Heimilisritið - 01.03.1943, Blaðsíða 7

V
nokkrir kaupmenn höfðu látið reisa
sér hús uppi á hæðunum, þar sem
loftslagið var betra en í þorpinu.
Það vildi nú þannig til, að ég varð
veitingamaður um nokkum tíma
í eina barnum, sem var í þorpinu.
Þegar ég hafði nýtekið við starfinu,
kom Skoti nokkur inn, McAndrew
að nafni.
— Þú ert nýr, sagði hann og hall-
aði sér fram á afgreiðsluborðið. —
Hvar er sá, sem var hérna á undan
þér? Er; hann dauður?
— Sennilega, sagði ég. Hvað vilt
þú helst?
— Gin, tvöfaldan skammt. Hvað
heitirðu?
Eg sagði honum það. Hann drákk
úr glasinu og sagði svo:
— Eg aðvaraði fyrirrennara þinn
og ég ætla að aðvara þig líka. Skiptu
þér sem minnst af húsbónda mín-
um. Sleppum nafninu! Ráddu honum
fyrir alla muni ekki frá því að
drekka, því að þá drepur hann þig.
Hann drepur sjálfan sig, en það
kemur honum einum við. Þú skalt
yfirleitt vera á verði gagnvart hon-
um, því hann svífst einskis. Þessi
staður er heldur ekki heilsubætandi.
Hann hafði varla lokið við síðasta
orðið, þegar dyrunum var hrundið
upp og inn skálmaði hár og grannur
maður. Hann hafði augngler fyrir
öðru auganu, var í silkiskyrtu og ný-
burstuðum poloskóm og hatturinn
hans var tandurhreinn. Yfirleitt var
hann óvenju hreinræktaður Eng-
lendingur að sjá.
— Húsbóndi minn, sagði McAnd-
rew.
„Húsbóndinn" horfði á mig andar-
tak. Svo ypti hann öxlum.
— Þú lítur út fyrir að vera heil-
brigður. Þú getur ekki verið það til
lengdar héma. Tvöfaldan gin — og
einn handa þér sjálfum.
Hann talaði hægt, jafnvel hálf-
drafandi. Á meðan ég hellti í glösin
virti ég hann nákvæmlega fyrir mér.
Þegar hann kom inn hafði mér virst
/íann vera ungur maður, en nú var
ég í vafa. Augun voru svo þreytu-
leg, að þau gátu naumast verið ung.
Ef það var satt, að hann væri að
drepa sig á drykkju, varð það að
minnsta kosti ekki markað af and-
liti hans, og þegar hann lyfti glas-
inu skalf höndin ekki vitund. En ég
gleymi aldrei augimum. f þeim var
skráður hinn bitrasti kaldrani og hin
örvingluðustu leiðindi allra hel-
heima. Slíkt er ekki gott fyrir nokk-
urn mann að geyma, sízt rúmlega
þrítugan mann, eins og ég síðar
komst að raun um að hann var.
IV/IERTON þagnaði og dreypti á
sjússglasinu sínu.
— Ég uppgötvaði aldrei hið rétta
nafn hans. Hann var venjulega
nefndur James eða Jimmy, því að
hann skrifaði sig J. Hann gegndi
því nafni og það var mest um vert.
Eg held að hann hafi aldrei fengið
bréf og aldrei lesið blöð, og ég býst
við því, að enginn hafi kynnst hon-
um þama eins vel og ég. Hann kom
HEIMILISRITIÐ
5