Fréttatíminn - 25.11.2011, Blaðsíða 90

Nokkrar góðar
Birdy 1984
Raising Arizona 1987
Moonstruck 1987
Wild at Heart 1990
Leaving Las Vegas 1995
The Rock 1996
Face/Off 1997
Adaptation. 2002
Matchstick Men 2003
The Bad Lieutenant 2009
Kick-Ass 2010
Nokkrar slæmar
Zandalee 1991
Snake Eyes 1998
Gone in Sixty Seconds 2000
Captain Corellí s Mandolin 2001
Windtalkers 2002
The Wicker man 2006
Ghost Rider 2007
Bangkok Dangerous 2008
Season of the Witch 2011
Immortals gengur út á að láta fá-
klædd vöðvatröll láta dólgslega og
berjast með miklu karlmennsku-
grobbi þannig að söguþráðurinn
skiptir engu máli en er í stuttu máli
eitthvað á þessa leið: Hinn snarbil-
aði og valdabrjálaði konungur Hý-
períon fer eins og óður tuddi um
Grikkland hið forna ásamt ribb-
öldum sínum í leit að goðsagnar-
kenndum boga. Boginn er þeirri
náttúru gæddur að sá sem hefur
hann í hendi sér getur leyst forna
drottnara jarðarinnar, Títanina, úr
prísund sinni í iðrum jarðar. Losni
þau skoffín er voðinn vís bæði fyrir
mannkynið og Ólympsguðina sem
steyptu Títönunum af stóli fyrir
margt löngu.
Yfirguðinn, Seifur, getur ekki
blandað sér í átök mannanna og
virkjar því steinsmiðinn skapstóra
Þeseif til góðra verka og stefnir
honum gegn Hýperíoni. Og svo taka
menn hressilega á því og sveifla
sverðum sínum upp á líf og dauða
manna og guða.
Immortals hefur réttilega verið
borin saman við testósteronveisluna
300. Báðar þessar myndir skila sínu
ákaflega vel og Immortals er alveg
prýðileg, heiladauð „strákamynd“.
Veisla fyrir augað sem skilur ekkert
eftir sig en er góð skemmtun fyrir
þá sem kunna að meta mannjöfnuð
nánast berra karla í löngu horfnum
heimi ofurkarlmennsku.
Lítið reynir á leikhæfileika þeirra
sem hér hnykla vöðvana. Henry
Cavill leikur Þeseif og hefur greini-
lega fengið starfið vegna líkamlegs
atgervis frekar en vegna leikhæfi-
leika. Gamli jaxlinn Mickey Ro-
urke getur vel leikið en hér þarf
hann ekki að gera neitt annað en
muldra sig illúðlegur í gegnum
þunna söguna.
Tarsem Singh er farsæll leik-
st jóri tónlistarmyndbanda en
minna fer fyrir afrekum hans sem
kvikmyndaleikstjóri enda er hans
þekktasta mynd til þessa hin við-
bjóðslega leiðinlega The Cell. Hann
hefur þó gott auga og skilar hér til-
komumikilli og töff bardagamynd
með nokkrum sóma. Það er að segja
ef fólk er ekki að gera óraunhæfar
kröfur um innihaldsríka sögu og
skýra framsögn bardagakappa á
þessum annars ágæta vígvelli.
Þórarinn Þórarinsson
54 bíó Helgin 25.-27. nóvember 2011
Á þessu ári er Cage þegar búinn að bregða sér í gervi 14. aldar riddara sem snýr heim til Englands úr kross-
ferð til þess eins að fá það erfiða verkefni að
ferja meinta norn, sem talin er bera ábyrgð á
svarta dauða, í klaustur þar sem klerkar ætla
að senda hana til heljar. Þá vill svo skemmti-
lega til að í Drive Angry sem sýnd var í bíó
fyrr á árinu lék Cage mann sem strauk úr
helvíti, með syndaslóðann á eftir sér, í þeim
tilgangi að bjarga dóttur sinni og barnabarni
frá skelfilegum örlögum.
