Heimilisritið - 01.03.1943, Blaðsíða 30

skugginn benti á rúmið, náttborðið
og á gólfið. Á látbragði þeirra mátti
sjá, að samræður áttu sér stað.
Eftir stundarkorn gengu verumar
út í garðinn og fylgdu skuggum
trjánna, að smáhliði við hliðargötu.
Önnur veran hvarf svo sjónum, en
hin hraðaði sér aftur inn í húsið.
Stór, svartur og gljáandi fólksbíll
þaut eftir veginum frá Hollywood,
þetta sama kvöld. Hann staðnæmd-
ist á hæð, þar sem hægt var að sjá
umhverfið baðað í tunglsskininu.
Maðurinn, sem sat við stýrið, sneri
sér að stúlkunni við hlið hans, og
sagði:
„Munið þér, hvað ég sagði yður
um útsýnina hérna, elskan mín?“
„Svona megið þér ekki ávarpa
mig“, sagði unga stúlkan. „Það er
yndisleg útsýn hérna. En ef þér lof-
ið ekki að vera góða barnið, þá fer
ég út úr bílnum og geng heim.“
„Það yrði lagleg ferð“, sagði hann
hlæjandi. „En ég er bara svona glað-
ur yfir því að þér skuluð loksins
ætla að borða með mér. Lítið á!
Þarna er húsið mitt. Horfið þér svo-
litla stund á gluggana, þá skal ég
sýna yður nokkuð.“
Hann þeytti bílhomið, og jafn-
skjótt ljómaði ljós í öllum gluggum.
„Já, Ito er góður, að minnsta kosti
trúr þjónn“, sagði hann. „Hann er
eins og api eða ári í útliti, en hann
er alltaf þar sem hann á að vera.
Hann var ekki lengi að taka eftir
merkinu mínu. Nú kemur hann út
til þess að opna hliðið fyrir okkur.“
28
Hliðið stóð þegar opið, en það vissi
húsbóndinn ekki. Hann ók hreykinn
upp að húsdyrunum. Alvarlegur
þjónn í japönskum þjóðbúningi stóð
í (Jyrunum og hneigði sig. Svo vék
hann til hliðar, án þess að hann virt-
ist hafa veitt hinni undurfögru
fylgdarkonu húsbóndans nokkra at-
hygli. Þegar hún gekk fram hjá hon-
um fannst henni eitthvað dýrslegt í
kringluleitu, brúnu andliti hans,
sem minnti á grímu. Og hanrj líktist
fremur eirlíkneski en lifandi manni.
„Hann gæti jafnt verið þrjátíu og
fimm ára og hundrað ára,“ hugsaði
, hún.
Hún rétti honum kápuna sína og
gekk að spegli, til þess að lagfæra
hárið. Hún gat verið ánægð með
útlit sitt á öllum sviðum.
Kjóllinn hennar og skómir voru
silfurlitaðir. En hvað myndi millj-
ónamæringurinn, Oswald Downing,
segja, ef hún segði honum að þetta
væm síðustu sæmilegu fötin, sem
hún ætti í eigu sinni. Ef eitthvað
óvænt kæmi ekki fyrir, yrði hún
brátt þekkt á hótelunum undir nafn-
inu „Stúlkan, sem á aðeins einn
kjól.“ Hvað hún tæki þá til bragðs,
þorði hún ekki að hugleiða. Nei, á
Downing byggði hún sína síðustuvon!
Og lengur hefði hún ekki mátt af-
þakka boð hans. Aðrar stúlkur hefðu
fyrir löngu þegið þau. Það var vogun
sem gat margborgað sig. Henni hafði
verið sagt, að það væri nauðsynlegt.
Þetta væri nú einu sinni svona
hérna. Hún vissi líka að hún gat
gætt sín, og hún hafði heldur ekki
HEIMILISRITIÐ
u