Freyr - 01.12.1971, Qupperneq 43

Eini aðilinn, sem ekkert aðhafðist, var
konan, því að henni fannst það neðan við
virðingu sína að taka þátt í svona sam-
komuhaldi. Hún lá bara þarna í bóli sínu
undrandi og hugsaði sitt. Nótt eins og
þessa hafði hún aldrei lifað áður. Hún
þekkti ekki bónda sinn og þetta hátterni
hans né barna sinna. Svona leikaraskap
var hún ekki vön, enda ekki alin upp við
slíkt og ekki kynnzt því áður.
Svona aðfarir og umstang var allt ann-
að en eðlilegt enda auðséð, að hér voru
viðvaningar að verki því að atferlið allt
var líkast bolta, sem hoppar stjórnlaus til
og frá. Bakkagerðiskonu var engin gleði
að þessum ólátum. Henni fannst svo sem
hér væri einhver ókind að verki. Þegar
svo ber við er um að gera að taka öllu
með ró, læra af hlutunum og aka seglum
eftir vindi.
Hún var viss um að hér mundi ekkert
duga til nema grátur og góðar bænir til
þess að Bakkagerðisbóndinn kæmist á sína
réttu hillu aftur.
Það var langt frá því að þögn og þolin-
mæði réði ríkjum á ný. Ofsakæti og ólæti
virtist ekki hafa nein takmörk í þetta sinn.
Þannig leið löng nótt unz dagur ljómaði.
Þrungið lífsþrótti og ómældri orku, sem
jafnvel gæti flutt fjöll, gekk Bakkagerðis-
fólkið á vit hins nýja árs.
Það var virkilega fólk með kyngikrafti,
sem reis úr rekkjum umræddan morgunn
í Bakkagerði, en það fékk fljótlega á til-
finninguna, að það hefði sofið alltof lengi,
því að þegar á daginn leið þótti það skrítið,
að hvergi skyldi sjást til mannaferða á-
leiðis til kirkju eins og venja var á nýárs-
dag, en auðvitað höfðu allir í Bakkagerði
farið í sparifötin og til kirkju. Ekki eina
sál var að sjá og kirkjan lokuð og læst.
Þetta var óskiljanlegt.
Vinnumann frá Kaldbak bar þar að og
hann hafði þá frétt að færa, að áreiðanlega
yrði engin guðsþjónusta þann dag því að
það væri ekki venjan hinn þriðja janúar.
Hinsvegar hafði verið messað á nýársdag
að vanda. Hann gat þá líka sagt þá frétt,
að allir á Kaldbak hafi undrast að sjá
ekkert lífsmark í Bakkagerði tvo fyrstu
daga ársins og ekki einu sinni reyk úr
strompi þar. Hann brann í skinninu eftir
að segja meira, en Bakkagerðisfólkið vildi
flýta sér heim, það var ekki tími til að
hlusta á fleiri fréttir enda sá það á svip
vinnumannsins, að fleira bjó undir og
kærði sig ekki um að heyra meira, kvaddi
þessvegna í flýti og skundaði áleiðis heim,
hljótt í huga. Það hlýtur nú líka að vera
undarleg tilfinning að vita tímann hafa
hlaupið alveg framhjá og að atburðir, sem
vera skyldu á vettvangi dagsins, eru þegar
horfnir inn í fortíðina.
Bakkagerðisfólkinu var enginn hlátur í
huga. Því fannst það ekki fallega gert af
vinnumanninum frá Kaldbak að hlægja að
þessu.
Þegar heim kom var farið að athuga
gluggana en þar var svo sem ekkert sér-
stakt að sjá nema lítilfjörlegar leifar af
pappír og geri hér og þar á gluggapóstum-
Þeir voru líka um morguninn eins og
venjulega, enda höfðu piltarnir frá Keld-
um fjarlægt allan pappír nóttina fyrir
þriðja janúar. Þegar engin lífsmörk sáust
í Bakkagerði annan janúar fóru þeir að
hafa áhyggjur af því, að eitthvað alvarlegt
hefði gerzt í myrkrinu á bænum. Bara að
fólkið svæfi nú ekki inn í dauðann. Þess
vegna höfðu þeir laumast í kring um bæ-
inn en heyrðu þá hlátra og gaman inni
eins og þar væri stórveizla.
í myrkri næturinnar fjarlægðu þeir svo
alla pappíra frá rúðum þannig, að dags-
birtu mundi leggja inn um gluggana jafn-
skjótt og dagur risi í austri þann þriðja að
morgni.
Jólin voru haldin heilög til þrettánda
eins og vant var, en Bakkagerðisfólkið kom
ekki á manna vegu að þessu sinni þá daga.
Það sat heima þessa þrjá helgidaga og
á lygnum frostkvöldum heyrði það óminn
af hlátri og háði frá Kaldbak, hinu megin
við vatnið. (G. K. þýddi).
F R E Y R
507