Ljós og skuggar - 01.01.1905, Síða 12

12
í garðann og bráðum heyrðist ekki annað í húsinu,
en jórtrið í sauðunum og hroturnar í Jóhanni.
Hann gat reyndar ekki sofnað alveg strax.
Það var einhver órói yfir honum, hann gat ekki
að því gjört. Pað gat vel verið að drengnum hefði
hlekst eitthvað á, og svo var það nú líklega hálf-
gjörður óþarfi að vera að senda hann þetta. En
seint er að sakast um orðinn hlut, — og svo sofn-
aði Jóhann.
Hann dreymdi draum. Hann stóð við stórt
vatnsfail; það var beljandi á, kolmórauð og freyðandi-
Hún reif með sér allt, sem fyrir varð. Parna reif
hún með rótum faguriaufgað tró, er stóð á bakkan-
um; tréð sökk, því skaut upp aptur, barst svo með
straumnum burt — burt. Græn lauf, fögur grös,
nýútsprungin blóm, visin strá, allt barst óðfluga
með straumnum, allt hvarf sjónum. Loks sá hann
eitthvað, er liktist manns likama. Það kom á
hendingskasti, öldur árinnar sveifluðu því fram og
aptur, loks tók ein aldan það og varpaði því upp
á árbakkann. Það var mannslík. Andlitið var
fannhvítt, hárið grátt af hélu. í annari hendinni
var konjaksflaska, stúturinn var brotinn af henni.
Hann heyrði voðaiega rödd: „Drykkjuguðinn
færir nýja árinu fórn sína. í þetta sinn var það
drengurinn þinn!“ — Drengurirm hans — örendur!
Já, það var hann. Jóhann veinaði sárt upp úr
svefninum. Svo sá harni stóra, græna kútinn, hann