Heimilisritið - 01.03.1943, Blaðsíða 33

kominn. Það er eins hægt að búast
við henni á morgun, eins og eftir
hálfan mánuð. Hún heldur víst að
hún geti heillað þennan peningalitla
enska aðalsmann, méð því að flagga
með auðæfum mínum og frægð
sinni. En það er þó alltaf eitt gott
við það að Irma er fjarverandi, og
það er það, að ég get gert eitthvað
fyrir yður, skiljið þér við hvað ég
á?“
„Nei, ekki vel“, sagði Jolette, en
hún skildi hann alltof vel.
„Kæra vina mín! Þér hljótið að
skilja! að ef ég á að gera eitthvað
fyrir yður, þá verð ég að fá eitthvað
fyrir fyrirhöfnina.“
Hún roðnaði og fölnaði á víxl. Hún
greip kampavínsglasið og dreypti á
því, til þess að geta horft ofan í það.
f kvöld fannst henni eitthvað óheil-
brigt og andstyggilegt í fari þessa
manns. Að vísu hafði hann aldrei
heillað hana, langt frá því. Hún
hafði orðið að þvinga sig til þess að
koma hlýlega fram við hann. Nú var
hann skyndilega svo ruddalegur.
Hann var gjörbreyttur og hún fann
til óljósrar hræðslu. Skyldi hann
hafa drukkið of mikið? Hann virtist
vera taugaveiklaður og í augum hans
var geðveikisglampi.
Hún sagði stillilega:
„Eg verð yður mjög þakklát fyrir
allt sem þér gerið fyrir mig.“
2. kapítuli.
Downing ræskti sig. Hann smeygði
tveimur fingrum inn undir flibbann,
eins og hann væri of þröngur.
„Þakklæti er ekki nóg — langt
frá því,“ mælti hann. „Ef þér viljið
að ég sé góður við yður, verðið þér
að vera góðar við mig.“
„Er ég kannski ekki góð að koma
hingað með yður í kvöld?“
„Það er nú ekki fullreynt. — En
heyrið þér nú, fallegasta stúlkan
sem ég hef séð! Eg hef vafd til þess
að koma þyí til leiðar að Vougham
láti yður fá hlutverk. Eg skal sjá um
að það verði ekki mjög lítið og að
kaupifr verði að minnsta kosti 100
dollarar á viku.“
„Það er fyrst og fremst atvinnan
sem ég hef áhuga á, og hundrað doll-
arar á viku eru heil auðæfi fyrir
mig, eftir það sem ég hef orðið að
þola síðustu mánuði!4' sagði Jolette.
„Það eru áreiðanlega þúsundir
ungra stúlkna í Hollywood, sem
hugsa svona, en mér kemur það bara
ekkert við,“ sagði hann. „Ef okkur
kemur vel saman getur verið að ég
geti með tímanum gert filmstjörnu
úr yður. Eg hef peningana, hitt verð-
ið þér að sjá um. Skiljið þér mig?“
Hún vissi hvað fyrir honum vakti.
Hún vonaði að þjónninn kæmi, svo
að hún fengi umhugsunarfrest.
Fyrir einu ári hafði Jolette verið
eins og flestar ungar stúlkur í litl-
um kaupstöðum, einungis dálítið
fallegri og betur gefin en hinar. Hún
heyrði svo marga tala um fegurð
sína og um að hún ætti að verða
filmdís, að hún var farin að trúa
því sjálf. Eini vandamaður hennar
var stjúpi hennar, sem hafði borgað
henni 1000 dollara til þess að losna
HEIMILISRITIÐ
31