Þessar tvær myndir munu seint teljast
til andans stórvirkja né heldur betri mynda
leikarans sem gerir nú þriðju atrennuna
á þessu ári með Seeking Justic. Hér leikur
Cage Will Gerard, vinsælan menntaskóla-
kennara, sem unir sáttur við sitt ásamt
ástkærri eiginkonu sinni, Lauru. Hún hefur
náð töluverðum frama í tónlistarheiminum
og framtíðin virðist brosa við þeim þangað til
að Laura verður fyrir ruddalegri árás og er
skilin eftir meðvitundarlaus í blóði sínu.
Falleg veröld hjónanna hrynur til grunna
og Will er í öngum sínum og heitar tilfinn-
ingar togast á innra með honum á meðan
hann býður fregna af afdrifum frúarinnar á
spítalanum. Þótt hann sé bugaður af sorg þá
svellur blóðið í æðum hans og hatur á árásar-
manninum, sem enginn veit hver er, blossar
upp. Hann er enn á spítalanum, milli vonar
og ótta, þegar maður gefur sig óvænt á tal
við hann og býður honum að ganga til liðs
við hóp sem hefur tekið lögin í sínar hendur
og gengur vasklega fram gegn glæpahyslki
án dóms og laga.
Nicolas Cage er náfrændi leikstjórans
Francis Ford Coppola og steig fram sem
slíkur undir nafninu Nicolas Coppola í Fast
Times at Ridgemont High árið 1982. Ári síðar
mætti hann til leiks sem fríkaður pönkari
í Valley Girl og það sama ár leyfði Francis
frændi honum að spreyta sig í The Rumble
Fish með ekki ómerkara liði en Matt Dillon,
Mickey Rourke, Diane Lane, Dennis
Hopper, Chris Penn og Laurence Fis-
hburne. 1984 lék hann á móti Sean Penn
í Racing with the Moon, undir stjórn Alans
Parker í Birdy og hjá Coppola í The Cotton
Club.
Cage gerði það virkilega gott í Wild at He-
art eftir David Lynch árið 1990 en var glat-
aður ári síðar í Zandalee þar sem hann virtist
ætla að gera út á álíka trylling og í Wild at
Heart. Wild at Heart hlaut Gullpálmann í
Cannes og árið 1995 fékk Cage Óskarinn
fyrir bestan leik í karlhlutverki fyrir túlkun
sína á fyllibyttu sem drekkur sig í hel af
mikilli festu í Leaving Las Vegas. Eftir þetta
má segja að ákveðin vatnaskil verði á ferli
Cage þar sem hann daðrar við fyrstu alvöru
harðhausamyndina sína í The Rock á vegum
sjálfs Jerry Bruckheimer. Sean Connery
sá að vísu um mest allt töffið í myndinni en
Cage var kominn á mála hjá Bruckeheimer
og hefur ítrekað unnið fyrir hann síðan.
Árið 1997 setti Bruckeheimer Cage um
borð í flugvél fulla af morðingjum og grjót-
hörðum krimmum í Con Air og þar fékk leik-
arinn að þenja sig í hlýrabol og stúta nöglum
eins og John Malkovich, Ving Rhames
og Danny Trejo. Þetta sama ár var Cage í
enn betra formi í hinni frábæru Face/Off þar
sem hann atti kappi við John Travolta undir
styrki stjórn John Woo. Síðan þá hefur
hann þvælst á milli hasarmynda og metn-
aðarfyllri verka á borð við Bringing Out the
Dead, Adaptation og Matchstick Men og verið
óhræddur við að leika í alls konar rusli.
Seeking Justice í öðrum miðlum: Imdb: 8.3, Rot-
ten Tomatoes: 24%
 frumsýnd seeking Justice
Metnaðurinn þvælist ekkert of mikið fyrir þeim oft á tíðum ágæta leikara
Nicholas Cage, þegar kemur að verkefnavali. Ferill hans, sem hófst upp úr 1980,
er ansi köflóttur og þær tæplega 70 kvikmyndir sem hann hefur leikið í undan-
farin þrjátíu ár eru sérkennileg samsuða góðra mynda og algers drasls. Þriðja
mynd kappans á þessu ári, Seeking Justice, byrjar í bíó um helgina.
