ára að fara í
framhaldsnám og uppgötvaði þegar
hún var að leggja af stað að hún var
ófrísk. Það stoppaði hana þó að sjálf-
sögðu ekki og á fyrsta ári í meistara-
námi í Noregi eignaðist hún son sinn.
„Ég ákvað að fara í nám af því ég
vildi bara gera það sem mig langaði
að gera, ráða vinnutímanum sjálf, að
ógeymdum tekjunum," segir hún
brosandi. „Ég var í tvöföldu fram-
haldsnámi í Noregi f níu ár og útskrif-
aðist með gráðu í stjórnun og af-
brotafræði. Þó afbrotafræðin sé
áhugaverð lagði ég fyrir mig stjórnun
og hef síðan rekið fýrirtæki sem sér-
hæfir sig í fyrirlestrum og námskeiða-
haldi."
Þó Hansína byggi ein þegar hún
kom úr námi fann hún fljótlega að
það væri ekki það sem hún viídi til
frambúðar.
„Ég bjó ein í fimmtán ár, en mig
langaði að eignast félaga og maka.
Ekki síst til að ferðast með og gera
eitthvað spontant og skemmtilegt. Ég
fór oft til spákvenna, aðallega af þvf
ég hef brennandi áhuga á spákonum
og finnst þær miklu áhugaverðari og
skemmtilegri en sálfræðingar. Ein
þeirra sagði mér að ég ætti að hugsa
um hvernig mann ég vildi og senda
svo hugsunina út í alheimsvitundina.
Þá myndi hann örugglega skila sér.
Éggerði eins ogmér var sagt, teiknaði
manninn upp í huganum og hugsaði
svó ékki meira um þaðl“
r.
Uppákoma á netinu
Nú víkur sögunni aftur til ársins
1996 þegar Hansína tók að sér ráð-
gjáfar- og stjórnunarverkefni fyrir
skipstjóra og stjómendur á milli-
landaskipum Eimskipafélagsins.
„Ég hef alltaf unnið þannig að ég
fer á staðinn, greini stöðuna og
skipulegg námskeiðið í framhaldi af
þVfí Þetta þýddi því að ég yrði að sigla
með Eimslcipum um allan heim og
þama hóf ég siglingar á Evrópu,
Ameríku og Skandinavíu. Það var
'ýridisiégt að sigla með þessum
strákum og ég byrjaði yfirleitt á að
vingast við brytana því ég drekk ekki
nema espressokaffi og þurfti að hafa
aðstöðu til að hella upp á kaffi á mína
eigin espressokönnu.
Um borð í einu skipanna var bryti
sem tók vel í þetta með kaffið en var
heldur óhress með umræðutíma sem
ég var með á kolvitlausum tíma-
punkti fyrir hans smekk, eða milli 11
og 12 á morgnana. Hann var samt
alltaf duglegur að taka þátt í umræð-
um um borð og hafði áhuga á verk-
efninu.
Löngu seinna, eða árið 2001, var
ég niðri í bæ með Helgu vinkonu
þegar ég sé þennan flotta mann sem
heilsar mér og segist alltaf vera með
kaffikönnuna mína. Helga hló rosa-
lega og sagðist hafa heyrt að konur
gleymdu ýmsu hjá karlmönnum - en
kaffikönnu! Svo spurði hún mig hver
þetta hefði verið. Ég hafði bara ekki
grænan grun og mundi ekkert eftir
honum.
Nema hvað,“ segir Hansína, hag-
ræðir sér í sófanum og brosir sam-
særislega. „Sama sumar var sonur
minn að skamma mig fýrir að nýta
mér ekki netið nóg sem varð til þess
að ég fór inn á einkamál.is. Ég tel mig
nú sæmilega skynsama og gerði mér
grein fýrir að þama væri öll flóran en
fannst þetta samt magnað fýrirbæri
fýrir margra hluta sakir. I staðinn fyr-
ir að setja hefðbundið bréf inn á net-
ið setti ég snúna gátu og viti menn.
Ég fékk ótal svör og ekki öll jafri gáfu-
leg. Eitt svarið var þó óhemju gott og
ég ákvað að skrifast á við þann sem
átti það. Ég var óskaplega „discret"
en þegar ég fékk þriðja bréfið ff á hon-
um byrjaði það svona: „Jæja, Hans-
ína mín..."
Ástin kviknar
Ég ffíkaði alveg út og reif tölvuna
úr sambandi. Daginn eftir hringdi
síminn svo kukkan tvö og þá var það
«
1