Fréttatíminn - 25.11.2011, Qupperneq 24

Skrítnasti maturinn ...
Þeir sem halda að heiman með allar sínar
kenjar í farteskinu, ekki síst hvað mat varðar,
fara venjulega á mis við mikið í menningu
annarra og ættu kannski frekar að sitja heima
í sófa með sinn íslenska velling – og láta nægja
að fara út í heim með lestri góðrar ferðabókar.
Því fylgir lítil hætta fyrir bragðlaukana.
Eitt það ánægjulega við að uppgötva fjar-
lægar deildir jarðar er að borða mat sem er
tilreiddur á nýstárlegan hátt, þar sem hráefnið
er annað en við eigum að venjast og siðirnir
framandi. Það kemur kannski engum á óvart
að einhverjar ánægjulegustu matarferðalög
mín voru þær tvær heimsóknir sem ég hef
farið í til Japan – þar voru allar máltíðir veislur.
Ekki fjalla ég um þær ferðir í Án vegabréfs,
ekki frekar en heimsóknina í sláturhúsið í
Ástralíu þar sem mér var skenktur rassvöðvi
af nauti á stærð við ruslatunnulok. Hinsvegar
fór Sri Lankíski matsveinninn á veiðibátnum
Soldáninum af Maldíveyjum meistaralega með
fiskréttina sem við drógum upp úr Indlands-
hafinu og hann matreiddi daglega á margvís-
lega vísu. Hjá okkar góðu grönnum Færeying-
um þótti mér grindhvalurinn lystargóður, vel
þurrkaður, en skerpukjötið hinsvegar ólystug
fæða – en lét mig hafa það eins og ferðalang-
inum ber. Indland hefur lengi verið minn
eftirlætis viðkomustaður og þar hef ég tamið
mér að borða einungis grænmetisrétti eins og
þorri hindúa. Forvitnilegt er að uppgötva hvað
maturinn er mismunandi frá einu héraðinu til
annars, og allsstaðar ljúffengur. Ætli skrýtn-
asta matinn hafi ég ekki fengið í ævintýra-
borginni Udaipur í Rajasthan þar í landi, þegar
ég lét eftir mér eitt kvöld eftir nokkurra vikna
einsemdarflakk með myndavélina, að borða
á lúxushóteli sem fólk kannast við úr James
Bond-kvikmyndinni Octopussy. Þar pantaði
ég mér tandoori-kjúkling – og vissulega var
hann rauður og ofnbakaður eftir kúnstarinnar
reglum; en þarna sannfærðist ég um að á Ind-
landi borðar maður ekki kjöt.
Óvæntasti ferðafélaginn ...
Ég hef verið það lánsamur að ferðast stund-
um með góðum vinum og mínum nánustu
– Ingibjörg kona mín fór með mér niður í
koldimmar og ógnvekjandi námur í Bólivíu
og við ráfuðum saman milli beinagrinda í
Nazcaeyðimörkinni og henni tókst að draga
mig upp í tvö 4.000 metra há fjallaskörð á
Inkastígnum, sama daginn. Síðan hef ég ekki
gengið á fjöll ... Annar góður ferðafélagi er
Þorsteinn Joð vinur minn en við veiddum
saman í paradís þeirri sem kennd er við
Maldíveyjar og flugum líka saman á norður-
pólinn. Í fullkominn sjálfhverfni verð ég samt
að segja, eftir að hafa legið síðustu misserin
yfir ítarlegum ferðadagbókum mínum og
filmum úr ferðum, að óvæntasti ferðafélaginn
er ég sjálfur – því ferðalangurinn sem er einn
á ferð, og ferðast ekki í neinum lúxus, hefur
skilningarvitin betur opinn en sá sem ferðast
með öðrum og hann kemst að hinu og þessu
sem sá sem fer um með vinum fer á mis við.
Það kom mér ánægjulega á óvart að hitta
þennan ferðalang aftur.
Komst í hann krappastan í ...
Ungum var mér kennt að á ferðalögum
beri manni að fara varlega. Svo lærði ég að
vera „street-smart“ eins og það heitir upp á
ensku, og gildi góðs undirbúnings sannar
sig sífellt. En á ferðalögum lendir maður í
ýmsu skrýtnu og stundum nálgast hættur,
þá skiptir máli að geta sveigt af leið þeirra.