Þórarinn Þórarinsson
toti@frettatiminn.is
bíó
Cage í hefndarhug
Nicolas Cage
þarf að þola
miklar raunir
þegar hann leitar
réttlætis á eigin
vegum í Seeking
Justice.
 frumsýndar
Brandarakallinn Adam Sandler leikur á móti sjálfum
sér í þessari nýjustu gamanmynd sinni og spreytir sig á
formúlu sem Eddie Murphy hefur ítrekað notað með
æði misjöfnum árangri. Sandler tekur þetta alla leið,
eins og Murphy, og bregður sér í hlutverk konu þar sem
hann leikur tvíburana Jack og Jill.
Jack hefur komið sér notalega fyrir, ásamt eiginkonu
og tveimur börnum, í Los Angeles þar sem allt gengur
honum i haginn. Hann nýtur velgengni í starfi og á flest
það sem hugurinn girnist. Drungalegt ský dregur hins
vegar fyrir bjarta tilveru hans þegar hann fær skilaboð
frá systur sinni Jill um að hún sé á leiðinni i heimsókn frá
Bronx í New York þar sem hún hefur alið manninn.
Þótt margt sé líkt með skyldum – útlit og ýmsa hætti
sem systkinin eiga sameiginlega deila þau hvorki lífssýn
né gildismati. Jack bítur þó á jaxlinn þar til Jill hættir við
að fara aftur heim. Þá er honum nóg boðið.
Gamli jaxlinn Jack Nicholson leikur sjálfan sig í mynd-
Sandler á móti sjálfum sér
We Need to Talk About Kevin
Bíó Paradís frumsýnir hina umtöluðu mynd We
Need to Talk About Kevin með skosku leikkonunni
Tildu Swinton og John C. Reilly í aðalhlutverkum.
Swinton leikur Evu, sem hefur alla tíð verið óörugg
í móðurhlutverkinu og samband hennar við son
hennar hefur verið erfitt frá upphafi. Sonurinn
Kevin er orðinn fimmtán ára og eftir að hann
mætir í skólann í morðæði þarf Eva ekki aðeins
að glíma við sorg og samviskubit heldur einnig
reiði og hneykslan samfélagsins. Leikstjórinn
Lynne Ramsay veltir hér upp spurningum um eðli
og uppeldi með því að skoða sektarkennd Evu í
tengslum við meðfædda illsku Kevins.
 frumsýndar
Happy Feet
númer tvö
Keisaramörgæsirnar á Suður-
skautinu eru alltaf í góðu stuði þótt
ýmsar hættur leynist á þessum
slóðum. Það eina sem skyggir á
gleðina hjá Mumble er þó hversu
Eric, sonur hans, hefur takmarkað-
an áhuga á því að læra danssporin
sem gera allar hinar mörgæsirnar
jafn hressar og lífsglaðar og raun
ber vitni.
Eric kann ekki að meta þrýstinginn
sem hann verður fyrir vegna
þessa áhugaleysis hans á dansi og
ákveður að strjúka að heiman. Á
flakki sínu rekst hann á furðulega
mörgæs, sem er grunsamlega lík
lunda, og kann að fljúga.
George Miller (Mad Max) leik-
stýrir en Brad Pitt, Elijah Wood,
Hank Azaria, Matt Damon, Robin
Williams, Pink og fleira heiðurs-
fólk ljær persónum raddir sínar.
Aðrir miðlar: Imdb: 5.9,
Rotten Tomatoes: 43%, Metacritic:
50/100
Þótt hann
sé bugaður
af sorg þá
svellur
blóðið í
æðum hans.
 bíódómur immortals
Sverðaglamur og dólgslæti

inni en Jill kemst einhverra
hluta vegna á sjéns með
honum og Katie Holme leikur
umburðarlynda eiginkonu
Jacks sem á auðveldara með
að þola furðulega mágkonuna
en eiginmaður hennar.
Aðrir miðlar: Imdb: 3.0,
Rotten Tomatoes: 4%,
Metacritic: 23/100.
Texti:
Dún og ður.
Laugavegi 86
Gefðu ástinni hlýju