Neytendablaðið - 01.10.1969, Qupperneq 19

Verð á veitingum í Reykjavík
Er hér óeðlilegur verðmunur?
Veitingar eru ekki háðar verðlagsákvæðum; seljandinn
ákveður sjálfur verðið og metur þá vafalaust hve mikið hann
má fá sem gróða umfram kostnað án þess að verðið gerist svo
hátt, að viðskifti glatist.
Staðsetning veitingastaðarins er þess vegna mjög mikilvæg,
því meir, sem veitingastaðurinn er í alfaraleið, þeim mun
hærri getur álagningin orðið.
Þegar við ákváðum að athuga verð á ýmsum veitingastöð-
um, völdum við því þá flesta í miðhorginni. Við ákváðum að
athuga verð á veitingum, sem er mjög algengt að heðið sé um,
— Jiaffi og rúnnstykki með smjöri og osti.
Alls fórum við á 13 veitingastaði, þar af 11 í miðborginni. (Hinir 2
eru Hábær og Sæla Café). Við heimsóttum veitingastaðina á tímabil-
inu kl. 9—12 á virkum dögum í júlímánuði síðastliðnum.
Á hverjum stað báðum við um ábót á kaffið. Þetta gerðum við fyrst
og fremst til að athuga hvort í verðinu væri falin „félagsleg aðstaða",
— aðstaða til að rabba saman og kaupa eitthvað í tilefni þess. Ef ábót
var ekki veitt, fólst í því ótvíræð ósk að gesturinn dveldi þar ekki
lcngi, og að hann kærni einungis á veitingastaðinn til að drekka kaffið
og borða rúnnstykkið og hypja sig síðan í burtu. — Á þeim tveim
stöðum, þar sem neitað var um ábót, kostaði nýr kaffiskammtur eins
mikið og upphaflegi kaffiskammturinn, og á öðrum þessara staða var
kaffidrykkjumaður Neytendasamtakanna eini gesturinn í rúman hálf-
tíma.
Samkvæmt landslögum skiptast veitingastaðir í veitingahús og veit-
ingastofur. Þessi skipting kemur okkur að engu gagni við að flokka
veitingastaðina; samkvæmt landslögum eiga veitingastofur ekki að
framreiða heitan mat, en flestir veitingastaðirnir í Reykjavík, sem
Iiöfðu veitingastofuleyfi, framreiddu heitan mat, sem landslög aðeins
leyfðu veitingahúsum. Þannig eru Sæla Café og Isborg veitingastofur
en Hressingarskálinn veitingahús, þótt allir þessir staðir selji heitan
mat. Tröð er veitingastofa, þótt óneitanlega margt sé líkt með fyrir-
NEYTENDABLAÐIÐ
19