Heimilisritið - 01.03.1943, Qupperneq 48

Karla hafði orðið ástfangin af gift-
um manni, Jim Wright og hann af
henni. Þau höfðu elskast svo ákaft
og ástríðufullt, að Karla var hrædd.
— Hvað á ég að gera, Susy? hróp-
aði hún. Þetta er svo rangsnúið. Eg
er trúlofuð Joel, og samt elska ég
Jim. Finndu einhver ráð, Susy!
Eg vildi gera allt fyrir hana sem
ég gat.
— Karla, við skulum flytja héðan.
Þú getur málað hvar sem er, og ég
get fengið aðra vinnu. Bill læknir
— ég var aðstoðarstúlka hjá honum
— sagði mér í gær, að faðir hans,
sem er læknir í Askville, þyrfti á
æfðri aðstoðarstúlku að halda. Eg
fer þangað og þú kemur með mér,
Karla, strax á morgun, hversu erfitt
sem þér finnst það.
Hún háði örðuga baráttu við sjálfa
sig svolitla stund. Mér duldist það
ekki, að Jim var fyrsti karlmaður-
inn sem hún elskaði af öllu hjarta.
En svo sagði hún:
— Já, ég kem með þér. Eg get
ekki dregið Joel á tálar og blekkt
konu Jims. Eg verð að flýja frá
þessu öllu.
Eg minntist þess síðar, hversu
augu hennar voru myrk og stór
þessa stund.
Morguninn eftir fannst bíll Jims
allur brotinn og bramlaður í grjót-
urð við veginn. Karla og Jim höfðu
drukkið skilnaðarskálina um kvöld-
ið og ekið síðan inn í eilífðarlandið
með áfengu brosi á vörum.
Fólk talaði hræðilega illa um
Körlu á eftir. Eg skrifaði Joel, en
46
gat þess ekki að hún hefði elskað
annan þegar hún dó. Og uppsagnar-
bréfið, sem hún hafði þegar skrifað
honum, sendi ég aldrei. — En ég fór
til Askeville.
Joel sagði í hálfum hljóðum:
— Hún var of yndileg til þess að
hægt væri að búast við því, að hún
fengi að dvelja lengi á þessari jörð.
Eg fann að tárin hrundu niður
kinnar mér. Hann flýtti sér til mín,
tók utan um herðar mér og sagði:
— Við skulum herða upp hugann,
Susy. Þér hlýtur að hafa þótt ákaf-
lega vænt um hana.
AÐ VAR auðvelt að gráta í faðmi
Joels. Þar var gott að vera.
Hann þrýsti mér að sér og strauk
hár mitt. Hann þagði þangað til
mesta storminn hafði lægt. Þá tók
hann upp vasaklútinn sinn og þurrk-
aði mér varlega um augun.
Þú ert indæl, sagði hann brosandi.
Þér fer ekki einu sinni illa að gráta.
Nefið er ennþá lítið og beint og aug-
un brún og skær. Og Susy. —
— Já, sagði ég og beið án þess að
draga andann.
— Karla myndi ekki vilja að við
værum sorgbitin. Nú skulum við
koma og fá okkur eitthvað að borða
og athuga svo hvort ekki er góð
kvikmynd einhversstaðar.
Eg kinkaði kolli.
— Já. Það er bezt. Það er svo
langt síðan.
— Of langt síðan, Susy! Hann
beygði sig og kyssti mig á munninn.
HEIMILISRITIÐ