Ljós og skuggar - 01.01.1905, Qupperneq 22

22
Rúmfletið stóð undir glugganum, hún hafði breitt
ábreiðu-garm fyrir gluggann, líklega til varnar gegn vind-
inum, því í rúminu lá barn hennar og svaf. Blessað *
litla barnið! Það svaf vært, þrátt fyrir óganginn 1
veðrinu ogillan aðbúnað, sem þarna var s vo átakanlegur.
Hún var kinnfiskasogin og föl, sat á rúminu
hélt að sér höndum og horfði á sofandi barnið, það
var rúmlega 2 mánaða gamalt, og þarna á gólfinu
var litli drengurinn hennar að leika sér að skeija-
brotum, sem hún hafði tínt handa honum, önnur
leikföng átti hann nú ekki.
Það var farið að skyggja, en hún var ekki
farin að kveikja; ef til vill hefir verið lítil olia á lamp-
anum hennar!
„Skyldi hann ekki ætla að koma í kvöld?" sagði
hún við sjálfa sig, „ég hefi engin ráð, ef hann kemur
ekki. — — Svona nú Jón litli, meiddirðu þig? —
I’ér er þá svona kalt, auminginn minn, ég skal reyna
að verma þig ögn.“ — Hún tók drenginn i fang
sér og tók að verma litlu hendurnar, sem voru hel-
bláar af kulda. — „Það er engin furða", sagði hún
lágt, „hér er ekki hlýtt inni“. g
„Mannna, ætiar pabbi ekki að gefa okkur neitt að
borða í dag? Kemur hann ekki bráðum, mamma?“
„Ég veit það ekki góði minn“.
„Ég er orðinn svo svangur, gefðu mér brauð“.
„Ég á ekki brauð núna, vinur minn“.
„Því þá mamma? Ég er svo svangur, þú verð.
ur að gefa mér brauð“, og hann fór að kjökra.
J