Heimilisritið - 01.03.1943, Qupperneq 37

hundrað dollara á viku og hlutverk,
ef — ef.. “
„Þetta nægir“. sagði Irma glott-
andi en þó dálítið vingjamlega. „En
eftir kjólnum yðar að dæma, því að
hann hefur væntanlega ekki verið
rifinn þegar þér komuð, þá hefur
maðurinn minn ekki ætlað að bíða
lengi eftir borguninni".
„Þér skiljið mig þá?“ sagði Jolette
þakklát og vonbetri. „Eg ýtti honum
frá mér, þegar ég sá að hann hafði
lokkað mig í sjálfheldu. Hann datt,
en ég ætlaði aldrei að gera honum
mein. Hann er kannske ekki dáinn“.
„Hann er dáinn“, sagði Irma. „Eg
hef séð það mörg lík í styrjöldinni,
að mér er það vel kunnugt, hvemig
þau líta út. Það er ekki um að
villast, hvort sem þér hafið drepið
hann af ásettu ráði eða ekki“.
„Eg sver við allt, sem mér er heil-
agt, að ég ætlaði ekki að myrða
hann“, sagði Jolette áköf. „Eg fyrir-
lít hann og var hrædd við hann.
Og þó vildi ég gefa aleigu mína og
meira til, ef hægt væri að vekja hann
upp frá dauðum“.
Hún leit bænaraugum á Irma.
„Haldið þér að dómstólarnir
myndu sýkna yður?“ sagði Irma
Rimaldi. „Maðurinn minn var áhrifa-
mikill og fremur vinsæll meðal al-
mennings. Og það er alkunnugt, að
fjöldi ungra stúlkna hefur reynt að
kúga peninga út úr auðugum mönn-
um, síðustu ár“.
Jolette skalf. Henni fanst þessi háa
og skuggalega kona vera sjálf for-
loganomin. Það var ómögulegt að
átta sig á því, hvað hún hugðist fyr-
ir. Var hún að kvelja hana að á-
stæðulausu, yfir stirnuðum líkama
eginmanns sins? Og hversvegna
frestaði hún því að kalla á lögregl-
una, ef hún ætlaði sér að gera það?
Jolette ákvað að gera síðustu til-
raunir sínar til þess að bjarga sér.
„Ó, frú Rimaldi! Ef þér trúið orð-
um mínum, leyfið þér mér þá að
fara. Eg er ung og hef orðið að þola
svo margar raunir. Sá eini sem veit,
að ég hefi komið hingað, er japanski
þjóninn, því að Downing ók sjálfur
bílnum. Ef, Ito er þjónninn yðar þá
segir hann engum frá þessu, ef þér
biðjið hann um að þegja. Haldið þér
það ekki? Hvað gæti það sakað, að
fólk haldi að maðurinn yðar hefði
dottið, af einhverjum orsökum, og
brotið höfuðkúpuna?“
Irma Rimaldi hló lágt. „Þér hugsið
svo mikið um að bjarga sjálfri vður
út úr þessu, að þér gleymið mér. Eg
kom heim að óvörum og heimför
mín getur verið kunn fjölda manns.
það er ekkert leyndarmál meðal al-
mennings, að hjónaband akkar Os-
wald Downing hefur ekki verið til
fyrirmyndar hin síðari ár. Ef ég léti
yður fara get ég búist við því að
verða sjálf grunuð."
Jolette missti þá litlu von, sem hún
hafði haft. Hún vissi að minnsta
kosti það, að frú Rinaldi ætlaði sér
ekki að eiga sjálf nokkuð í hættu.
3. kapítuli.
Þær stóðu góða stund og horfðust
í augu.
HEIMILISRITIÐ
35