Ljós og skuggar - 01.01.1905, Qupperneq 17

17
Hún haföi heimt hann úr helju, Aldrei, aldrei
gat hún þakkað það eins og vert var. En hann faðir
hans laut grátandi ofan að syni sínum og sagðí:
„Geturðu fyrirgefið mér ?“ Di engurinn svaraði
með því að leggja höfuð sitt. að brjósti föður síns.
Jóhann bragðaði aldi ei framar áfengi.
í veikum máttugur.
Það var strjálbyggt og eyðilegt uppi á milli
fjallanna, og þeim, er eigi voru þar kunnugir, mundi
hafa þótt þar óvistlegt. Kolsvart, eyðilegt eldhraun og
feykimiklir mýrarflákar var hið helzta, er varð fyrir
augunum, og áin söng lagið sitt i hraungjánni.
Bæirnir stóðu dreift mjög, og á löngu svæði
gat fátt að lita, er bent gæti á mannabyggðir.
Þarna ól hún aldur sinn, lék sér barn og starf-
aði fullorðin. Hún átti heima i fátæklega bænum
í gilinti skamt frá ánni. Árniðinn heyrði hún jafn-
an, en opt var það eini hljómurinn, er barst að
eyrum hennar. Sjaldan vildi það til að ferðamenn
legðu leið sína um hlaðið á bænurn hennar, enn
þá sjaldnar kom það fyrir að hún stigi fæti úr
heimatröðinni tii annars en að sækja kýrnar eða
þvíumlíkt.
Æfi hennar var ekki margbrotin, og þó hafði
hún átt í höggi við höfuðskepnur lifsins: fátækt og