Freyr - 01.06.2002, Blaðsíða 60

Línurit 1.
Vöxtur hrúta í afkvæmarannsókn 2000-01
-79 Rati —*—80 Jari 81 Prins —H—82 Mári
-84Nasi ----1--85 Lóði — ■" ■■■ 86 Fáfnir -87 Foss
89 Áll 90 Nói —X—91 Spænir
þeirra og eiga að endurspegla
vaxtarlagsflokkunina. Afkvæmi
Garðs fá að meðaltali 10,0 fyrir
vaxtarlag enda föllin einkar vel
gerð, jafnvaxin og vel holdfyllt
eins og útvortismælingamar sýna,
og endurspegla vaxtarlag föður-
ins, sem var sjálfur djásn að gerð,
en nýttist þó ekki til kynbóta, þar
sem hann misfórst sumarið 2001
eins og áður segir. Afkvæmi
Lóða og Lonta voru sömuleiðis
frábær að gerð og er meðaleink-
unn þeirra fyrir vaxtarlag yfír 9,0
og er það í ágætu samræmi við
skrokkmælingamar og vefjahlut-
föllin benda til mikilla kjötgæða.
Hins vegar er greinilegt að af-
kvæmi Prins og einkum Als hafa
verið felld í vaxtarlagsmati vegna
frampartsins, þ.e.a.s. hvilftin aft-
an við bóga er meira áberandi á
föllum þeirra vegna lítillar fítu-
söfhunar á þessum hluta skrokks-
ins eins og sjá má á víddarmáli
(V) og lögun (V/TH) brjóstkass-
ans. Að öðm leyti vom föll þess-
ara hrúta ágætlega gerð og bera
vott um mikinn vöðvavöxt og
litla fitusöfnun, einkum afkvæmi
Áls, sem í ýmsu tilliti minntu á
föllin undan Galsa og Hörva.
Afkvæmi Fáfnis benda til að þar
sé á ferðinni ágætt efni til kyn-
bóta fyrir auknum kjötgæðum
eins og sjá má af vefjahlutfalli
fallanna. Afkvæmi Askssonanna
vom prýðilega gerð, en sverja sig
í föðurættina með fremur dræm-
an vöðvavöxt og óþarflega mikla
fítusöfhun. Afkvæmi Rata, Jarls
og Mára skorti öll lærahold, en
auk þess skera afkvæmi Jarls sig
úr með of mikla síðufitu þrátt
fyrir ágætan vöðvavöxt.
Málin á síðufitu, fituflokkunin
og matið á heildarfituhlutfallinu
benda greinilega til lítillar fitu-
söfnunareiginleika hrútanna í
rannsókninni, þegar tillit er tekið
til fallþungans. Aðeins einu sinni
áður hafa afkvæmahópar mælst
Línurit 1.
með jafh lítilli síðufitu og nú við
ámóta fallþunga, en það var árið
1994 er Hörvi 93-972 var prófað-
ur. Aðeins afkvæmi þriggja hrúta,
Jarls, Nóa og Spænis, mælast
með um 8 mm eða meiri fitu-
þykkt og skera sig því augljóslega
úr hvað varðar þennan eiginleika.
Varðandi fallþungann þá þarf
munur milli hrúta að nema að
lágmarki u.þ.b. 1,30 kg til að
vera raunhæfur milli lamba-
feðra. Þyngst reyndust hrút-
lömbin undan Lonta, 17,35 kg,
en léttust undan Nóa, 15,11 kg.
Ef gimbarlömbin eru tekin með
Línurit 2
Fallþungi lamba í afkvæmarannsókn á Hesti 2001
I öll lömb ■ Lambhrútar
84 79 80 83 82 91 90 81 87 86 89 85
Nasi Rati Jaii Garður Mári Spænir Nói Prins Foss Fáfnir Áll Lóði
Línurit 2.
| 60 - Freyr 5/2002