Litli Bergþór - 01.12.1988, Blaðsíða 51

stig, tíu stiga frost, gengur á með éljum.
Ég með tvo kúta, horgrýlukerti í nefinu,
hjam á kolli og krap í eyrum, að reyna að
“meika það” að hinum bakkanum í laug-
inni á bringusundi. (Sennilega er þessi
minning svona sterk af því hversu
skelfileg hún er og ég lélegur sundmaður.
Andartök angistar greypast jú hvað fas-
tast í hugann.) Ég tek það fram að léleg
sundkunnátta mín er ekki lélegri kennslu
Þóris að kenna, heldur af því að eins og
allir vita var engin sundlaug til staðar í
sveitinni um nokkurra ára skeið. Því erum
við nokkur úr þessum árgöngum hið her-
filegasta sundfólk, þ.e. þau sem ekki fóru
á sundnámskeið á sumrin. Þórir stóð hins
vegar á bakkanum og hvatti óspart til
dáða, enda hvarflaði ekki að manni að
gefast upp þótt um líf og dauða væri að
tefla. Hjá Þóri gafst maður ekki upp, - sá
möguleiki var einfaldlega ekki fyrir
hendi.
Minning úr leikfimitíma:
Magavöðvaæfin ágæta, iiggja á bakinu og
fætur fet frá jörðu. Þcim hélt maður enn
uppi þó magavöðvamir væru komnir í
tvöfaldan pelastikkhnút og ein og ein taug
í kviðarholinu tognuð eða slitin. (Málið
var náttúrulega líka að geta jafn lengi og
helst lengur en strákarnir, - gamli
metnaðurinn. Reyndar var Helga systir
alltaf best í þessu.) Þarna í leikfimisainum
fannst mér hins vegar gaman, þó oft
svitnaði maður hressilega, enda
hæfileikamir meiri á þurru landi en ofan í
sundlauginni.
Svo við víkjum að mínum
persónulega (og glæsta) íþróttaferli, þá
held ég að hann hafi byrjað er ég tók þátt
í Bláskógarskokkinu níu eða tíu ára. Ég
held það hafi verið Hreinn frá Dalsmynni
sem benti mér á að taka þátt í þessu hlaupi
frá Gjábakka að Laugarvatni. Reyndar
man ég nú ekki svo vel eftir þessu, nema
þá helst sigurgleðinni í lokin (því að
sjálfsögðu sigraði ég í mínum
aldursflokki) og harðsperrunum sem
héldust í a.m.k. í viku og gáfu mér frí frá
því að reka úr túninu þann tíma. (Helgi
vinnumaður smalaði á meðan.) Pabbi
segir að ástæðan fyrir velgengni minni
hafi verið sú að strákamir í bekknum voru
eitthvað að gefa í skyn að ég myndi nú
sennilega gefast upp og/eða alla vega
verða langt á eftir þeim. Þá kom gamli
metnaðurinn upp í mér og dagana fyrir
hlaupið gekk ég um álútu höfði og tautaði
ýmist eða hrópaði: “Ég skal, ég skal, ég
skal!” (Þetta segir pabbi allavega, þó ég
Litli Bergþór
muni auðvitað ekki svo vel eftir þessum
barnaskap.) Þetta hlaup varð svo fastur
punktur í íþróttaiðkunum næstu árin, eða
þar til fyrmefnd “eftirblómaskeiðsár”
gengu í garð. Þegar ég velti fyrir mér
þessum “efnilegum árum” þegar mig
dreymdi um Ólympíuleika og dýrkaði
helstu íþróttastjömur heimsins, sé ég
hversu sorglegt það er að vera efnilegur,
svo BARA efnilegurog að lokum: að hafa
einu sinni verið efnilegur. Af hverju
komst maður aldrei hærra og af h verju tók
þessi efnilegi ferill svo skjótan enda áður
en hann almennilega hófst? Ég held, satt
best að segja, að ég hafi verið óheppin á
þeim stórmótum sem ég tók þátt í. Ég man
eftir mjög mikilli líkamlegri vanlíðan
(Rósa frænka var í heimsókn) er ég tók
þátt í víðavangshlaupi í Vatnsmýrinni í
Reykjavik. Fyrir keppni í 3000 m hlaupi
á íslandsmeistaramóti át ég svo hressilega
yfir mig heima hjá Eddu í Dalsmynni (af
tómri kurteisi að sjálfsögðu) að það tók
mig dágóða stund að skila því öllu aftur í
ræstingakompu við búningsherbergin að
hlaupi loknu. Þar náði ferill minn þó
hámarki þar sem ég mcð gífurlegri baráttu
náði öðru sæti á eftir landskunnri
hlaupadrottningu.(Með smáu letri má
geta þess neðanmáls, að við vorum þrjár
sem þreyttum hlaupið og sú þriðja gafst
upp á miðri leið.) Á landsmóti
ungmennafélaganna á Selfossi var ég
komin með unglingaveikina (alræmdur
sjúkdómur sem rænir menn þreki til
stórvirkja á íþróttasviðinu) sem er aðal
orsök þess hversu skjótur endir varð á ferli
mínum. Vakti ég því allar nætur á
einhverju randi með félögunum og mætti
svo útkeyrð og ósofin í hlaup daginn eftir.
Að vísu tókst mér að ná fimmta sæti í 1500
metrunum ínokkra klukkutíma, þ.e.
tir að allir keppendur Ú.Í.A. höfðu verið
dæmdir frá keppni vegna keppnisbrots, en
sá dómur var afturkallaður.
Að þessari úttekt lokinni held ég að
það sé nokkuð ljóst að það var mitt eigið
persónulega klúður að ég skyldi aldrei
verða annað en efnileg og að ég skyldi
aldrei komast á Ólympíuleika.
Eins og ég nefndi í upphafi þá erþessi
samantekt alls ekki sagnfræðilegs eðlis.
Ég hef alltaf þótt ýkja talsvert og jafnvel
gæti verið að eitthvað sé skáldað þar sem
minnið hrökk ekki til. Ég bjó ekki til
afreksmannaskrá áttunda og níunda ára-
tugarins þar sem ég hefði örugglega
gleymt mestu hetjunum og skapað mér
þar með ævilanga óvild þeirra. Ég
viðurkenni fúslega vanþekkingu mína á
iþróttamálum unga fólksins í sveitinni í
dag en það er næsta víst að krakkamir eru
ekkert síður efnileg nú en áður. En
fjarlægðin gerir fjöllin blá og mennina
mikla og það á líka við um fjarlægð í tíma.
Einu hefur þessi upprifjun þó komið
leiðar: Ég er komin með “móral” yfir
hreyfingarleysi, aukakflóum og slöppum
vöðvum, búin að dusta rykið af gömlu
strigaskónum mínum og farin út að
trimma. - Verið þið sæl,-
51