Freyr - 01.12.1971, Síða 8

þeir ekki inn í musterin eða á torg borganna,
heldur út í kyrrð næturinnar til bændanna, sem
vöktu, hjörð sinni til varnar. Það er í hinum fórn-
andi kærleika sem himinn og jörð fallast í faðma,
hann er morgunroði þess ríkis, sem kristur var
kominn til þess að stofna, með okkur mönnum,
hér á jörðu guðsríkisins.
Síðan eru aldir. Alltof lengi hefur jörðin ekki
borið ávöxt, akurinn verið óræktinni merktur,
nytjagrösin varla náð að litka svörðinn. Eitthvað
staðhæfir þó í barmi mér, að nú sé vorið sem
boði gæðasumar. f fleiri og fleiri brjóstum er
kristsröddin tekin að hljóma. Við menn erum
orðnir þreyttir á því að eta hver annan, orðnir
þreyttir á að bítast um gæði jarðar, orðnir þreytt-
ir á að ala böm okkar upp sem dráttaruxa fyrir
vagn einhvers brjálæðingsins, sem reynt er að telja
okkur trú um að sé sá, er hamingju mannkynsins
geti veitt. Við þráum frið, þráum að fá að leiðast
saman móti þeim degi er allir verði jafnir, allir
eigi gjafir lífsins. Við sofum ekki lengur vel í okk-
ar rúmum, því grátur þeirra er þjást sker okkur
í hjarta. Við unum því ekki lengur, að lítil börn
séu deydd úr hor en rotturnar á ruslahaugum okk-
ar sjálfra kviðrifni af ofáti. Hvaðan kemur þessi
einkennilegi litur á akur mannlífsins ? Hvað veld-
ur, að maðurinn hefur áhyggjur af sínu eigin
þroskaleysi? Af hverju fer hann ekki úr rúmi sínu
og sofnar við hlið hundsins eða þorsksins, bræðra
sinna? Af því að Guð laut að jörðu og vildi breyta
dýri í mann, og nú er uppskeran í nánd, Kristur
tekinn að tala. Að vísu geta komið hret enn, en
sumarsólin mun kyssa þau af jörðu, óræktarblett-
irnir litkast af nytjagróðri.
Jólin spyrja þig nú: Hvar er gróðurnálin af fræ-
inu sem þér var rétt? Hvern lit bar þinn akur,
barmur þinn?
472
F R E Y R