Á leið á fjölmennustu samkomu allra tíma,
Kumb Mela trúarhátíðina á Indlandi fyrir
tíu árum, stefndi í að við ferðafélagi minn
yrðum nóttinni að bráð í Bihar-fylki, þar sem
dakóítar reika um í myrkrinu. Þeir eru eins
og Morrinn hjá múmínálfunum – engin vill
lenda í þeim. Við sluppum um borð í lest sem
var eins og tunna full af kryddsíld.
Ári áður var ég að kynna mér byggingu
Þriggja gljúfra-stíflunnar í Yangtze-fljóti í
Kína og hafði einhvernvegin auðnast að ráfa
baka til með myndavélarnar inn á stífluvegg-
inn við rennslissífluna við Sandouping rétt
þar hjá. Þar kom ég síðan aftan að þungvopn-
uðum vörðum með vélbyssur – þeir voru svo
hissa að sjá mig koma af stífluveggnum að
þegar ég lék kjána – sem ég kannski er – þá
leyfðu þeir mér að hverfa út í þokuna. En
raunverulegt óhapp, það var í Varanasi, hinni
helgu borg Indverja. Þar ók rikksjó þung-
hlaðinn járnstöngum inn í síðuna á mér og
rifbraut mig – ökumanninum gat ekki verið
meira sama.
Mest utan alfararleiðar ...
Því er nú fljótsvarað, norðurpóllinn. Þangað
koma ekki margir. Og skal ekki undra. Þar
er kalt, og hvítt. En það var gaman að koma
þangað ... þótt ég hefði ekki viljað ganga á
pólinn eins og Haraldur Örn sem ég var að
sækja.
Dreymir um að heimsækja ...
Þeir eru margir viðkomustaðirnir sem ég læt
mig dreyma um, af mismunandi ástæðum.
Nýja Sjáland er einn – þar vildi ég gjarnan
kasta fyrir silung, rétt eins og í Argentínu,
og dætur mínar langar til að svífa í línum yfir
laufþykkni Costa Rica. Ég væri til í að gera
það með þeim. Þá er Afríka eina heimsálfan
sem ég á eftir að kanna og ljósmynda í – ein-
hvern dagin ... En mest langar mig líklega til
að feta mig milli kirkna og listasafna á Ítalíu
og rannsaka hvert og eitt einasta málverk
Caravaggios sem þar er að finna.
Án vegabréfs
– Ferðasögur
Í bókinni eru 11
ferðasögur og 140
ljósmyndir, prent-
aðar í dúótón.
Á heimshornaflakki
Flestir staðir heimsins
eru á einhvern hátt
frásagnarverðir en á
sumum stöðum birtist
saga mannkyns svo
skýrt að hún getur
setið fyrir á ljósmynd.
Á ferðum sínum undan-
farna áratugi hefur
Einar Falur Ingólfs-
son elt uppi þessa
staði: Hann myndar
rústir Tvíburaturnanna
á meðan enn rýkur
úr þeim í septem-
ber 2001. Hann siglir
um Yangtze-fljót rétt
áður en lokið var við
stærsta mannvirki
síðari alda, hina tröll-
auknu Þriggja gljúfra
stíflu í Kína. Hann slæst
í hóp milljóna manna
sem elta augnablikið
þegar líf þeirra sam-
einast eilífum undrum
og hann fetar sig djúpt
niður í iður jarðar í
slóð námumanna sem
skipta á blóði og silfri. Í
einstöku samspili stór-
skemmtilegra frásagna
og áhrifamikilla
ljósmynda verður til
svipmynd af heiminum
á okkar dögum. Heimi
án vegabréfs. Einar
Falur deilir hér með
lesendum Fréttatímans
nokkrum minningar-
brotum frá heims-
hornaflakki sínu. Ljós-
myndir/Einar Falur Ingólfsson
Í birtingu 24. janúar árið 2001 söfnuðust um 30 milljónir manna saman við ármót ánna Jamuna og Ganges á Indlandi; þetta var fjölmennasta samkoma
allra tíma, mikilvægasta trúarhátíð hindúa í 144 ár. Einar Falur var í þvögunni og lýsir hátíðinni auk ævintýralegs ferðalagsins á hana.
Einar Falur fær kynningu í verklagi námumanna
djúpt í iðrum fjallsins Cerro Rico á hásléttu Bólivíu.
Í fjallinu voru ríkustu silfurnámur sögunnar og í því
létust milljónir manna meðan Spánverjar réðu, en í
dag streða þar bláfátækir fjallabúar.
24 ferðasögur Helgin 25.-27. nóvember 2011