Heimilisritið - 01.03.1943, Qupperneq 10

— Þú lendir í erfiðleikum, sagði
ég, þegar hann kom aftur að borðinu
til mín, ef þú leikur svona leik við
Dagoana.
— Því meiri erfiðleikar, því betra,
sagði hann stuttur í spuna. Skil-
urðu það ekki ennþá, Merton, að ég
er hættur að gæta varúðar.
Eg hef síðan hugleitt þessi orð og
orðið sannfærður um að hann talaði
eins og honum bjó í brjósti. Hann
drakk tvær og þrjár flöskur af gin
daglega. Hvað var betra að seindrep-
ast þannig, en að falla fyrir Dagoa?
Og hvernig sem á því stóð, þá
var honum sama hvort hann var lífs
eða liðinn.
Tveimur vikum síðar komst ég
af tilviljun að stærsta leyndarmáli
hans. Eg hafði fengið mánaðar gam-
alt eintak af Tatler lánað og var að
fletta í því, þegar Jimmy kom inn.
Eg sneri mér þegar við, til þess að
ná í ginflösku ofan úr hillu, eins og
venjulega, en þegar ég ætlaði að
rétta honum hana, sá ég hann stara
með dauðsmannssvip á eina af
myndunum í blaðinu. Eg man glöggt
hve óhugnanlegur hann var á að líta,
hvernig hnúabeinin gljáðu skjanna-
hvít í gegnum sólbakað hörundið.
Hann stóð þarna í 4 eða 5 mínútur,
hreyfingarlaus. Svo gekk hann orða-
laust út. Og ég tók upp blaðið.
Merton þagnaði og fékk sé wisky-
sopa.
— Brúðkaup Lady Sylvia? spurði
ég, að þarflausu reyndar. Hann
kinkaði kolli.
— Eg sá Jimmy ekki í tvo daga.
Loks kom hann síðara hluta kvölds
og hallaði sér fram á borðið eins og
hann gerði oft.
— Hvar hefurðu alið manninn?
spurði ég glaðlega.
— Eg hef verið að reyna að
drekka mig fullan, sagði hann sein-
mæltur um leið og hann lagði aðra
hendina á handlegg mér og tók um
hann eins og stáltöng. — Og, við
allt sem heilagt er, ég get það ekki.
Þetta virðist ekki vera veigamikið,
þegar sagt er frá því í reyksal í Lon-
don. En þó að ég hafi séð og heyrt
sitt af hverju sem hefur markað
djúp spor í meðvitund mína — ó-
geðslegt og hryllilegt, sem mér verð-
ur ávallt minnisstætt, — þá verður
það samt áhrifaríkasta augnablik
ævi minnar, þegar ég á þessari stund
stóð við barborðið og leit í örvænt-
ingarfull augu þessa manns —
mannsins sem gat ekki drukkið sig
fullan.
A FTUR þagnaði Merton. Ég sagði
ekkert, því að mig grunaði að hann
væri horfinn aftur í tímann, lengst
suður í hitabeltislönd Afríku, þeg-
ar hann stóð við vínborðið í ógeðs-
legri krá, sem angaði af víndaun.
Og mér fannst ég líka geta séð fyrir
mér háan og hreinræktaðan Eng-
lending standa álútan við vínborðið
— manninn, sem ekkert hræddist
, lengur.
— Jæja, sagði Merton loks. Eg
verð að fara að slá botninn í þetta,
því lö það verður farið að loka
klúbbnum.
8
HEIMILISRITIÐ