Neytendablaðið - 01.10.1969, Blaðsíða 64

Kaupalögin.
Lög um lausafjárkaup voru sett 1922, og er þar að finna almennar
reglur um algengustu viðskipti. Þau eru að sjálfsögðu miðuð við þarfir
þess tíma, og þess vegna eru mörg ákvæði um afhendingarstað, drátt
af hendi seljenda o. 11. Þessi lög eru núgildandi löggjöf um lausafjár-
kaup og hafa engar verulegar breytingar eða viðaukar verið gerðir við
þau síðan voru sett 1922.
Kaupalögin gera ráð fyrir, að seljandi sé skyldur að bæta kaupanda
galla á vöru. Þó er kaupandi ekki skyldur til að taka við vörunni „ef
gallinn verður að teljast óverulegur". Til viðbótar koma ýmsir skil-
málar, sem gera kaupandanum erfiðar fyrir. Kaupandi verður að geta
sannað, að hann hafi enga möguleika haft til að vita um gallann þegar
kaup voru gerð. Hann verður að hafa uppgötvað gallann innan árs
frá afhendingu vörunnar og kaupandi verður að tilkynna seljanda
strax um gallann þegar hann hefur veitt honum athygli.
Ljóst er, að lögin eiga illa við vöru eins og rafmagnstæki, vélar og
bíla, teppi og gerviefni, þar sem erfitt er að sjá við kaup slíkrar vöru
hvort galli' sé á henni og engan veginn öruggt, að hann komi í ljós
strax við notkun eða innan árs frá þeim tíma, sem kaup voru gerð.
I stuttu máli: Sú löggjöf, sem helzt á að veita neytandanum vernd árið
1969, er miðuð við vöruúrval ársins 1922.
Lög til varnar gegn ólögmœtum verzlunarhóttum.
Lög til að hindra ólögmæta verzlunarhætti voru sett 1933. Þessi lög
gætu verið nokkuð áhrifarík við að hindra að neytendur séu blekktir
með óheiðarlegum auglýsingum. En á þessum lögum er sá mikli
hængur, að engum opinberum aðila er falið að sjá um framkvæmd
64
NEYTENDABLAÐIÐ