Heimilisritið - 01.03.1943, Qupperneq 51

það gæti valdið Joel. Ef hann læsi
það myndi hann sjá Korlu í öðru
ljósi en hann sá hana nú.
T TM LEIÐ og ég braut saman bréf-
ið, varð mér litið í spegil. Eg
var náföl, eins og liðið lík. Hvað var
ég að hugsa um? Hafði mér dottið
í hug að helsæra Joel og sverta
minningu systur minnar?
Eg lá andvaka eftir að ég var hátt-
uð. Eg gat ekki varist þeirri hugsun,
að síðar meir myndi afbrýðissemin
neyða mig til þess að svna Joel
bréfið og blaðaúrklippur, sem ég
geymdi og lýstu dauðdaga Körlu. Eg
myndi gera allt, sem í mínu valdi
stæði, til þess að eyða ást Joels á
Körlu, jafnvel þótt mig grunaði að
það myndi ekki auka ást hans til
mín.
Eg bylti mér rennsveitt í rúminu
og kjökraði með sjálfri mér:
— Joel! Joel! Eg er ekki nógu
góð. Eg get varist þessu í nótt,
kannski oft og lengi, en ekki að ei-’
lífú. Joel! Eg skammast mín f.vrir að
hugsa um að gera það, en ég get
ekki annað. Óh! Þú hættir ef til vill
að elska mig ef..... Nei. Þú, verð-
ur að fara. Það er betra að þú elsk-
ir Körlu og að þér þyki vænt um
mig af því ég er systir hennar, held-
ur en að ég missi samúð þína.
Um morguninn, áður en ég fór til
vinnunnar, skrifaði ég Joel nokkrar
línur. Hann ætlaði að koma kl. 12.
Eg skildi herbergið eftir opið og
bréfið mitt á borðinu. Eg skrifaði
honum að ég elskaði hann ekki nógu
mikið og að ég gæti ekki farið með
honum. Eg bað hann einnig um að
koma ekki til mín á spítalann til
þess að kveðja mig.
„Það væri of erfitt fyrir okkur
bæði“, skrifaði ég. „Það væri eins og
að missa Körlu aftur.“
Eg sökkti mér niður í vinnu mína
á sp'ítalaskrifstofunni. Vinnan
dreifði huganum frá Joel.
Þegar klukkuna vantaði tuttugu
mínútur í tólf kom húsbóndi minn,
Bill læknir, eldri, til mín og sagði:
— Nora Marvin kemur á hverri
stundu. Hún ætlaði að koma fyrir
hádegi. Viljið þér skila til hennar,
að ég biðji hana um að fara til frú
Cameron. Hún getur síálf ráðið því,
hvaða recept hún skrifar handa
henni. Hún kann lagið á þessum
hugsiúku nútímakonum. Svo þarf ég
að b'ðia hana um að fara í Kolum-
busargötuna. þangað sem við fórum
í fvrrakvöld. Þarerbágtástand. Fað-
irinn atvinnulaus með veika konu,
tvö ungbörn og það þriðia á leiðinni.
Eg veit ekki hvernig þau fara að
lifa, hvað þá meir. Jæia, fröken,
þér ákilið þessu.
Svo brosti hann til mín góðmann-
lega og bætti við:
— En þér ættuð að gæta yðar
sjálfrar, stúlkan mín. Þér lítið út
eins og falleg vofa.
Svo var hann farinn.
Eg leit á klukkuna. Það var að-
eins rúmt kortér þangað til Joel
kæmi heim til mín, læsi bréfið, og
HEIMILISRITIÐ
49