Heimilisritið - 01.03.1943, Síða 42

skipt í tvo hópa og skyldu þeir starfa
sína vikuna hvor.
Starfinu átti að haga þannig, að
hver og einn meðlimur skyldi velja
sér fórnardýr og njósna um það, þá
viku sem hann átti að starfa. Veiða
átti upp úr þessu fórnardýri eins
mikið og kostur var á og færa svo
helztu niðurstöður í bók eina mikla,
sem nefnd var „Karlmennirnir eins
og þeir eru.“
Meðlimirnir máttu hafa venjuleg
brögð í frammi til þess að klófesta
fórnardýrið, en kossar voru bannað-
ir. Fundir skyldu haldnir á hverju
þriðjudagskvöldi heima hjá Maju.
Allt var undirbúið og við hrópuð-
um húrra fyrir bezta klúbbnum í
heiminum.
Svo leið vika.
Maja þurfti að slá priki mörgum
sinnum í borðið áður en hún fékk
hljóð til þess að setja fundinn.
Lilly hafði orðið. Hún fékk gott
hljóð og við hlustuðum undrandi.
Bókað var eftirfarandi:
„Þessi maður er á mjög lágu
siðferðisstigi. Hann lokkar ungar
stúlkur heim til sín og býður þeim
vín. Hann hefur þann andstyggilega
vana að segja „litla hjartað" við
stúlkur, strax fyrsta kvöldið. Hann
lagast þó við nokkra kinnhesta.“
Britta skýrði frá sinni reynslu og
lýsti með sterkum litum hinni ógeðs-
legu skapgerð syndarans.
Heddy var sú næsta. Hún var
mjög aumkunarleg á svip.
„Jæja, Heddy?“ sagði Maja.
„Ja-á — hann, hann kyssti mig“,
sagði hún hikandi.
„Kyssti hann þig“, hrópuðum við
og risum úr sætum. Maja veitti
henni þungar ákúrur og minnti hana
á, að það væri stranglega bannað
að láta kyssa sig.
„Já, en ég gat ekkert gert við því“,
sagði Heddy með klökkva í röddinni.
„Við stóðum og störðum á stjörn-
umar, og svo benti hann upp og
sagði: „Sko, þarna er Karlsvagn-
inn!“ Og svo vissi ég ekki fyrr en
hann kyssti mig.“
Við vorum í miklum æsingi. Við
höfðum allar heyrt hryllilegar sögur
af karlmönnum. Nú hafði ein þeirra
gerzt meðal okkar. Vesalings sak-
lausa Heddy.
Næstu viku áttum við Maja að
fara á stúfana. Við settumst inn í
litla veitingastofu og fengum okkur
kaffi. Brátt kom hár maður inn og
bað um kaffi. Hann skotraði augun-
um til okkar rétt sem snöggvast, en
virti okkur ekki frekara viðlits.
„Þennan ætla ég að athuga", hvísl-
aði Maja og kleip mig í handlegginn.
Við einblíndum á hávaxna manninn,
en hann las í dagblaði og leit ekki
upp.
Eg leit á Maju. Hún var áreiðan-
lega ein af spengilegustu heimasæt-
um bæjarins — há og grönn, töfr-
andi, andlit með klassiskum dráttum,
dularfull, tinnusvört augu.
Stóri maðurinn stóð upp, borgaði
fyrir kafffið og gekk út. Maja lædd-
ist út á eftir honum og skildi mig
eftir eina.
40
HEIMILISRITIÐ